Pakistaanse vrouwenrechtenbeweging woedend over aanstelling ministers

“Een slag in het gezicht van het fatsoen”, zo beschrijven mensenrechtenactivisten in Pakistan de aanstelling van senator Israrullah Zehri als minister van Posterijen. Zehri haalde onlangs nog de krantenkoppen toen hij in het parlement de barbaarse praktijk van eremoorden verdedigde als “een onderdeel van onze traditie”. Ook de aanstelling van Mir Hazir Khan Bijarani als minister van Onderwijs is de organisaties een doorn in het oog. In 2006 sprak het Hooggerechtshof een arrestatiebevel uit over Bijarani omdat hij meegewerkt zou hebben aan een “jirga”, een tribale rechtbank die verboden is sinds 2004 en omdat hij “vani” aanmoedigde, een oude praktijk waarbij minderjarige meisje uitgehuwelijkt worden om bloedvetes te beëindigen.

De vrouwenrechtenorganisatie Women Action Forum (WAF) ventileerde haar protest in een open brief aan president Zardari. Ze laat daarin weten “geschokt, woedend en verschrikt” te zijn door de aanstellingen en eist dat de president de beide ministers onmiddellijk de laan uitstuurt. Pervez Hoodbhoy, een vredesactivist in de hoofdstad Islamabad, zei dat de nieuwe aanstellingen “het algemeen gevoel voeden dat Pakistan nog lichtjaren verwijderd is van echte participatie van de mensen aan het beleid en dat de zogenaamde democratie in wezen een vuil systeem van politieke postjes is.”

“Politieke misrekening”

“Het zal een negatief effect hebben op de Pakistan People’s Party” zegt voormalig senator Syed Iqbal Haider . “De beslissingen tonen een flagrant gebrek aan respect voor de nalatenschap van de vermoorde voorzitster Benazir Bhutto.” Ook politiek analist Adil Najam denkt dat de aanstellingen niet alleen ethisch verkeerd zijn, maar dat ze ook een politieke misrekening zijn. Volgens Najam had Zardari de twee politici moeten verwijderen om aan te tonen dat hij “een nieuw soort leider is, en niet zomaar de zoveelste ‘wadara’ (feodale heerser). Door de publieke verontwaardiging te negeren, geeft hij het signaal dat het hem niet deert

De mensenrechtenorganisaties zijn nog het meest teleurgesteld door de overweldigende stilte waarmee het parlement de nieuwe aanstellingen beantwoordde, en met name het zwijgen van de vrouwelijke parlementsleden.