Het is het geweld, mijnheer

Khalid neemt me mee naar een minivoetbaltornooi tussen diverse mediaploegen. Daar kan ik het onafhankelijke parlementslid Shukria Barakzai spreken, tussen get getoeter en gejoel van de supporters door. Op mijn inleidende vraag wat zoal de grote veranderingen zijn die Afghanistan de voorbije zeven jaar doorgemaakt heeft, antwoordt ze meteen dat het feit dat zij en ik en al die mannen en jongens samen naar een voetbalmatch kunnen kijken duidelijk maakt hoeveel er wel niet -ten goede- veranderd is. Maar als ik haar na een uitgebreid gesprek even wil fotograferen met de match op de achtergrond, wimpelt ze die suggestie beleefd weg.
Als ik aandring (het licht zit goed, het zou een perfect beeld zijn van het nieuwe Afghanistan), legt ze uit dat ze niet op de foto wil met een voetbalmatch van mannen op de achtergrond. Het is maar één, klein voorbeeld van de trage, gedeeltelijke en voortdurend kwetsbare veranderingen die plaatsvinden in Afghanistan. Mevrouw Barakzai had trouwens veel kritiek op de buitenlandse aanwezigheden in haar land.
Militairen, overheden en ngo’s zwaaien wel flink met de vlag van de internationale solidariteit, ‘maar ze luisteren niet eens naar wat de Afghaanse bevolking en regering zelf willen of vragen’. Ze hamert ook voortdurend op het enorme impact dat burgerslachtoffers van militaire operaties hebben. Zij hypothekeren de kansen van buitenlandse troepen om echt een positief verschil te maken.
De autobom die mij gisteren verwelkomd heeft, kostte vier mensen het leven en verwondde  acht anderen. Allemaal Afghanen. De explosie was duidelijk bedoeld voor de Amerikaanse ambassade of voor de bezoekende internationale bezoekers daar (het was Thanksgiving Day). De voorziene festiviteiten en vooral de loopwedstrijd werden een uur opgeschort, maar gingen daarna onverminderd voort. Je hoort en leest het telkens weer: alles went, zelfs dodelijk geweld.
Alhoewel. Ongeveer terwijl ik met volksvertegenwoordigster Barakzai zit te praten, vindt in de buurt van Kaboel alweer een incident plaats waarbij een dode en enkele gewonden vallen. Een Britse patrouille schiet op een minibusje -wellicht omdat het te dicht genaderd was.
In de loop van de namiddag zijn er wat relletjes in de stad, waarmee mensen hun woede tegenover de buitenlandse troepen uiten. Ditmaal wordt er niet doorgefeest of ontspannend gesport. De goednieuwsshow van De Crem, die de Navo-troepen ziet als vrienden van het volk, een beetje zoals kameraad Cheney zich de relatie tussen Amerikaanse bezetters en Iraakse burgers ingebeeld had, is nog niet tot in Kaboel geraakt, duidelijk. Resultaat is nog wat extra sirenes en zwaailichten.
Het is intussen opnieuw aardedonker in de stad, en met de regelmaat van de klok is het ook even aardedonker in dit hotelletje. Gelukkig heeft de eigenaar een generator geïnstalleerd en kan ik snel mezelf of de laptop weer in de ogen kijken.