'Chinezen nog nooit een hond zien eten'

Terwijl Chinese arbeiders tijdens hun lunchpauze op suikerriet zitten kauwen in Ferisbertu’s dorp, kijken kinderen en moeders toe. De weg die deze mannen en hun collega’s bij andere internationale aannemingsbedrijven – ook Europese en Zuid-Amerikaanse – moeten repareren, loopt van Luanda naar M’Banza Congo. Het is nu nog een zandweg die tijdens het regenseizoen verandert in een modderpoel.
Nieuwkomers als China hebben zich in Angola een markt veroverd in bijvoorbeeld openbare werken, wegen, spoorlijnen en overheidsgebouwen. 
China krijgt olie in ruil voor zijn private investeringen en zijn gulle kredietlijn (4,5 miljard) waarmee – helaas- vooral eigen bedrijven en werknemers aan het werk worden gezet.
De regering legt wel quota op voor ‘angolisering’ van de economie en behandelt handelspartners soms heel hooghartig. Het voordeel van die fierheid, of noem het “arrogantie” van de Angolese regeringsleiders – en van hun geldzucht – is dat ze voor de vetste contracten gaan (want die leveren het meeste commissie op) maar daarbij vooral geen landen of partners uitgesproken bevoordelen.
China heeft al enkele malen het deksel op de neus gekregen en evengoed wordt bijvoorbeeld met Amerikanen of Israëli’s gewerkt. Niet evident, want Amerika is op zijn zachtst gezegd niet altijd dikke vrienden geweest met de ooit ‘marxistische’ regeringspartij MPLA.