“In Libië werden we behandeld als slaven”

“Ik verliet Somalië in 1994 omwille van de oorlog. Mijn vader werd gedood en mijn familie vluchtte naar Ethiopië, waar ze nog steeds wonen. Als oudste moet ik mijn familie onderhouden. Dus besloot ik naar Libië te trekken om werk te vinden en er een toekomst te bouwen.

Ik kwam acht jaar geleden aan in Libië. Ik werkte er als arbeider. Het leven was moeilijk en we werden behandeld als slaven.

Toen de oorlog uitbrak werd de situatie heel angstaanjagend voor vreemdelingen. Ik moest opnieuw op de vlucht.

Ik kwam aan in Shoushakamp op 6 maart, samen met mijn vrouw. We zijn getrouwd in Libië en ze was 3 maand zwanger. Van de ene dag op de andere besloot ze terug te keren naar Libië met een groep mensen die besloten had de boot te nemen naar Europa. Ik zag haar ‘s morgens nog maar vanaf dan niet meer. Ze stierf op de zinkende boot op 5 april.

Ik vind het erg dat ik niet op de hoogte was van haar plannen. Ik ben zeer verdrietig sindsdien. Ik probeer om er niet aan te denken. ‘s Nachts kan ik moeilijk slapen.

Om mij bezig te houden werk ik als vrijwilliger voor Artsen Zonder Grenzen als verantwoordelijke voor de registratie van patiënten. In Somalië werkte ik acht jaar voor Artsen Zonder Grenzen, maar dat was vóór de oorlog. Ik ben ook vertaler, van Somalisch naar het Frans, aangezien er vele Somaliërs in het kamp zitten die hulp nodig hebben.

Het leven in het kamp wordt steeds moeilijker, vooral sinds de incidenten van mei. Tenten werden platgebrand en geweld zorgde voor vele gewonden onder de vluchtelingen. Voor de kinderen zijn de leefomstandigheden nog veel harder.

Ik heb een oom in Canada. Hopelijk kan die me helpen. Ik moet alleszins een oplossing vinden, een kleine plaats in een land waar ik in vrede kan leven en eindelijk een toekomst kan hebben.

Mouhaydin