Nederland Gidsland

“Luanda kent geen ‘veilige’ buurten. Krotten en villa’s staan naast elkaar (…) wees extra alert op het rijgedrag van de (regelmatig dronken) Angolese weggebruikers. Bezoekers wordt aangeraden door een lokale contactpersoon de opvang op het vliegveld en de begeleiding tijdens het bezoek te laten organiseren. (…) Zware criminaliteit, bestaande uit gewapende (roof)overvallen, carjacking, berovingen, etc. neemt toe. Wapenbezit is nog steeds wijd verbreid en controle daarop is nihil. En ook nog “ (…) binnenlanden van Angola zijn niet veilig toegankelijk door landmijnen. U dient hier waakzaamheid te betrachten. Het wordt ontraden om zich hier buiten de begaanbare wegen te begeven.”

Het reisadvies van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse zaken is uitvoerig en laat weinig aan de verbeelding over voor zij die Angola als bestemming hebben gekozen. “U wordt geadviseerd waakzaamheid te betrachten.”

Mauro

Dat advies krijgt Mauro straks mee, want nu hij meerderjarig is moet hij, waakzaam, terug naar het land waar hij negen jaar geleden uit is vertrokken.

Het ging hard tegen onzacht in de Tweede Kamer vorige week. Mauro kwam er, geflankeerd door zijn pleegmoeder en actievoerders, zelf luisteren naar een eindeloos debat met zijn lot als inzet. Gedoogpartner van de coalitie, Wilders’ PVV, vindt het alvast geen probleem om Mauro een enkeltje Luanda te boeken. Ze ergeren zich aan het ‘linkse sentiment’ en noemen de berichten over de asielaanvraag van Mauro ‘misleidend’. Ze verwijzen met uiterlijk gemak naar de valse verklaring die Mauro zou hebben afgelegd over de route die hij aflegde om in Nederland te komen. Toen hij negen was.

Lijnrecht daartegenover, de linkse oppositie. En daartussenin, het Christen-Democratisch Appèl in gewetensnood. CDA-minister Gerd Leers van Immigratie en Asiel (met ook zo’n mooie zachte Limburgse g), doet zijn best om rigoureus het been stijf te houden. Maar twee dissidenten en een morrende achterban zetten de boel onder druk en de partij kreunt onder haar eigen verdeeldheid. Op het congres het voorbije weekend werd opgeroepen tot eensgezindheid.

Jezus op de VARA

Ook in de Nederlandse pers beroert het lot van Mauro de gemoederen. In artikels, standpunten en talkshows varieert het aantal ‘gelijkaardige gevallen’ tussen de 10 en de 4500. “Wat betekent de C van CDA nog?”, zucht de Burgemeester van Den Bosch, Ton Rombouts, en hij wijst fijntjes op een van de werken van barmhartigheid: het herbergen van de vreemdelingen. Het evangelie wordt er waarlijk bijgehaald.

‘De rechtstaat moet gehandhaafd worden’, pareert CDA-staatssecretaris Bleeker aan tafel bij Pauw en Witteman, ook al zou hij, met een ander petje op, even graag actievoeren om de jongen in het land te houden. Maar de regels zijn er om gerespecteerd te worden. ‘In de tijd van Jezus waren er ook rechtsgeleerden die de wet naar de letter wilden toepassen, dat waren de farizeeërs, en die werden door Jezus uit de tempel gejaagd…’, merkt Bart Chabot, tafelgenoot van Bleeker op. Jezus op de VARA. Om maar te zeggen dat het land op zijn kop staat.

#mauromoetweg

Wie kan weerstaan aan die lieve Angolese jongen met zijn trieste grote ogen die in vlekkeloos Nederlands zijn verhaal doet, na jaren in Nederland vervreemd van zijn Angolese familie, het Portugees verleerd? Wel… De PVV blijkt geen eenmalig electoraal succes dat Nederland een legislatuur lang tot een stelletje malloten als volksvertegenwoordigers heeft veroordeeld maar is ondertussen ook een beweging geworden.

De hashtag #mauromoetweg dook snel op na #mauromoetblijven en de vele rechtse Nederlandse bloggers laten zich niet onbetuigd. Het gevolg van een decennium verbaal spierballen rollen en de normen van wat gezegd mag worden steeds een centimetertje naar rechts op te schuiven?

Groene kool met boerenworst, op de fiets

Herinnert u zich het nog? De tijd van ‘Nederland gidsland’? Waar we met lichte jaloezie keken naar die open samenleving die zoveel moderner leek dan de onze. We zagen bij hen op de buis welbespraakte allochtonen die bij ons niet leken te bestaan. Dat was de tijd dat we met zijn allen nog naar de Nederlandse televisie keken, en iedereen wist wie Sonja Barend was. Vrij Nederland verscheen nog in dat onhandige grote formaat. Zij een paarse regering? Wij een paarse regering!

Toen was daar ineens Pim Fortuyn en Leefbaar Nederland en we konden niet meer volgen. We gniffelden zelfs een beetje om hun losgeslagen debatten over de multiculturele samenleving, Ijzeren Rita en die gekke Wilders met zijn Beethovenkapsel en kopvoddentaks. Integratie werd inburgering en alle partijen gingen zo in het opbod tot ze er een hallucinante procedure aan overhielden. In je land van herkomst moet je al Nederlands leren (op eigen conto of course) om dan tijdens het inburgeringsexamen ‘De ontdekking van de hemel’ van Mulisch op te zeggen terwijl je groene kool met boerenworst klaarmaakt, op de fiets. En daarna afzwemmen. Of toch iets van die strekking.

Aanzuigeffect dagelijks in de mond

’t Is lachen, maar de verplichte inburgering is in Vlaanderen inmiddels ook een feit. Nu is het ter rechterzijde dat er begerig naar de nieuwe flinkheid van de Noorderburen wordt gekeken. De roep om één strenge minister van asiel en migratie wordt steeds groter en meer dan een partij lijkt bereid die te leveren. Die zal duidelijkheid scheppen en het woord aanzuigeffect dagelijks in de mond nemen. Dat we er nog geen hebben ligt aan de eindeloze institutionele crisis en omdat in eigen land Noord en Zuid er fundamenteel andere opvattingen op nahouden.

Is wat in een Nederland gebeurt weer eens een afspiegeling van wat ons hier te wachten staat? Een geval als Mauro kan bij ons in theorie maar zou ‘en stoemelings’ wel geregulariseerd worden lees ik in de Vlaamse weekendkranten. Zo’n vaart zal het hier heus niet lopen, lijkt de ondertoon.

Laat ons toch maar waakzaamheid betrachten.