Welke kant gaat het op met Nepal?

Die verkiezingen werden twee keer uitgesteld, maar op 10 april 2008 werd het verhoopte politieke mirakel plots werkelijkheid. De nieuwe volksvergadering schafte prompt de monarchie af en de belangrijkste posten in de kersverse republiek werden netjes verdeeld: de voormalige maoïstische guerrillaleider Prachanda werd premier, en Ram Baran Yadav, die als boegbeeld van het Nepali Congress (NC) de traditionelere politieke elite in Nepal vertegenwoordigde, president. Een ‘Belgisch’ compromis zeg maar, dat begroet werd als het begin van een nieuw tijdperk.

Nieuwe grondwet

Het enige wat ontbrak was een nieuwe grondwet, maar omdat alle partijen het al langer eens waren over het principe van een nieuwe federale staatsstructuur voor Nepal was er – toen – weinig reden voor pessimisme.

Jammer genoeg raakten de onderhandelingen over een nieuwe grondwet al snel in het slop. Federalisme klinkt goed in theorie, maar is in praktijk niet zo makkelijk. Uiteraard willen bijna alle politici de nieuwe deelstaten afbakenen op basis van etnisch-culturele criteria. Maar hoe doe je dat in Nepal, waar de meer dan honderd minderheden geografisch niet gescheiden kunnen worden? Politieke, economische en bestuurlijke leefbaarheid speelt uiteraard ook een rol, maar hoe meet je dat? En hoe bereik je daar een politieke consensus over? En welke bevoegdheden moeten die provincies dan krijgen? Kortom, gelet op de complexiteit van de discussies is de politieke chaos in Nepal – vijf eerste ministers in vijf jaar – relatief.

Verkiezingen

In mei van dit jaar, net voor de deadline, weigerde het grondwettelijk hof een vierde verlenging van het mandaat van de Constituent Assembly. Op dat ogenblik lagen er twee federale blauwdrukken op tafel: een met tien, de andere met veertien ‘provincies’, maar toen ook de laatste middernachtelijke onderhandelingen geen resultaat opleverden, had premier Bhattarai geen keuze: hij stuurde de 601 leden van de Grondwetgevende Vergadering naar huis en stelde nieuwe verkiezingen in het vooruitzicht, voor november dit jaar.

Het Nepalese publiek echter is gedesillusioneerd: verkiezingen voor wie of voor wat? Ondertussen leidt Bhattarai een noodregering in een juridisch vacuum: zonder parlement en zonder grondwet maar, uiteraard, met heel veel oppositie. Als u dit leest, zal hij misschien al het veld geruimd hebben voor een zogenaamde consensuspremier. Dat zal dan de zesde zijn.