Verontwaardiging

Hoewel veel emoties zowel negatief als positief ervaren kunnen worden vermoed ik dat dit niet opgaat voor de verontwaardiging. In hoge of kleine mate. Verontwaardiging roept vragen op, smeekt om verklaring. Verontwaardiging dwingt ons op de knieën en laat ons verweesd achter. Ze noodzaakt ons naar antwoorden op zoek te gaan. Verontwaardiging kan nooit een negatieve emotie zijn. Vooralsnog niet.

Verliefd

Het plan heeft zich in mijn hoofd genesteld en ik krijg het er met geen mogelijkheid nog terug uit. Er is geen weg meer terug. Toen het ontstond moest het uitgevoerd worden. Toen ik een jaar of vijftien was, kon het nog dat ik zomaar op iemand verliefd werd. Zomaar, zonder weet te hebben op een kans van wederkerigheid. Als het besef van de verliefdheid zich aan mij had opgedrongen was er niet zo zeer de hoop op een relatie, dan wel de drang om het gegeven aan mijn object van liefde te vertellen. En zo geschiedde, altijd. De uitkomst was veel minder van belang.

Ik vermoed dat ik een kromme vergelijking maak, en toch gaat het ergens op. Er is een idee in mijn hoofd en het moet uitgevoerd worden. Het moet aangepakt worden. Ik heb nooit spijt willen krijgen van de dingen die ik niet deed. Dat heeft me al veel goeds opgeleverd. Dat heeft me al evenveel tegen de lamp laten lopen.

Ter zijde; ondertussen behoed ik me reeds lang om verliefd te worden op een hersenschim.

Bang

Ik ben bang. Ik ben ongelooflijk bang. Ik ben bang voor wat ik ga aantreffen. Of voor wat ik niet ga aantreffen. Ik ben bang dat de werkelijkheid de fictie zal overstijgen. Ik ben bang dat het megalomane project niet voor me weggelegd is. Dat het me over het hoofd zal stijgen.
Hoewel er enkel een weg vooruit is overweeg ik toch om thuis te blijven. Ik overweeg mijn verlof in januari te gebruiken om me onder mijn nieuwe oude lampenkap te nestelen. Samen of alleen. Samen met vrienden die slaan en zalven. Vrienden die me omringen met hun vertelsels, groot en klein. Vrienden met rode wijn, hun verleden en hun toekomst. Hun hoop en hun angst. Of alleen. Alleen met een van de talloze boeken die hier wachten om gelezen te worden. Alleen met mijn schrijfmachine en een stapel witte bladen die smeken gevuld te worden.
Terwijl ik dit alles overweeg ben ik vluchtprijzen aan het vergelijken, ferry’s aan het zoeken, Italiaanse buslijnen aan het opzoeken en de kaart van de eilanden tot in detail aan het bestuderen. En plots heb ik een enkel ticket geboekt naar Palermo. Dat ging snel. Mijn elektronisch bakje kwam er zelfs niet aan te pas.

Het middernachtjournaal kondigt zich aan. “Achttien vluchtelingen uit Haïti verdronken in de Caraïben.” Vluchtelingen verdrinken. Ze verdrinken aan de snelheid waarmee wij die voze kerstkalkoen in ons lichaam stouwen.

De angst begint een eigen leven te leiden. Als ik in het nieuws, de krant of op de radio iets hoor of lees over Lampedusa neig ik weg te lopen, mijn vingers heel hard in mijn oren te stoppen en het achtergrondlawaai weg te neuriën of de krant dicht te slaan. Alle extra informatie kan me nu afleiden, alle info kan nu teveel zijn. Ik wil geen dingen horen die ik niet kan horen, die me minder verontwaardigd maken, die het doel van mijn trip zinloos zouden maken.

Zonder voorkennis

Bericht op een blauwe zondagmorgen van goede vriend R. :”Ik zat net te bedenken dat de ironie ‘geweldig’ is. De angst, dingen die kunnen verkeerd lopen (in percentages zowaar), mensensmokkelaars, de trip alleen, niet weten waar terecht te komen,…: wat zouden die percentages zijn in het hoofd van een vluchteling zelf?” R. beseft niet, of net wel, dat hij de lijn van mijn zoektocht zonet heeft uitgetekend.

Op dit moment heb ik geen nood aan nog meer lijnen, aan een meer uitgetekend of gepland onderzoek. Ik heb het plan immers niet opgevat een veelomvattend onderzoek met cijfers, tabellen en vragenlijsten te gaan voeren. Ik vertrek binnen 15 dagen naar het Italiaanse eiland zonder voorkennis. Uiterst bewust zonder voorkennis, om me te kunnen laten leiden door nieuwsgierigheid. Om de kans groter te maken zomaar en onverwachts op elementen te kunnen stoten.

Ik sla hiermee de raad van een bevriend journalist in de wind die me aanraadde alvast met mensen van asielcentra in België te gaan praten. Of op zijn minst met wat werknemers van de dienst vreemdelingenzaken. Maar ik wil me immers niet laten beïnvloeden door hun mening en kennis. Vooringenomenheid kan ik missen als kiespijn. Ik ga nu slechts twee weken naar het eiland. Ter voorbereiding op een grotere trip, ter voorbereiding van het ‘megalomane’ plan.

Maar dan op kerstavond komt het bericht dat de Italiaanse regering het opvangcentrum in Lampedusa ontruimt. Vele vluchtelingen zouden overgebracht zijn naar Palermo. Ik moet mijn reisschema misschien herzien en even in Palermo blijven alvorens de ferry te nemen naar het eiland. Het blijkt dat nieuws niet te omzeilen valt. Het komt uit allerlei kanalen naar me toe gesneld. Ik verkeer in de onmogelijkheid om niet te horen. Mijn vingers zijn geen ideale oordoppen. Mijn geneurie is niet luid genoeg.