Dagboek van een Vlaams virus

Ik voel me niet goed. Mijn verstopte oren horen het geluid niet van een Vlaanderen dat zichzelf hoogst gelukkig prijst en tegelijk in grote nood verkeert. Het verdrinkt tussen de sliertjes geïnfecteerd slijmvlies langs mijn hersenpan.

Als je aan het verdrinken bent, is het een geruststellende gedachte dat iemand aan de overkant ook aan het verdrinken is. De uren voor je kopje onder gaat, lijkt alles, ook de tijd, in het ijle te hangen. Dan hoop je dat als je dood bent, je dood zal blijven. Het laatste waar je wil aan denken als je naar je laatste adem hapt voor je kopje onder gaat, is asiel aanvragen voor een tweederangsleven na de dood.

Het laatste waar je wil aan denken als je naar je laatste adem hapt voor je kopje onder gaat, is asiel aanvragen voor een tweederangsleven na de dood.

Racisme is een kwestie van persoonlijk falen. Dat moeten de doodskisten ter ere van bootvluchtelingen op het strand van Oostende een tijd terug ook gedacht hebben. Waarom laten ze ons niet gewoon verdrinken? Iemand moet winnen. Iemand moet dood. Wie dood is blijft liever dood. Het is een hartverwarmende gedachte te weten dat ik nooit meer zal bovenkomen eens ik kopje onder ga, terwijl de meerwaardeparasieten, de profiteurs van mijn sociale zekerheid, oneindig zullen moeten verderploeteren als mislukte amfibiën op het droge.

We zijn immers met te veel. Super veel te veel van zij die superveel minder waard zijn. Op vrijdag 24 oktober riep Demos vzw in het Gentse S.M.A.K. op tot een eenzijdige integratiestop voor nieuwkomers en meer aandacht voor de bange Vlamingen die zich nog steeds niet geïntegreerd hebben in onze superdiverse samenleving. Als we de cijfers mogen geloven voelt een aanzienlijke groep Vlamingen zich namelijk niet goed bij een dergelijke samenleving.

Dat virus heeft me te grazen. Ik ben bang. Bang dat het geluid in mijn oren levendiger is dan ik het zou willen. Er loopt meer walging langs de wanden van mijn hersenpan dan geïnfecteerd slijmvlies langs mijn neusvleugels. Over Vlaanderen, onze politiek, de versnelde afbraak van onze verzorgingsstaat tot en met de normalisatie van racistische uitspraken door veronderstelde vertegenwoordigers.

Taks voor imagoschade

Crisis is een kwestie van verkeerd kiezen en besparen op redelijkheid.

Na de vreemdelingentaks, het benoemen van migranten zonder meerwaarde, na het voorstel HIV-middelen te schrappen voor mensen zonder papieren, na het relativeren van racisme als ‘een kwestie van persoonlijk falen’ en de resultaatsverbintenis met hoge boetes als stok achter de deur voor het verwerven van de Nederlandse taal en alle andere denigrerende maatregelen om de “anderen” die we na vier generaties in België nog steeds “allochtonen” blijven noemen terug het water in te duwen….hebben we nu het voorstel over taksen voor nachtwinkels uitgebaat door migranten.

Maar het is allemaal zo erg niet. Assad komt uit Afghanistan. Hij mag hier blijven want hij is goed geïntegreerd. Zo goed zelfs dat hij een binnenkort verplichte integratiecursus mag geven aan nieuwkomers bij het Brussels Onthaalbureau. Met Assad wil ik wel naar de oorlog gaan, wil ik wel verdrinken. Ik denk dat Assad een goeie bokser zou zijn. Het doel van een bokser is om te blijven staan. Ondergaan, weer bovenkomen maar vooral veel ondergaan.

Crisis is een kwestie van verkeerd kiezen en besparen op redelijkheid. Vergeet de Griek die ik bemin, die mij liever ziet dan de zon en driedubbel gefrituurde kip uit Tanzania. Die in zijn te kille lentejas uit liefde voor spontaan leven zijn crisis en mijn vorst vergeet met Vlaams leren en integreren in de les bij Assad.

Toyomi uit Japan is één van zijn medecursisten. Laatst toonde ze in de integratieklas een foto van haar kantoor als manager bij IBM op de 27e verdieping van een wolkenkrabber die uitkijkt over Tokyo. Het geluid in mijn hoofd vindt het een geruststellende gedachte dat zij die het te zien kregen, nooit van zo hoog zullen uitkijken over de aarde.

Reis naar het einde van de realiteit

Als we allemaal genezen zijn van de toekomst, wil ik ergens heen waar de realiteit woont.

In mijn huis hangen post-it slingers met Nederlandse woordjes van de plinten naar de muur. Als ik mijn lief straks op meerwaardemissie stuur om gember in de nachtwinkel aan de overkant van de straat om mijn schorre keel te lijmen, zal de goede Vlaamse burger in mijn hoofd hem erop wijzen dat dit soort zaken ons imago verlaagt. Moet ik hem uitleggen dat ze beter allemaal meteen terug hun bananenboom inkruipen. Veel sneller kopje boven dan via een louche zaak stap voor stap de ladder naar de integratietoren opklimmen.

Maar het is allemaal zo erg nog niet. Hier wonen we in ivoren torens. In Tanzania is er haast geen olifant meer met slagtanden. Ik zal straks terug ademen, vergeten hoe het is om te verdrinken. Mijn lief zal straks zijn les opzeggen: ‘ik heet Nassos. Ik kom uit Griekenland. Ik spreek Frans, Grieks, Engels, Swahili, Spaans, Italiaans, en een beetje Nederlands. Ik poets elke dag mijn tanden met een tandenborstel en tandenpasta. Waar kom jij vandaan?’ ‘Ik ben Tess. Ik kom uit de Vlaamse klei. Ik spreek geen 2014. Als we allemaal genezen zijn van de toekomst, wil ik ergens heen waar de realiteit woont. Ga je mee?’ ‘Ach, Agapimou, het is allemaal zo erg niet’, zal hij zeggen, ‘Idioten zijn er overal.’

Hij is kleurenblind maar het woord ‘herfstkleuren’ kan Nassos na vier weken al als een nette Vlaming uitspreken. Net zoals ‘kleurrijk’ en ‘kleurarm’. Op het raam hangt een kersverse post-it klaar voor hem als hij straks thuiskomt van de les. ‘Kleurloos.’ Ik ga terug in mijn bed op kleurloze liefde liggen wachten in mijn eigen huid, hopend dat ik wakker word in een tijd dat zowel ‘zij’ als ik onze afkomst kunnen overstijgen. Er is ook plan B: elke zeven jaar verversen onze huidcellen. Laat ons hopen dat ze kleurloos zijn.