Vijf uitspraken van onze Israëlische ambassadeur die geen hout snijden

1. ‘De Palestijnse Autoriteit moet haar verantwoordelijkheid nemen in Gaza’

Dit is een merkwaardige bocht van 180 graden. Israëlische politici en media konden de afgelopen jaren niet genoeg benadrukken hoe de Palestijnse President Abbas en Hamas ‘twee kanten van dezelfde medaille’ waren.

Israël schuift nu een “oplossing” naar voor die in wezen niet verschilt van een parcours waar het zich enkele maanden geleden nog hevig tegen verzette

De Israëlische Minister van Economie Bennett zei in maart 2014 nog dat Abbas ‘de Palestijnen niet vertegenwoordigt’.

Nathan Thrall van de International Crisis Group beschreef bovendien hoe Israël de vorming van een Palestijnse eenheidsregering in de Westelijke Jordaanoever én Gaza onder leiding van Abbas tegenwerkte.

Israël schuift nu dus een “oplossing” naar voor die in wezen niet verschilt van een parcours waar het zich enkele maanden geleden nog hevig tegen verzette. Ondertussen zijn we wel een oorlog en 1500 Palestijnse en Israëlische burgerdoden verder .

2. ‘Gaza is géén geïsoleerde plek’

De Gazastrook wordt sinds 2007 hermetisch afgesloten van de buitenwereld door Israël. Hoewel de blokkade in 2010 versoepeld werd, is ze nog steeds verantwoordelijk voor een dramatische humanitaire situatie.

De Israëlische ambassadeur verklaarde echter dat er geen sprake is van een blokkade. ‘Een echte blokkade is als er niets of niemand binnen of buiten gaat. Israël verbiedt enkel goederen die ook voor militaire doeleinden kunnen worden gebruikt.’

De Israëlische ngo Gisha stelt dat het exportvolume uit Gaza in de eerste helft van 2014 minder dan één procent van het volume voor 2007 bedroeg

De Israëlische ngo Gisha wijst er echter op dat in de eerste helft van 2014 gemiddeld twaalf vrachtwagens met goederen Gaza mochten verlaten, oftewel minder dan één procent van het exportvolume voor 2007.

Bob Turner, hoofd operaties van het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA), stelt het als volgt: ‘Voor Gaza betekent een terugkeer naar “kalmte” een terugkeer naar de blokkade die nu al haar achtste jaar ingaat. Voor meer dan 50 procent van de bevolking is het een terugkeer naar werkloosheid of onbetaald werk. Een terugkeer naar een opsluiting in Gaza met geen toegang tot externe markten, werkgelegenheid, opleiding – kortom, geen toegang tot de buitenwereld.’

Israëlische ambtenaren gaven in een uitgelekte diplomatieke nota van het Amerikaanse Buitenlandministerie uit 2008 bovendien toe dat Israël ‘de Gazaanse economie op de rand van de instorting wil houden’. Israël zou zo hopen de Gazaanse bevolking tegen Hamas te kunnen opzetten.

Toch benadrukte de Israëlische ambassadeur tijdens zijn uiteenzetting de “generositeit” van Israël, dat ‘dagelijks goederen toelaat tot Gaza, zelfs tijdens de oorlog’.

3. ‘Wat zou je zelf doen als je land wordt aangevallen?’

Israël heeft, net als elk ander land, een legitiem recht om de veiligheid van haar burgers te garanderen.

Dat geeft Israël echter niet het recht honderden Palestijnse burgers te doden of ziekenhuizen, VN-scholen, huizen van Hamasstrijders, en elektriciteitscentrales te bombarderen.

Het geeft Israël niet het recht burgers te doden die een wedstrijd van de wereldbeker volgen, kinderen te doden die op het strand of hun dakterras spelen, of gehandicapten in een gespecialiseerd centrum te bombarderen.

Het geeft Israël evenmin het recht een man die ongewapend op de grond ligt in koelen bloede af te maken, bommen van één ton op huizen te gooien, een hele volkswijk plat te bombarderen of een markt aan te vallen.

Alle mannen tussen de 17 en 39 jaar automatisch als “strijders” beschouwen raakt kant noch wal onder internationaal recht

De ontdekking van raketten in twee UNRWA-scholen geeft Israël ook niet het recht VN-scholen als “legitiem” militair doelwit te zien. Het afvuren van raketten in de nabijheid van een ziekenhuis maakt van een ziekenhuis evenmin een legitiem doelwit.

Alle mannen tussen de 17 en 39 jaar automatisch als “strijders” beschouwen raakt bovendien kant noch wal onder internationaal recht.

De Israëlische mensenrechtenorganisatie B’tselem wijst erop dat de private huizen van Hamasleden enkel een legitiem militair doelwit vormen indien men kan bewijzen dat die huizen effectief bijdragen aan de militaire operaties van de Palestijnse gewapende groepen.

Het internationaal recht gaat bovendien uit van het principe van proportionaliteit, waarbij de aanvaller er alles aan moet doen om “nevenschade” te vermijden bij aanvallen tegen vijandelijke strijders. Het gooien van bommen van één ton op huizen van Hamasstrijders lijkt alvast niet aan dit principe te voldoen.

Indien Hamas menselijke schilden gebruikte (zie ook punt 5 hierna) zijn dit evengoed oorlogsmisdaden. Dergelijke aantijgingen moeten eveneens onafhankelijk onderzocht worden.

De Israëlische ambassadeur deed de onderzoekscommissie van de VN echter af als ‘partijdig’. Israël verzet zich bovendien hevig tegen de Palestijnse intentie om toe te treden tot het Internationaal Strafhof, waardoor oorlogsmisdaden van alle strijdende partijen in Gaza onderzocht zouden kunnen worden.

Revah stelde dat mogelijke schendingen van het internationaal recht onderzocht zullen worden door het Israëlische leger. Het behoeft echter weinig inbeeldingskracht in hoeverre een onderzoek waarin het leger zichzelf onderzoekt geloofwaardig is. Israël heeft bovendien een lange voorgeschiedenis van straffeloosheid op dit vlak.

4. ‘Hamas gebruikt voortdurend menselijke schilden’

Israël claimt dat de strijd van Hamas in stedelijk gebied automatisch gelijkstaat met het gebruik van menselijke schilden, om zo de verantwoordelijkheid voor de burgerslachtoffers van haar bombardementen af te schuiven op Hamas. Dergelijke claim wordt vaak kritiekloos overgenomen door politici en media. Ze klopt echter niet.

Het internationaal recht verbiedt strijdende partijen niet om oorlog te voeren in stedelijk gebied. Het verplicht ze wel voldoende voorzorgsmaatregelen te nemen om burgers zoveel mogelijk uit de nabijheid van militaire objectieven te verwijderen. Zolang er echter niet de intentie bestaat om de aanwezigheid van burgers te gebruiken om zichzelf te beschermen tegen vijandelijke tegenaanvallen, is er geen sprake van het gebruik van menselijke schilden.

Het onnodig blootstellen van burgers aan de gevaren van militaire operaties is een schending van het internationaal humanitair recht, maar behoort niet tot de categorie van oorlogsmisdaden.

5. ‘Hamas is IS’

Voor een goed begrip: Hamas is een brutale groepering met vaak antisemitische retoriek die in het verleden veelvuldig beschuldigd is van mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden.

Hamas is een religieus-nationalistische organisatie die terroristische middelen niet schuwt, maar waar wel degelijk mee gepraat kan en moet worden

Het is echter een brug te ver om Hamas op één lijn te stellen met de gruwel van IS. Hamas is een religieus-nationalistische organisatie die terroristische middelen niet schuwt om haar politieke agenda te verwezenlijken, maar waar wel degelijk mee gepraat kan en moet worden.

‘Je onderhandelt met je vijanden, niet met je vrienden’, wist ook de vermoorde Israëlische Premier Rabin. Een duurzame tweestatenoplossing vereist dat gepraat wordt met Hamas.

Het zogenaamde “Kwartet” – de VS, EU, VN en Rusland – eist van Hamas dat het aan drie voorwaarden voldoet eer er gepraat kan worden: het afzweren van geweld, het erkennen van Israël en het respecteren van eerdere overeenkomsten. Op zich logische eisen. Het zou het Kwartet echter sieren indien het gelijkaardige eisen stelt aan Israël.