Armeense kwestie blijft Turkije parten spelen

Sinds 1993 zijn de grenzen immers gesloten, een reactie op de Armeense bezetting van de Azerbeidzjaanse provincie Nagorno-Karabach. Turkije, een trouwe bondgenoot van Azerbeidzjan, waarmee het taal- en cultuurbanden en energieakkoorden deelt, eist dat Armenië zich terugtrekt uit Nagorno-Karabach.
Maar ook de Armeense kwestie blijft een zeer gevoelig punt tussen beide landen.
Ankara steigerde onlangs toen de VS en Zweden, traditioneel Turkse bondgenoten, resoluties stemden waarin ze de Armeense volkerenmoord door Turkse en Koerdische facties als genocide bestempelen. Daarmee staat de teller van het aantal naties dat de genocides erkent –waaronder  België– op twintig.
De Turken riepen hun ambassadeurs terug uit beide landen, en een gezamenlijke diplomatieke top met Zweden werd afgelast. Na gesprekken tussen de betrokken buitenlandministers is de Turkse ambassadeur alweer op post in de VS. Zweden blijft intussen bij zijn standpunt. De Zweedse buitenlandminister Carl Bildt liet weten dat ‘het een vergissing is om geschiedenis te politiseren’.
De Turkse premier Erdogan windt er echter geen doekjes om: als de internationale gemeenschap niet ophoudt met de ‘Armeense lobbymachine te bedienen’, zet hij honderdduizend illegale Armenïers op Turks grondgebied in als pasmunt. ‘Indien nodig zullen we die illegale Armeense immigranten verwijderen’, waarschuwde Erdogan al twee keer. Daarmee trapt Turkije op het hart van 70.000 Armeense –legale– Turken, en op dat van zijn Armeense buur. Nochtans is Turkije er niet mee gediend om terug naar start te gaan. De gespannen verhouding tot Armenië levert Turkije immers geen punten op in de toenaderingsgesprekken met Europa, integendeel.
Het is, gek genoeg, vooral de Armeense president Serzh Sargsyan die een en ander relativeert. ‘De erkenning van de Armeense genocide is geen voorwaarde om de Armeense-Turkse relaties te verstevigen’, zei hij tegen de Syrische pers. ‘Alleen,’ voegde hij toe, ‘hoe langer het duurt om onze betrekkingen te normaliseren, hoe meer landen zulke resoluties zullen aanvaarden.’