Aankomst in Kaboel

In zijn boek schrijft Rashid over de verspilde kansen in Afghanistan sinds 2001 en de dreigende toekomst voor de bredere regio -en dus ook de rest van de wereld- als gevolg van de chaos die Afghanistan en Pakistan hoe langer hoe meer regeert. Het is zo’n boeiende lectuur dat ik de volgende 24 vergeet te slapen in het vliegtuig.

Abu Dhabi, 26 november

Ik had een glittervlieghaven verwacht, zoals ik me Dubai herinner van jaren geleden. Niet zo. Abu Dhabi luchthaven is een lawaaierige hal met de esthetische uitstraling van een groenten- en vleeshal uit Centraal-Azië en het aanbod aan luxegoederen van Zaventem.
Eén rondje in de cirkelvormige hal levert wél een grote verrassing op: ik loop Jef Van Hecken en Jessie Van Cauwenberg van Wereldsolidariteit tegen het lijf. Zij komen helemaal opgepept terug uit Nepal, waar geschiedenis geschreven wordt -mogelijk is het zelfs uitermate positieve geschiedenis.
Ook Lieven van Wereldsolidariteit voegt zich bij het groepje. Zij komt uit Brussel en is op weg naar Bangladesh. Wachtend op de vlucht naar Delhi verdiep ik me verder in Rashids bloedstollende verslag over de neoconservatieve schuld aan de ellende waarin Afghanistan op dit moment verkeert. Rumsfeld en Cheney zullen branden in hun eigen hel, dat blijkt nog maar eens.

Delhi, 26-27 november

India mag elk jaar meer ingenieurs afleveren dan heel Europa, op Indira Gandhi International Airport is daarvan weinig of niets te merken. De verbouwingen schieten niet echt op (het is de derde keer dat ik hier dit jaar passeer en ik merk nauwelijks verschil) en in elk geval wordt er niets gewijzigd aan de middeleeuwse procedures voor transitpassagiers. En er zijn ook geen plannen voor, bevestigt de man die me doorheen de papieren deuren, ramen en kieren van de Indiase bureaucratie loodst.
Als ik op de vlucht naar Kaboel stap, schreeuwen de titels van de kranten over aanslagen, moorden, branden en erger in Mumbai. In de loop van de dag enkele keren MO.be gecheckt -goede berichtgeving, Bart! Maar wat een schok! Nadat ik vorig jaar de meltdown van Pakistan noteerde als het meest opvallende nieuwsfeit van 2007, vrees ik dat het voor 2008 de abrupte uitbraak van allerlei geweld in India zal moeten worden.

Kaboel, 27 november

We landen met een uur vertraging en -hoezee- mijn koffer is mee. In Delhi werd er nog aan getwijfeld of dat wel het geval zou zijn.
Ook even getwijfeld of ik Khalid Mohid wel zou vinden, met zoveel vertraging. Eenmaal ik de juiste parking gevonden had, stond Khalid echter nog maar pas te wachten: er was heel wat oponthoud op de weg naar de luchthaven, aangezien er vanochtend -na een windstilte van enkele maanden- opnieuw een zelfmoordterrorist met zijn auto ontploft was, vlakbij de Amerikaanse ambassade, onderweg naar de luchthaven. Welkom in Kaboel.
Voor de rest ben ik al op enkele plaatsen geweest waar de harde armoede je in het gezicht staart (en blaft, want de Afghaanse mannen zijn niet gegêneerd om hun waarheid hardop te verkondigen).
De trip naar Kandahar wordt een avontuur: over de weg is om veiligheidsredenen zo goed als uitgesloten, maar met het vliegtuig is het ook alles behalve  vanzelfsprekend. Uiteindelijk heb ik een vlucht zondagochtend vroegvroeg geboekt, op waiting list, maar Khalid beweert dat hij dat wel kan regelen. ‘Beschouw dat ticket maar als een vaststaande zaak’, klinkt het zelfbewust. We zullen zien. Wat we ook nog moeten zien, is of en hoe ik teruggeraak, want ik kan in Kaboel geen vlucht vanuit Kandahar reserveren. Vreemd en niet zo geruststellend. Maar het zal wel weer loslopen, zeker.
P.S. Voor al degenen die zich storen aan de kerstverlichting in de Belgische straten: de Afghaanse versie, met op alle straathoeken blauwe en oranje zwaailichten is zeker niet leuker om naar te kijken of om langs te rijden. Zeker niet als op de laadbakken van die zwaaiende auto’s groepjes zwaarbewapende soldaten zitten.