Parlement buitenspel in strijd tegen terrorisme

Op 28 februari 2006 werd de Turkse Belg Bahar Kimyongür veroordeeld tot vier jaar cel wegens “lidmaatschap van een terroristische organisatie”. Een paar maanden later doet het Gentse hof van Beroep daar nog een jaar bovenop. Belangrijk detail: Kimyongür wordt niet veroordeeld omdat hij rechtstreeks betrokken was bij de gewapende strijd van de DHKP-C maar wel omdat hij in het Europees parlement met een vlag had gezwaaid, een persbericht van DHKP-C had vertaald, rechtszittingen over Erdal had bijgewoond en een verantwoordelijke functie had bekleed in het informatiecentrum van de DHKP-C in Brussel. Die veroordeling doet heel wat stof opwazaien in kringen van mensenrechtenorganisaties en verdedigers van de grondwettelijke rechten.

Op 28 april 2006 was Kimyongür op weg naar een muziekfestival in Nederland -in afwachting van zijn zaak voor het hof van Beroep was de Turkse Belg toen nog op vrije voeten. Maar eens over de grens werd hij tijdens een verkeerscontrole gearresteerd op grond van een door Turkije uitgevaardigd internationaal aanhoudingsbevel. ‘Toevalstreffer’, luidde de officiële versie. In scène gezet, zo bleek toen een geheime nota van het kabinet van justitieminister Onkelinkx uitlekte. Twee dagen eerder had in Brussel immers een vergadering plaatsgevonden waarop Kimyongürs arrestatie heimelijk werd georganiseerd. De comités I en P, in opdracht van het parlement bevoegd voor de controle op de politie en inlichtingendiensten, stelden een onderzoek in.

Doorgaans worden de rapporten van het comité I en P besproken door hun parlementaire begeleidingscommissies, waarna een open en publiek parlementair debat op gang kan komen. Dat zal bij de zaak-Kimyongür niet het geval zijn. De Croo: ‘De parlementsleden van de begeleidingscommissie van het comité P, ook die zonder veiligheidsmachtiging, mogen het finaal verslag inkijken. Maar onder de voorwaarde for your eyes only. Met andere woorden: ze mogen niet publiek maken wat er in staat.

Rechter Walter De Smedt heeft ernstige bedenkingen bij die gang van zaken: ‘Ik zie niet goed in op basis van welke wettelijke beschikking de for your eyes only-voorwaarde wordt opgelegd. Volgens de organieke wet op de vaste comités is ieder verslag dat overgemaakt is aan de begeleidingscommissie sowieso publiek en openbaar. Indien men een verschil maakt tussen de leden van de begeleidingscommissie en andere parlementariërs, dan maakt men een verschil tussen zij die het weten maar niets mogen zeggen, en zij die het wel mogen zeggen maar het niet mogen weten. Wat is dan nog het nut van een vast comité?’