Voedselcrisis leert Senegalezen weer streekgerechten eten

De inwoners van de Senegalese hoofdstad Dakar ontbijten meestal met wit stokbrood en doen zich ’s middag bij voorkeur tegoed aan thieboudienne, een schotel van rijst met vis. Senegal moet alle tarwe voor de broden en het leeuwendeel van de rijst die in het land wordt gegeten, invoeren. Door de internationale stijging van de voedselprijzen wordt dat een echte een aderlating.
De Senegalese overheid roept de bevolking al twintig jaar op om meer plaatselijke graansoorten te eten, maar tot vorig jaar had daar nauwelijks iemand oren naar. Maar nu worden die vervangproducten opeens interessanter. Sinds januari is geïmporteerde rijst in de Senegalese hoofdstad Dakar 40 procent duurder geworden. Fonio, gierst en Senegalese maïs kosten maar 15 procent meer. Tarwe kostte in februari van dit jaar dubbel zoveel als in februari 2007. Voor sorghum moesten consumenten in diezelfde tijdsspanne 56 procent meer neertellen.
Senegalezen die het niet breed hebben, beginnen de prijzen te vergelijken. Fonio of gierst klaarmaken is omslachtiger dan rijst koken, maar wie geld kan uitsparen, neemt dat ongemak er wel bij.

Denk globaal, eet lokaal

Actievoerders profiteren van de gunstige wind. In twee Senegalese basisscholen neemt een honderdtal kinderen deel aan Lek Mégnef Sénégal (Woloff voor ‘Laten we Senegalees eten’) een project waarbij ze met steun van de Stichting Slow Food international streekgerechten leren kennen. Twee keer per week krijgen de kinderen bereidingen uit gierst, fonio of maïs voorgezet. Aan de hand van spelletjes en liedjes verdiepen de kinderen zich ook in de cultuur rond die traditionele gewassen.
“Fonio met vissaus is best lekker”, oordeelt de elfjarige Fatmata Diarayé. Mamoune Diaw, een jaar jonger, zegt dat ze haar moeder heeft gevraagd ook eens maïspap klaar te maken, het traditionele ontbijt. “Veel ouders gingen er spontaan mee akkoord hun kinderen te laten deelnemen”, zegt Marième Camara Ndiaye, een directrice die zich achter het initiatief heeft geschaard. “Lokale producten overboord gooien heeft ons arm gemaakt”, merkt een van de ouders op. (InfoSud/vertaling: IPS)