Overwerk blijft regel in Vietnam

Truong Thi Thu werkt in een schoenenfabriek in Linh Trung, een industriegebied waar bedrijven die voor de export produceren speciale voorwaarden genieten. De 29-jarige Thu verdient 930.000 dong (53 euro) per maand. Daarvoor moet ze van ‘s ochtends vroeg tot 11 uur ‘s avonds werken. Ik ben uitgeput als ik thuis kom, ik wil alleen nog slapen, zegt ze. Thu is nog niet getrouwd; ze klaagt dat ze door haar verpletterende werkritme nauwelijks de kans heeft andere jonge mensen te leren kennen. De weinige mannen die aanvankelijk wat interesse toonden, werden afgeschrikt door haar lange werkdagen.

Thu is één van de beste arbeidsters in haar fabriek en verdient meer dan de meeste andere werknemers in Linh Trung - voor het grootste deel migranten uit de armere provincies van het land. Niet iedereen werkt zo veel als zij, maar de meeste arbeiders kloppen naast de verplichte acht uur toch wel twee tot vier uur extra om hun loon op te krikken. De meeste arbeiders verdienen 300.000 tot 600.000 dong (17 tot 34 euro), de betaling voor overuren meegerekend.

Veel bedrijven in Vietnam draaien op volle toeren, want de economie boomt. Het personeel volgt doorgaans gewillig. Driekwart van de arbeiders in de nieuwe bedrijven is jonger dan 30; velen zijn nog niet getrouwd. Vrouwen zijn duidelijk in de meerderheid. Het zijn ideale slachtoffers voor uitbuiting.

Sommige arbeidsters hebben maandenlang de handen vol en dan weer een hele tijd niets te doen. De 26-jarige Nguyen Ha werkt voor een privé-onderneming die jassen produceert in District 12, een industriegebied in de buurt van Ho Chi Minh-stad. Van januari tot september leeft ze min of meer in de fabriek, maar de laatste maanden van het jaar wordt de productie op een lager pitje gedraaid, wardoor er geen werk is voor de meeste arbeidsters. We kunnen dan nergens heen en hebben niets te doen, klaagt Ha. Meestal hangen we rond in de cafés in de buurt. De meeste tijdelijk werklozen houden het bij koffie en goedkoop bier; sommigen grijpen naar sterke drank en drugs. De industriegebieden en de nieuwe woonwijken eromheen hebben nauwelijks ander vertier te bieden.

Volgens een recent onderzoek van de arbeiderskrant Nguoi Lao Dong laat het spirituele leven van de arbeiders in de industriegebieden Thu Duc, Binh Chanh en District 12 veel te wensen over. Nguyen Thi Ha, een vrouw uit de provincie Nghe An, kan dat beamen. Ze werkt al vijf jaar voor een bedrijf in Thu Duc, en is in al die tijd niet één keer naar de bioscoop of het theater geweest. Ze brengt de avonden door met geleende romannetjes; elke zaterdag mag ze met de andere huursters tv gaan kijken bij de huurbaas.

Voor mannen zijn er wat meer mogelijkheden. Ze trekken naar bruine kroegen waar Vietnamese popmuziek wordt gedraaid of pornovideo’s worden getoond. Er wordt stevig gedronken en gedobbeld. De straten rond de bedrijven zijn daardoor na valavond behoorlijk onveilig geworden - vrouwen die laat werken, gaan altijd in groep naar huis.

Veel arbeiders in de industriegebieden hopen een job te bemachtigen in één van de overheidsbedrijven of bij een buitenlandse firma - daar is de werkzekerheid groter en het loon beter, terwijl de grote bedrijven ook aan de vrijetijdsbesteding van hun werknemers denken. Pou Yuen, een schoenenfabrikant die in handen is van Taiwanese investeerders, organiseert geregeld uitstapjes naar attracties in Ho Chi Minh-stad. Saigon Tobacco organiseert sportwedstrijden en culturele evenementen, en heeft een bibliotheek met 4.500 boeken voor zijn werknemers.