Welles-nietes over zeehondenjacht geopend

Sinds deze week is de jacht op zeehonden in de kille wateren van Newfoundland weer voor geopend verklaard. De Canadese regering heeft de quota in de Golf van St. Lawrence opgetrokken: de jagers mogen 325.000 zeehonden doden. Dat is 6000 meer dan vorig jaar.

Dat is veel te veel, zegt Chris Cutter van het International Fund for Animal Welfare (IFAW). De ongewoon warme winter heeft ervoor gezorgd dat er nog weinig ijs drijft in de Golf. En zwangere zeehonden hebben ijsschotsen nodig om te jongen. IFAW zegt dat het tijdens een helikoptervlucht nauwelijks zeehonden gezien heeft. IFAW krijgt in zijn campagne tegen de zeehonden jacht de steun van bekende gezichten als Paul McCartney en Brigitte Bardot. De ex-Beatle en zijn vrouw knuffelen nu pluizige zeehondenjongen op foto’s in alle Canadese kranten.

Phil Jenkins, de woordvoerder van het departement Visserij en Oceananen (DFO), dat toekijkt op de jacht, wuift de argumenten van de dierenvrienden weg. We hebben rekening gehouden met het gebrek aan ijs in de berekening van de quota. De kudde zeehonden telt 5,8 miljoen stuks en elk jaar worden een miljoen puppies geboren, zegt het Visserijdepartement. Het kan dus geen kwaad om de aanwas wat te stelpen, argumenteert Jenkins. De puppies die gedood worden voor hun vacht zijn drie tot acht weken oud.

Maar de vraag naar de duurzaamheid van de jacht is niet half zo controversieel als de vraag of de jacht onnodig wreed is. Elk jaar komen honderden dierenrechtenactivisten en journalisten uit Europa en de Verenigde Staten om in dit koude en stormachtige deel van Canada getuige te zijn van een bloederig schouwspel op het witte ijs. De aanblik van poeslieve babyzeehondjes die doodgeschoten, doodgeslagen en gevild worden maakt velen doodmisselijk. Soms leven ze nog terwijl ze gevild worden, zegt Cutter.

70 dollar

Lori-Ann Martino, een milieuactivist uit het stadje St. John in Newfoundland, begrijpt de heisa van de Europese en Amerikaanse collega’s niet helemaal. De jacht is afzichtelijk, maar dieren doden is dat altijd. De meeste jagers zijn Newfoundlanders die gewoon hun brood verdienen, zegt Martino. De internationale milieubeweging schildert Newfoundlanders af als bloeddorstige barbaren. De meeste Newfoundlanders zijn dierenliefhebbers en 90 procent van de inwoners hier steunt de zeehondenjacht.

Nu de visbestanden in het Noorden van de Atlantische oceaan uitgeput zijn, hebben de vissers nog weinig andere bronnen van inkomst. Een zeehondenvacht brengt 70 dollar per stuk op. Een zeehondenjager kan 2000 dollar verdienen. Dat klinkt misschien niet spectaculair voor u, zegt Martino. Maar als je de rest van het jaar maar 700 dollar verdient is dat een smak geld.

Misser

De Independent Veterinarians Working Group (IVWG) deed vorig jaar een aantal aanbevelingen om humaan, correct en efficiënt te doden. Maar slechts een aantal daarvan zijn overgenomen door het Visserijdepartement. Zo zijn er regionale quota ingevoerd om de concurrentie tussen de jagers te beperken. De overheid heeft ook meer toezichters gestuurd naar de streek om toe te kijken op de behandeling van de dieren.

Maar de belangrijkste aanbeveling heeft het Visserijdepartement niet overgenomen: een verbod op schieten uit boten. Het is naar verluidt erg moeilijk om vanuit een boot in woelige wateren precies te mikken.

Rebecca Aldworth van de Humane Society vindt dat de Canadese overheid enkel denkt aan economische belangen. Er zijn teveel jagers voor te weinig zeehonden. De populatiecijfers van het Visserijdepartement zijn absurd en worden door andere wetenschappers in twijfel getrokken. Dit is gewoon een heruitgave van de manier waarop de overheid de kabeljauwbestanden gemanaged heeft: om politieke redenen werden te hoge quota ingesteld. Tien jaar na het complete visverbod op kabeljauw hebben de bestanden zich nog altijd niet hersteld. De vissers werken dat nu gewoon uit op de zeehonden. (MM/ADR)