Getuigenis van een verontwaardigde Mapuche-moeder

In het artikel ‘Chili zet antiterreurwet in tegen Mapuche- indiaan’, dat op 23 februari  gepubliceerd werd op MO.be (zie http://www.mo.be/index.php?id=63&tx_uwnews_pi2[art_id]=24114&cHash=2ae2a0bf60) beschrijft Pamela  Sepúlveda de aanhouding van Miguel Tapía. Op grond van de ‘antiterrorismewet’, een wet die dateert uit de dictatuur onder Pinochet, werd hij overgeplaatst naar een hooggeïsoleerde gevangenis  700 kilometer  ten zuiden van Santiago. De politie stelde dat ze in zijn woonst bewijzen had aangetroffen dat Miguel terroristische aanslagen beraamde, en beschuldigde hem van brandstichting en agressie tegenover overheidsinstanties.

Een andere versie van het verhaal

“Miguel kwam rond 18u thuis van zijn werk”, begint zijn bejaarde moeder haar verhaal. “Zoals elke dag zette Miguel zijn spullen af, om daarna naar de winkel te gaan om avondeten te gaan kopen.” Dit was dagelijkse routine en ook vandaag leek een gewone weekdag te gaan worden. Niets leek minder waar te zijn.
“Toen Miguel de deur uit was, hoorde ik opeens loeiende politiesirenes naderbij komen. Uit nieuwsgierigheid keek ik uit het raam, en tot mijn grootste ontsteltenis zag ik daar mijn zoon op de grond gegooid door zwaarbewapende politie-agenten. Ik rende naar buiten en vroeg hen vol verontwaardiging wat er aan de hand was. Ik wilde weten waarvan mijn zoon beschuldigd werd. Direct richtten enkele agenten hun zware mitrailleurs op mij, terwijl anderen mijn zoon in een onnatuurlijke positie hielden, hem schopten en hem bij zijn haren trokken. Het aantal agenten was enorm. Er waren zowel tientallen zwaar geüniformeerde troepen als agenten in burger aanwezig.”
Meerdere malen vroeg ze aan enkele agenten waarvan haar zoon werd beschuldigd, maar niemand gaf haar enige verklaring. Eveneens konden deze agenten geen aanhoudings- of huiszoekingsbevel voorleggen. Zij werd verplicht in een kamer in haar huis te gaan zitten, onder de voortdurende bewaking van enkele agenten die onophoudelijk  hun mitrailleurgeweren op haar gericht hadden. “Ondertussen hielden zij ook mijn andere zoon onder bedwang, en werd elke kamer in mijn huis bevolkt door zo´n zevental politieagenten. Het feit dat deze personen in mijn huis rondliepen gaf mij een verschrikkelijk  gevoel.
Zij begonnen alles te onderzoeken, waarbij zij alles wanordelijk achterlieten en al het geld dat zij op hun weg vonden onrechtmatig meenamen. In een mum van tijd leek mijn huis op een mesthoop. Terwijl bleef ik maar om enige verklaring smeken. Ik vroeg hen of ik bij mijn twintig dagen oude kleindochter mocht gaan die in een andere kamer lag. Na lang aandringen lieten ze mij haar kamer binnen, alwaar een agent zijn mitrailleur tegen haar hoofd hield. Ik vroeg me af waarom welk recht zij zichzelf toe-eigenden om tot zo een barbaarse daden over te gaan.”
Toen de politie na een urenlange huiszoeking het huis verliet, kwam een agent in burger naar haar toe. Hij eiste dat zij een blad zou tekenen. Het blad was zo onleesbaar en klein dat zij weigerde dit te tekenen. De man stond er echter op dat zij dit zou tekenen en stelde dat dit in haar eigen voordeel zou zijn. Zij verkoos de brief voor te leggen aan haar dochter, die evenmin de brief kon ontcijferen. Onder zware druk en bedreigingen tekende zij uiteindelijk de brief. “En zo vertrok de politie rond 2u ´s nachts, met een aantal zakken vol  bezittingen van Miguel”.

Leven in een ‘pseudo-democratie’

De familie van Miguel Tapía moest de volgende ochtend via nieuwsberichten op radio en televisie vernemen waarvan hun zoon werkelijk werd beschuldigd. Zij vernamen dat in hun huis bewijzen gevonden waren die aantoonden dat Miguel Tapía een potentieel gevaar betekende voor de Chileense staat. Op grond van deze bewijzen was Miguel aangehouden op basis van de ‘antiterrorismewet’. “Op televisie sprak de politie over wapens die Miguel gebruikt als werktuigen en gereedschap tijdens zijn werk”, aldus zijn moeder.
Ondertussen verneemt Miguels familie weinig over zijn situatie. In een zeldzame brief schrijft Miguel het volgende: “Ze beschuldigen mij van zaken waar ik nooit iets mee te maken heb gehad. Ik wist zelfs van sommige zaken niet dat zij bestonden. In deze pseudo-democratie kan het blijkbaar zomaar om mensen op te sluiten zonder rechtszaak en zonder bewijzen. Deze pseudo-democratie blijft de noden en de eisen van het Mapuche-volk negeren, en schildert deze noden en eisen af als terrorisme. Deze pseudo-democratie geeft zichzelf de macht repressief en agresief op te treden tegen een onschuldig en onderdrukt volk.”