Halte 1 : het weerzien met een oude bekende

Op deze blog gaan we onmogelijk over alles wat we meemaken kunnen berichten, enkel de frappantste ervaringen dus. In Thailand was dat ongetwijfeld ons bezoek aan Pattaya, zo ongeveer het grootste bordeel ter wereld. Waarom namen we deze stad des duivels in hemelsnaam op in onze reisroute? Vijf jaar geleden bracht ik hier zes maanden door als vrijwilligster, kruu phasa ankriet oftewel leerkracht Engels in het Fountain of Life center van de Zusters van de Goede Herder. Een prachtervaring en sindsdien keer ik op elke trip naar Azië een paar dagen terug naar deze stad die ondanks haar vele lelijke gezichten voor een tijd mijn thuis was.
Voor Majo was het een heel ander verhaal. Hij heeft deze stad steeds als de pest gemeden en werd nu toch mee het bad ingesleurd. Bij aankomst deed de tamtam al snel de ronde onder mijn voormalige studentes en na een uur liep hij met een harem van een tiental knappe vrouwen rond, mij incluis. ‘Too many girls for one guy’, zei een opmerkzame voorbijganger. Jaloers? Jaloezie komt trouwens niet enkel in het uitgebreide klantenbestand van Pattaya voor.
De concurrentie onder de meisjes is bikkelhard. Zo vertelde één van mijn voormalige studentes dat ze in een massagesalon werkt, geen barmeisjes dus. Haar klanten waren zeer tevreden en vroegen steeds naar haar. Haar collega’s hadden het daar moeilijk mee. Toen een klant naar haar vroeg op haar vrije dag, stelden ze doodleuk dat ze in een Gogo-bar was gaan werken. In Gogo-bars worden extravagante shows gegeven en de meisjes daar hebben een lagere status. Echte hoeren om het plat te zeggen.
Pattaya blijft uitdeinen, maar stadsplanning hoort daar niet echt bij. De weg naar Jomtien, laat het ons een deelgemeente noemen, ligt al voor de vierde keer in twee jaar opengebroken. Restaurant- en shopeigenaars kunnen er nu echt niet meer mee lachen. Wanneer je hen vertelt dat handelaars in België daarvoor een vergoeding krijgen, trekken ze gelaten hun schouders op: ‘This is Thailand, the government does what he wants.’ 6000 Baht voor een stoep, een publiek goed, voor je winkel is daar een mooi voorbeeld van.
Nu we het toch over de regering hebben… Thailand heeft een vrij tumultueuze periode achter de rug. Er zijn nog regelmatig confrontaties tussen de royalistische ‘yellow-shirts’ en hun tegenstanders de ‘red-shirts’, nu in de oppositie. De gele kleur, de kleur van de koning, was voordien een kleur die de hele natie verbond. Tijdens mijn presentaties over mijn vrijwilligerswerk in Thailand enkele jaren geleden, besteedde ik steevast vijf minuten aan de verafgoding van de koning, over hoe mooi ik het Thaise patriottisme wel niet vond. Ik heb zelf een geel t-shirt met koningsembleen op de borst. Ik heb het thuis maar in de kast laten hangen, neutraal blijven.
De politieke elite lijkt zich nu echter voor te bereiden op het einde van de Thaise royalty. Koning Bhumibol is oud en er lijkt geen waardige opvolging voor handen. (Zijn zoon is o.m. van corruptie beschuldigd.) Wie zal het vacuum opvullen? Wie krijgt de macht in handen? De scherpe tweedeling van het politieke landschap is op zijn minst zorgwekkend te noemen, een bedreiging voor de stabiele baken in de regio.
De Thaise rol op het internationale toneel zou volgens één van de zusters wel kunnen wijzigen. De nieuwe premier pleit er bijvoorbeeld voor dat men binnen de ASEAN af moet stappen van het ‘non-interference’ principe, waarbij geen enkel lidstaat zich bemoeit met de interne politiek van een ander lid o.a. tegenover Myanmar. Zoals blijkt uit onze volgende bericht zijn we daar zeker voorstander van.