Een humane oplossing voor de hongerstakers

Zo was de toon gezet: de hongerstaking was een drukkingsmiddel en door dat vaak te herhalen, raakten veel mensen ‘overtuigd’ van dit discours. Ze namen de argumenten over die politici en opiniemakers naar voren brachten en gingen die als de eigen mening beschouwen. Zo werkt dat. Na een week hevig debat in verschillende media, leek men hiermee klaar te zijn en werd het weer stil rond de hongerstakers.

Gezien de publieke opinie de hongerstaking als chantage zag, besloten ook veel organisaties zich in stilte te hullen. Ook de twijfelaars hadden intussen de kant van de stilte gekozen. Cynisch genoeg werd het feit dat na 90 dagen alle hongerstakers nog leven, tegen hen gebruikt.

Mevrouw de Staatssecretaris, U ging niet eens het gesprek aan met de hongerstakers, U ging niet bij hen op bezoek en ook als ze tot bij uw kabinet kwamen sprak u niet met hen. Ook de regeringspartijen vermijden ten alle koste elke uitspraak over deze zaak.
 
Wij zijn van in het begin getuige van de hongerstaking en informeren U graag over hoe wij de betrokkenen ervaren en zien.

Toen deze 23 mensen besloten om aan een hongerstaking te beginnen waren wij niet blij. We willen niemand zien lijden, laat dat duidelijk zijn. Maar deze mensen lieten zich niet tegenhouden. Ze hadden alles al geprobeerd om legaal in ons land te verblijven en hier te mogen werken: van asiel- en regularisatieaanvragen tot acties en manifestaties. De hongerstaking is hun laatste actie. Een ultieme daad van wanhoop.

Wij konden kiezen: hen in de steek laten of hen bijstaan in hun strijd. En al zijn we het niet allemaal eens met de actie die ze kozen, we staan wel achter de strijd die deze mensen voeren voor een waardig leven, een strijd om als mens met een aantal rechten erkend te worden. Het is pijnlijk dat ons wordt verweten dat we hen met onze steun zouden aanzetten tot deze actie terwijl wij het net heel moeilijk vinden om hun dagelijks lijden aan te zien en mee te maken. Het is pijnlijk dat de hongerstakers wordt verweten dat ze nog leven.

Het is hun sterke levenswil die hen in leven houdt. Ze willen leven en iets met hun leven doen, er iets van maken. Wat eten betreft: ze nemen water, suiker, zout en wat vitaminen en verder helemaal niets. Daarzonder zouden sommigen er waarschijnlijk niet meer zijn.  Jamal, die zijn lippen dichtnaaide, was er slecht aan toe toen hij had besloten alleen nog water te nemen. Wij overtuigden hem ervan terug suiker in te nemen.

We schrijven deze open brief omdat we een debat over de essentie willen voeren. We willen een duidelijk beleid voor de vluchtelingen, voor de sans-papiers, voor alle mensen in een dergelijke situatie in ons land. Men kan niet langer zwijgen en doen alsof er niets aan de hand is, daarom deze oproep aan alle politici en organisaties om het debat te openen en niet langer mee te wachten als men dergelijke situaties zoals deze aan de VUB naar de toekomst toe wil vermijden. Op politiek niveau moet het debat gevoerd worden tussen de politici en het hele middenveld dat zich inzet voor deze mensen en dat een rol te spelen heeft inzake asiel en migratie. Voor de hongerstakers aan de VUB vragen we een humanitaire oplossing. Geef ze de kans om in ons land te werken. Dat is het enige wat ze vragen.

Het gaat hier niet over of U voor of tegen deze hongerstaking bent. Ook niet over het gelijk of ongelijk van de hongerstakers. En ook niet over chantage tegenover wanhoop.

Deze mensen zijn in ons land. Ze arriveerden niet gisteren, sommigen verblijven hier al jaren. Voor deze mensen moeten we met ons allen een humane oplossing zoeken voordat het te laat is en ze het leven laten in omstandigheden ons land onwaardig.

Kortom, Mijnheer de Premier, Mevrouw de Staatssecretaris, politici, organisaties, burgers, we vragen een politieke oplossing met duidelijke permanente criteria voor de sans-papiers in ons land en een onmiddellijke humane oplossing voor de hongerstakers. Net als iedereen willen wij een einde zien aan deze hongerstaking, een einde met een rechtvaardige oplossing voor deze mensen.

We hopen dat elk zijn/haar verantwoordelijkheid neemt in dit debat en deze situatie die ons allen aangaat. We willen zelf onze normale levens oppikken en, vooral, we willen dat de hongerstakers hun leven kunnen herbeginnen.

Namens Het Kollektief sans-papiers VUB:
Studenten: Alexandra Ooms, Neal Michiels, Mara De Belder…
Bleri Lleshi, politiek filosoof
Rita Vanobberghen, huisarts en begeleidt de hongerstakers aan de VUB
Daniel Alliët, priester Begijnhofkerk Brussel

Andere ondertekenaars
Alexis Deswaef, advocaat en voorzitter van de Ligue des Droits de l’Homme
Eric Corijn, cultuurfilosoof VUB
Fred Louckx, socioloog VUB
Pascal Debruyne, onderzoeker UGent
Nadia Fadil, sociologe KUL
Fikry El Azzouzi, auteur