Armoedestrijding onderaan agenda Afrikaanse Unie

Meer dan de helft van alle Afrikanen, 350 miljoen mensen, moet rondkomen
met minder dan een dollar per dag. In de talrijke conflictgebieden -
Liberia, de Democratische Republiek Congo, Zimbabwe, Somalië, Sudan en
Ivoorkust ­ ogen de statistieken nog minder fraai. Op de vergadering in
Maputo wordt evenwel vooral politiek getouwtrek verwacht over de manier
waarop de Unie in de toekomst zal functioneren.

Een belangrijk agendapunt is de verkiezing van een Afrikaanse Commissie die
­ naar analogie met de Europese Commissie ­ verantwoordelijk wordt voor het
dagelijks bestuur van de Unie en voorstellen doet aan de uitvoerende raad
van de Afrikaanse Unie. Er moeten acht commissarissen en een voorzitter
worden aangeduid.

Ook de samenstelling en locatie van het Pan-Afrikaanse Parlement staan ter
discussie. Het parlement moet de volledige participatie van de Afrikaanse
volkeren in de ontwikkeling en economische integratie van het continent
garanderen. Het oprichtingsprotocol wordt momenteel door de lidstaten
ondertekend. Zuid-Afrika en Libië, dat laatste land zelf geen democratie,
hebben zich kandidaat gesteld als standplaats voor het parlement.

Een ander heikel thema is de financiering van de Unie. Slechts negen van de
53 lidstaten hebben totnogtoe hun bijdrage volledig betaald, waardoor 48
miljoen euro ontbreken. Heel wat landen zijn zo arm dat ze de bijdrage niet
kunnen betalen, ook al is die afgestemd op de economische sterkte van de
lidstaten. Tot slot moeten er enkele details worden besproken over de
Afrikaanse snelle-interventiemacht (African Standby Force), een
troepenmacht die de talrijke brandhaarden op het continent moet helpen blussen.

In Maputo neemt de Mozambikaanse president Joaquin Chissano het
voorzitterschap over van president Thabo Mbeki van Zuid-Afrika. Mbeki kreeg
in eigen land het verwijt dat hij zich te veel bezighield met de Afrikaanse
Unie en het Nieuwe Partnerschap voor Afrikaanse Ontwikkeling (NEPAD). In
een toespraak voor het parlement op 19 juni zei Mbeki dat Zuid-Afrika zich
niet kan onttrekken aan de globalisering en dus geen andere keuze heeft
dan betrokken te blijven bij wat honderden kilometers van huis gebeurt.

We zijn geen dorp waar iedereen aan voorbijgaat, maar verbonden met de
rest van Afrika, zei Mbeki, Ons land kan zich niet ontwikkelen op basis
van isolement. Dat zou ingaan tegen ons diepgewortelde concept van
‘Ubuntu’, de eenheid van de mensheid. Tegelijk kunnen we pas succesvol zijn
met een Afrikaanse Renaissance wanneer we slagen in de heropbouw en de
ontwikkeling van ons eigen land.