Vissen in de woestijn

Een herkenbaar verhaal uit Palestina? Vergissing! Dit gaat over de bezetting van de Westelijke Sahara door Marokko. In tegenstelling tot Palestina kent hier bijna geen mens de schrijnende situatie waarin het volk van de Sahrawi’s verkommert sinds Marokko hun land bezette.

De Westelijke Sahara is een “stiefkind van de kolonisatie”. Een klein en dunbevolkt gebied aan de Atlantische Oceaan, dat tot ’75 een Spaanse kolonie was. Na het vertrek van de Spanjaarden nam een Marokkaans bezettingsleger meteen hun plaats in. Dat de Sahrawi’s onafhankelijkheid wilden, deed er niet toe. Dat de VN hen zelfbeschikkingsrecht had geschonken evenmin. Voor het Marokkaanse regime werd het land een echt wingewest. Tot op de dag van vandaag blijft Marokko volhouden dat de Westelijke Sahara gewoon hun “Zuidelijke Provincie” is.  Elke Sahrawi die dat in twijfel durft te trekken, riskeert zware straffen. Zo ook de vreedzame mensenrechtenactivist Ali Salem Tamek, die ik deze week ontving in het Vlaams Parlement. Hij werd in de Marokkaanse pers  opgevoerd als “Publieke Vijand n°1”, omdat hij de Marokkaanse bezetting had veroordeeld.

De Europese Unie sloot tot nu toe de ogen voor het leed der Sahrawi’s. Marokko is een handelspartner en een bondgenoot. Wat maakt de onderdrukking van een half miljoen Sahrawi’s in een dor woestijnlandje dan uit? Het aflopen van het Marokkaans-Europese Visserijakkoord zet alles echter op scherp. Al jarenlang worden de visgronden van de Westelijke Sahara door Marokko verpacht aan Europa. Dat is een flagrante inbreuk tegen het internationaal recht. Marokko kan geen visgronden verpachten die niet van hen zijn. Toch werkt de EU vrolijk mee aan die farce: het pachtgeld verdwijnt in de Marokkaanse staatskas, Spaanse vissersboten plukken de zee leeg en de Sahrawi’s blijven met lege handen achter.

Vorig jaar liep het pachtakkoord echter af. De Europese Commissie en Marokko wilden het liefst meteen verlengen, maar door zware internationale kritiek bleek dat niet evident. Ondertussen blijkt het pachtakkoord niet alleen onwettig, maar ook nog eens onrendabel. Onafhankelijke rapporten becijferden dat alleen de Spaanse vissersvloot hier haar netten uitgooit en daarbij nog eens alle milieuvoorschriften aan haar laars lapt. Redenen genoeg om dat akkoord voor eens en voor altijd in de prullenmand te gooien? Vergeet het. De Europese politici die zich tijdens de Arabische Lente opwierpen als peetvader van de democratie in Noord-Afrika zwijgen opeens oorverdovend.

Een nieuw pachtakkoord voor vier jaar zit in de pijplijn. Het is alleen nog wachten op de goedkeuring van de lidstaten. De voorbije twee jaar ondervroeg ik Vlaams minister-president Kris Peeters voortdurend over zijn houding in dit dossier. De laatste keer beloofde hij me plechtig dat hij geen akkoord zou goedkeuren dat geen recht deed aan de belangen van de Sahrawi’s of onrendabel was. Het voorliggende akkoord is gebuisd op beide punten. Tijd dus voor Vlaanderen om te laten zien dat het ons écht menens is met de mensenrechten. Mijnheer de Minister-President, Kris, het is aan U!

Marc Hendrickx is Vlaams Parlementslid voor de N-VA en lid van AWEPA (Association of European Parliamentarians with Africa). Contact: marc.hendrickx@vlaamsparlement.be of 0495/10.17.27