Lezersbrieven MO*53

Charles Michel (1)

In MO*52 heeft Charles Michel, de minister van Ontwikkelingssamenwerking, het onder andere over het werk dat de ngo’s verrichten. Opvallend is dat hij met geen woord rept over de vzw’s. Nochtans zijn er een heel pak vzw’s die zeker even goed werk leveren als vele ngo’s, maar dit wordt dikwijls vergeten! Het is immers zo dat de vzw’s in feite zelfs altijd beter werk leveren voor de lokale bevolking dan de ngo’s, daar de vzw’s geen betaald personeel hebben en er dus op de thuisbasis geen geld blijft “plakken” voor lonen en onkosten van hun personeelsleden. Als secretaris van de vzw Africa4u, die tot doel heeft allerlei kleine projecten in Afrika uit te voeren, is het dan ook schrijnend te moeten vaststellen dat onze diverse overheden steeds klaar staan met subsidies voor die ngo’s en de vzw’s in de kou blijven staan.
Andre Demuynck, secretaris vzw Africa4u (www.africa4u.eu)

Charles Michel (2)

In het interview-artikel met Charles Michel in MO*52 zegt de minister dat de ngo’s hun werking best ‘afstemmen op het regeringsbeleid’. Maar over welk regeringsbeleid gaat het? Het samenwerkingsbeleid van de donor of het ontwikkelingsbeleid van de partner?
Dat Michel coherentie zoekt tussen de Belgische bilaterale, multilaterale en indirecte samenwerkingskanalen is goed bestuur. Een meer essentiële vraag is evenwel of (ngo)donoren hun activiteiten niet in de eerste plaats moeten afstemmen op het ontwikkelingsbeleid van het land waarin ze werken? En die vraag wordt in het artikel niet gesteld, laat staan beantwoord.
Nu pas beginnen donoren te stellen (a) dat ontwikkelingslanden niet alleen het soevereine recht hebben hun eigen ontwikkelingsbeleid uit te werken, maar ook (b) dat eigenaarschap van ontwikkelingsbeleid een voorwaarde is om ontwikkeling te laten voortduren na het vertrek van de donor. Eigen soeverein bepaald ontwikkelingsbeleid is beter dan het standaardbeleid van neoliberale donoren die de “vernieuwde” Washington Consensus opdringen. Eigen soeverein bepaald ontwikkelingsbeleid leent zich gemakkelijker tot het trekken van lessen. Eigen soeverein bepaald beleid levert een voor iedereen aanvaardbare discussiebasis. Mits respectvolle beleidsdialoog kunnen donorregeringen en donor-ngo’s het ontwikkelingsbeleid van hun partner leren kennen en adviezen geven. Partners zullen dan meer open staan om goede voorstellen op te nemen.
Louis Callewaert, Brussel, via info@mo.be

Klimaatneutraal

In MO* 52 ventileert Tine Danckaers enkele terechte bedenkingen bij het snel groeiend aantal CO2-compensatiefondsen. Het wordt tijd dat de mythe van CO2-compensatie definitief wordt doorprikt. CO2-compensatie gaat uit van de simplistische veronderstelling dat de CO2-emissies die vrijkomen bij het verbranden van de kerosine opnieuw geabsorbeerd worden door de groei van nieuwe aangeplante bomen (via het fotosyntheseproces). Het is evenwel volstrekt foutief te denken dat de via biomassa opgeslagen CO2 veilig en stabiel zou zijn. Het punt is en blijft dat men koolstof uit een zeer trage, geologische cyclus weghaalt en die via de verbranding van kerosine toevoegt aan een snelle, onstabiele biologische koolstofcyclus.
Hitte-gedreven sterfte van bomen, bosbranden of insectenplagen kunnen er immers voor zorgen dat de opgeslagen CO2 opnieuw vrijkomt in de atmosfeer. Het is intussen voldoende gedocumenteerd dat hogere temperaturen tot gevolg kunnen hebben dat koolstofputten (sinks, zoals bossen) op een bepaald moment omslaan in koolstofbronnen (sources). Daarnaast is er het zogenaamde rebound-effect. Door mensen de illusie te geven dat ze goed bezig zijn – klimaatneutraal vliegen via aanplanten van boompjes– bestaat er een aanzienlijke kans dat ze nog meer gaan vliegen, wat de eerder vernoemde problemen alleen maar versterkt. Conclusie: compensatiefondsen zoals greenseats zijn fundamenteel problematisch.
Hoewel de aanpak van CompenCO2 al een stuk beter is (steun aan ontwikkelingsprojecten in Afrika), bestaat de enige structurele oplossing in mechanismen die er voor zorgen dat er minder wordt gevlogen. Daar zijn twee manieren voor: ofwel zorgt men voor de internalisering van de milieukost van een vliegtuigticket (de meeropbrengsten moeten worden gerecycleerd in sociale en ecologische projecten); ofwel gaan we naar een systeem waarin iedereen evenveel individuele vliegtuigquota (in kilometers)  krijgt toegekend –met de mogelijkheid die (duur) te verkopen aan mensen die meer willen vliegen dan hun rechtmatig aandeel.
Peter Tom Jones, auteur Terra Incognita en Het Klimaatboek

Allochtone octopus

Ik heb alle begrip voor het Belgicistisch standpunt van allochtonen in MO*52, maar België kan enkel bestaan op een deugdelijke basis. Het opgedrongen België van weleer, opgelegd door de Grote Mogendheden in hun eigen belang en misbruikt door de vreemde koningen, franstalige adel en bourgeoisie, doet het niet meer: de “faux problèmes” moeten eerst uit de weg geruimd worden met de erkenning van de autonomie en integriteit van Vlaanderen en Wallonië. Vlaanderen kan de tutele van koning, kerk, adel, verfranste Vlamingen, Brusselse expansionisten missen als de pest.
Ernest Gillioen via info@mo.be