Quinoa wordt zoeter en goedkoper

Het DNA van quinoa, het voedselgewas dat vanuit Zuid-Amerika de wereld verovert, heeft een structuur met een totale lengte van iets meer dan 1,3 miljard DNA-bouwstenen. Op papier geprint zouden dat meer dan 500.000 bladzijden tekst zijn.

Quinoa is rijk aan essentiële aminozuren en voedingsvezels. Het bevat geen gluten waardoor het ook populair is bij mensen met een glutenintolerantie.

Voor boeren is quinoa belangrijk omdat het gewas ook op slechte grond een behoorlijke voedselopbrengst geeft.

De wetenschappers gaan de nieuwe kennis onder andere gebruiken voor de ontwikkeling van quinoarassen die goed voldoen aan de wensen van consumenten en boeren, bijvoorbeeld omdat ze minder bitter smaken.

Groeikracht onder extreme omstandigheden

Quinoa is dan wel gezond, de aanwezigheid van bitterstoffen in de buitenkant van de zaden, is een nadeel. Die bitterstoffen, saponines, kunnen wel verwijderd worden, maar dat kost tijd, geld en water, waardoor het prijskaartje van quinoa vrij hoog uitvalt.

Quinoa hoort tot een plantenfamilie die bekend is om zijn groeikracht onder zware omstandigheden waar andere gewassen, zoals tarwe nauwelijks opbrengst leveren.

‘Met de nieuwe kennis over het quinoa-DNA kunnen we in onze veredeling snel en eenvoudig de planten selecteren die geen bitterstoffen maken’, zegt Robert van Loo van Wageningen University & Research.

‘Dergelijke zoete rassen hoeven niet te worden gepolijst om de bittere stoffen te verwijderen.’

Het onderzoek werd geleid door onderzoekers van de King Abdullah University of Science and Technology in Saudi Arabië.

In deze regio waar de groeiomstandigheden voor planten zwaar zijn en waar veel bodems arm of zelfs verzilt zijn.

Quinoa hoort tot een plantenfamilie die bekend is om zijn groeikracht onder zware omstandigheden en op plaatsen waar andere voedselgewassen, zoals tarwe en rijst, nauwelijks opbrengst leveren.

De nieuwe kennis over het DNA betekent een versnelling van de ontwikkeling van extra duurzame quinoarassen. Het onderzoek is gisteren verschenen in het tijdschrift Nature.