Gaza bloedt op Landdag

Hoofdpijn roffelt tussen mijn trommelvliezen, al van gisteren in de vroege ochtend, toen ik mezelf betrapte op de gedachte of dit een slecht voorteken zou zijn. Het bleek een vreselijke dag.

De mars naar Jeruzalem zou haar bestemming niet bereiken, zeker niet vanuit de Gazastrook, de weg is afgesloten door het militair fort Israël. Duizenden demonstranten werden vandaag echter door Hamas autoriteiten verhinderd om naar de grens te marcheren.

De massa werd teruggedreven tot een punt dat op ettelijke kilometers van de grens lag en er braken onlusten uit, waarbij demonstranten met geweld teruggedreven werden door politie. Veldwegeltjes doorbraken het Hamas cordon, een tweehonderdtal jonge Palestijnse manifestanten bevond zich tussen het Hamas checkpoint en de barrières van de Israëlische zijde van de grenspost Erez.

Landdag

Sinds 1976 herdenken Palestijnen “Yoom al-Ard”, Landdag, op 30 maart. In demonstraties tegen de confiscatie van honderden hectare land die voorzien werden voor de constructie van een gesloten militaire zone met negen kolonies voor een exclusief Joodse bevolking, werden toen zes mensen gedood.

Landdag symboliseert de strijd tegen de zionistische kolonisatie van Palestijns land en dit jaar wordt de onbereikbaarheid van Jeruzalem belicht. Jeruzalem, de verhoopte hoofdstad van de toekomstige Palestijnse staat en belangrijk heiligdom, spant als kroonstuk op het koloniale onrecht.

Handvol mieren tegen stalen olifant

We naderen de menigte en grijszwarte wolkjes verschijnen langs de grens. De vage geur van traangas waait onze richting uit terwijl we dwars door de restanten van het groene Beit Hanoun wandelen. Luid geloei: de massa is enthousiast over de buitenlandse aanwezigheid. Er is nergens pers te bespeuren, enkel ‘shabaab’, jonge mannen tussen 14 en 25 jaar oud.

De barricades in prikkeldraad worden neergehaald, terwijl anderen stenen gooien richting de Israëlische infrastructuur. Ik word nerveus, want stenen worden meestal met kogels beantwoord door Israël. We bevinden ons op enkele honderden meter van de betonnen muur en ik tel drie wachttorens: één voor ons, één links en één rechts, maar geen teken van menselijk leven aan de andere kant.

De stenen doen hun verplichte luchtsalvo’s en landen even verder op het asfalt. Het lijkt zinloos, dit gevecht van een handvol mieren tegen een stalen olifant. Maar ik probeer de symboliek van de actie te bevatten: het is een manier om hun gesmoorde stemmen te laten weerklinken. “We zijn hier en we zullen niet rusten tot gerechtigheid geschied, tot we vrij zijn en het land bevrijd is.”

Kogels

De eerste kogel weerklinkt. In een reflex duikt de massa naar de grond tot een schreeuw weerklinkt. Een jonge man is in het been geraakt. Hij wordt ijlings afgevoerd naar een motto waar hij geklemd wordt tussen de bestuurder en een tweede passagier. Ambulances staan namelijk geblokkeerd op een kilometer van de volksdemonstraties.

Terwijl sommigen langs de kant toekijken op het spektakel, is het vooraan chaotisch. De buitenlandse aanwezigheid lijkt de troepen te sterken: de vrees kalft af en de jonge mannen trekken verder naar voor. Opnieuw een kogel en hetzelfde scenario herhaalt zich. Een hand geraakt, vervolgens een been en een voet. Twee kogels verwonden vier mensen: het Israëlisch leger schiet waarschijnlijk met ‘dumdum kogels’ die exploderen zodra ze hun doelwit raken.

Maakt onze buitenlandse aanwezigheid werkelijk een verschil? Palestijnen willen ons beschermen en hopen tegelijkertijd dat onze aanwezigheid hen beschermt. Rondom me hoor ik mensen schreeuwen om verder naar voor te trekken, anderen willen zich terug trekken. Een nieuwe kogel scherpt de chaos aan. Opnieuw een gewonde.

Wansmakelijk geweld

Ebaa, een jonge Palestijnse vrouw barst in tranen uit. “Ik kan dit niet zien. Kijk naar onze jongens, ze vallen als vliegen! Ik wil hier zijn, maar wil hier niet zijn. Ben ik zwak omdat ik dit niet aankan? Hoe kan iedereen zo rustig blijven? Hoe kunnen ze doorgaan?”

Ze staakt haar twitterberichten en kijkt me verscheurd aan. Ik voel me leeg, murw geslagen, en vrees dat het geweld dat zo intens is, zo ongelijk en zo onrechtvaardig, me niet langer raakt, dat het normaal geworden is, terwijl het wansmakelijk is.

Mensen worden voornamelijk in de ledematen geraakt, maar Mahmoud Zaqout, 20 jaar oud, wordt in de borststreek geraakt en sterft. In de chaos en het gewemel van lichamen die elkaar verdrukten, dacht ik dat het om een schotwonde in de arm ging.

Het duurt enkele uren voor mijn gevoel opnieuw wakker wordt geschud. Het is de foto van de dode jonge bebloede man, die de gevoelloosheid doorprikt en opnieuw doet leven. Ik lees dat het Israëlisch leger “acted within the rules of engagement, firing warning shots before directly targeting him.” Woede en verontwaardiging verdrukken de verse tristesse.

Ik heb meer dan tien schoten gehoord toen ik daar was en met uitzondering van één, raakten ze allen het vlees en bot van ongewapende mensen. Er was geen waarschuwing voor Mahmoud noch voor de anderen, een dertigtal naar schatting, die geraakt werden door Israël’s kogels. Er is enkel de ervaring, die hen leert dat opkomen tegen de Israëlische bezetting dodelijk kan zijn.

Gaza’s volksverzet, werd gisteren gefnuikt door de lokale autoriteiten en vervolgens bloedig onderdrukt door de Israëlische bezetter. De dag is nog steeds triest, hopelijk rust je in vrede, Mahmoud Zaqout.