Indiase boeren moeten staalfabriek niet

“Posco go back!”, scanderen de inwoners van het Jagatsingpurdistrict die de wacht houden bij de grenzen van hun dorp om de gedwongen verkoop van hun gronden te beletten. De Pohang Steel Company (Posco) uit Zuid-Korea wil er een gigantische nieuwe fabriek bouwen. Twintig politiebataljons wachten even buiten het dorp instructies van de overheid af.

De dorpelingen klagen over intimidatie en geweld door de overheid om de protesten de kop in te drukken. Er zijn bijna achthonderd aanklachten ingediend tegen dorpelingen.

Bij een laatste confrontatie, op 16 juli, trok de politie met groot machtsvertoon het dorp Nuagaon binnen om er de overdacht van gronden opnieuw in gang te zetten. Meer dan driehonderd vrouwen probeerden het dorp en het woud te beschermen. De politie viel aan met de wapenstok en verwondde acht demonstranten, maar moest uiteindelijk de aftocht blazen.

Megaproject

Met een geschatte 12 miljard dollar is de fabriek volgens de Indiase Kamer van Koophandel de grootste directe investering in India. De overheid van Orissa is ervan overtuigd dat het megaproject de armoede zal doen verdwijnen in de staat. Maar in zes jaar tijd is diezelfde overheid er niet in geslaagd om het land voor de fabriek aan te kopen.

“Dit project zal niet alleen directe voordelen hebben maar het zal ook andere investeringen aantrekken die ten goede komen aan de economie”, zegt parlementslid Dama Raut. Dat daarvoor dorpen moeten wijken, vindt Raut geen struikelblok. “Om iets te winnen, met je ook iets verliezen”. Posco wil grond verwerven in acht dorpen die een bloeiende landbouweconomie kennen. Volgens de demonstranten wordt niet alleen het milieu, maar ook de manier van leven van 22.000 mensen bedreigd.

Om investeerders aan te trekken heeft de overheid toezeggingen gedaan aan investeerders in de vorm van belastingsvrije Speciale Economische Zones en goedkope grondstoffen. Maar in de hele staat komt de bevolking in opstand tegen de megaprojecten.

Compensatie

Sudhir Mahapatra, een inwoner van Dhinkia, is vastberaden om zijn grond en het woud te beschermen. “Hier zul je nooit horen over mensen die omkomen van de honger”, zegt hij. “Het woud geeft ons alles wat we nodig hebben. Zelfs ouderen hebben hier werk.”

Mahapatra moet lachen met de compensatie die de overheid voorstelt. “Het bedrag dat ik in een jaar verdien, is hoger dan de compensatie die ons wordt aangeboden. Deze grond zal zorgen voor mijn kinderen en hun kinderen. Welk werk moet ik anders doen?”

Rapporten

Ook binnen de Indiase regering zijn er twijfels over het project. In 2010 stuurde de toenmalige minister van Leefmilieu van de staat twee commissies om de levensvatbaarheid van het project en de effecten ervan te onderzoeken. Beide commissies lieten weten dat het project niet levensvatbaar was en stelden voor de milieuvergunning in te trekken.

Het ministerie negeerde de aanbevelingen van de commissies. De overheid besloot om het project te steunen op basis van een rapport van de Nationale Raad voor Toegepaste Economische Wetenschappen (Ncaer). Dat concludeert dat het project het land veel belastinggeld zal opleveren en banen zal creëren. Dat Posco een van de sponsors is van Ncaer, werd er niet bij gezegd.