Bom onder onderhandelingen

De EU beweegt geen millimeter tot het EU Klimaat en Energiepakket rond is. Hun timing daarvoor kon moeilijk slechter: exact op de laatste dag van de COP hoopt men daarmee rond te zijn. De VS delegatie met Bushieten is hier met slechts 1 doel: alle opties open te houden om de keuzes over te laten aan de mannen van Obama. De sportiviteit naar hun oplvoger is in elk geval groter dan die naar de hele wereld. De tijdsdruk dringt hier duidelijk nog niet goed door. Er wordt lang vergaderd over de agenda van de volgende vergadering en er is zelfs geen gemeenschappelijke visie over het oprichten van een werkgroep met als titel … een gemeenschappelijke visie.
Is er dan echt niets aan het bewegen? Toch wel. De wetenschappelijke basis van het IPCC, de 25% tot 40% reducties tegen 2020 tov 1990 krijgt een upgrade van ‘take note of’ naar ‘should be informed on’. Wat wil zeggen dat men dit al iets serieuzer begint te nemen, met helaas nog steeds een paar landen zoals Rusland die daar van afwijken. Hier en daar zijn er kleine doorbraken op een meer technisch niveau. Iedereen klaagt echter over het gebrek aan vooruitgang. Aan dit tempo van ‘verbeteringen’ dreigt de wereld te laat te komen om onder de 2°C opwarming te blijven, de limiet die nochtans zelfs de EU aanvaardt als ‘catastrophical climate change’.
Tijdens de strategische meeting van CAN (Climate Action Netwerk), een koepel van honderden NGOs wereldwijd, werd voor elk thema een kolom opgesteld van de pioniers en de boemannen. Naast de klassiekers aan de kant van de saboteurs zoal de VS, Canada, Japan, Australië en vooral Rusland viel het op dat zelfs de EU even vaak daar terecht kwam als bij de voortrekkers. Enkel in mitigatie, het verminderen van de uitstoot, scoort de EU nog relatief goed met zijn Klimaat en Energieplan. Relatief goed is echter nog steeds ver onder wat de wetenschap vraagt: 20 tot 30% is nu eenmaal niet binnen de 25 tot 40% range en bovendien wil de EU zeker 66% reducties elders laten uitvoeren.
Ook opvallend is de strijdlust van de NGOs. Ondanks de crisisstemming wordt er letterlijk dag en nacht vergaderd. Alle mogelijke lobbypistes worden afgetast. Activisten van landen waar enige manoeuvreerruimte zit krijgen inhoudelijke en strategische steun van collega’s uit andere landen en er worden betogingen georganiseerd waarbij je om 5AM gewekt wordt. Naast lobbywerk en betogen zijn er persconferentie om te geven, artikels om te schrijven, intern overleg, terugkoppelingen met de basis enz. Het resultaat van deze chaos aan initiatieven en overvloed aan inzet is voorlopig bitter mager. De wereld heeft nog 5 dagen om alsnog de nodige vooruitgang te boeken.