Amerikaanse christenen wakkeren homofobie in Oeganda aan

De draconische wet wil de doodstraf invoeren voor “verzwaarde homoseksualiteit”, zoals herhaalde homoseksuele handelingen, en criminaliseert mensenrechtenactivisten die het voor homo’s opnemen.
In maart van dit jaar hield het fundamentalistische Family Life Network (FLN), een Oegandese organisatie, een conferentie met sprekers die banden hebben met Amerikaanse religieuze organisaties. Deze organisaties propageren het idee dat homoseksualiteit een ziekte is die genezen kan worden.
De sprekers waren Don Schmierer, bestuurslid van Exodus International; Scott Lively, voorzitter van Abiding Truth Ministries en auteur van een boek waarin homoseksualiteit vergeleken wordt met nazisme en Caleb Lee Brundidge, die werkt voor de International Healing Foundation. Deze stichting beweert homoseksuelen te kunnen “genezen”.
“De boodschap tijdens de conferentie was dat het verkeerde kan opgaat met het land, omdat het gezin onder druk staat. Te weinig kinderen is slecht en homoseksualiteit zorgt ervoor dat er te weinig kinderen worden geboren”, zegt Christopher Senyonjo, een anglicaanse emeritusbisschop uit Oeganda.
Voorganger Jide Macauley van de Nigeriaanse House of Rainbow Church, vluchtte vorig jaar uit Nigeria. Hij werd met de dood bedreigd omdat homo’s welkom waren in zijn kerk. Volgens Macaulay past de boodschap van de conferentie in een context waarin de traditionele rol van de man in de samenleving minder vanzelfsprekend is geworden. “Dat vrouwen tegenwoordig zelf kunnen besluiten wanneer ze kinderen krijgen en hoeveel, wordt door sommige mannen als bedreigend ervaren. Bij een relatie tussen twee mannen denken mensen dat een van de twee zich thuis zal gaan gedragen “als een vrouw”, wat de natuurlijke plaats van de man in de samenleving zou ondermijnen.”

Buitenland

Senyonjo stelt dat zelfs als je bijbelteksten interpreteert als antihomo - wat niet noodzakelijk de juiste interpretatie is - de kerk eerder pastorale zorg zou moeten verlenen dan homoseksuelen uitsluiten of straffen. Toen hij dat standpunt tijdens de conferentie duidelijk maakte, werd hij uitgesloten van verdere deelname. Een van de sprekers op de conferentie, Scott Lively, die op zijn website diverse homofobe boeken aanprijst, zou ook gesproken hebben met Oegandese parlementariërs.
 
Niet lang na de conferentie kwam er een wetsvoorstel waarin niet alleen juridische vervolging van homo’s en lesbiennes werd vastgelegd, maar ook vervolging van hetero’s die hen “steunen”. De wet overschrijdt de landsgrenzen: ook Oegandezen die in het buitenland homoseksuele contacten hebben, kunnen vervolgd worden.
Volgens de Wet tegen Homoseksualiteit staat de doodstraf op zogeheten verzwaarde homoseksualiteit. Daaronder verstaat de wet herhaalde homoseksuele handelingen, een homoseksuele relatie met een minderjarige of persoon met een handicap, en homoseksuele handelingen als men met hiv besmet is.
“De wet dwingt Oegandezen om elkaar te bespioneren. Want als je niet aan de politie rapporteert dat je iemand verdenkt van homoseksueel gedrag, ben je zelf strafbaar”, zegt Senyonjo. Dat geldt ook voor ouders met een homoseksuele zoon of lesbische dochter.

Criminalisering

Senyonjo en Macauley woonden vorige week in Zuid-Afrika een conferentie bij over homoseksualiteit, transgenderisme en interseksualiteit. De conferentie was mede georganiseerd door Inclusive and Affirming Ministries (IAM), een christelijke organisatie die zich inzet voor de participatie van seksuele minderheden in de kerk.
Pieter Oberholzer, hoofd van IAM, wees erop dat in veel Afrikaanse landen die homoseksualiteit criminaliseren, de kerken wetgeving hierover steunden. “De Oegandese wet roept herinneringen op aan de Holocaust. In Zuid-Afrika nam het aantal moorden op zwarte lesbiennes toe, nadat kerkleiders in 2006 stelden dat het homohuwelijk onchristelijk was. Dat gaf hun volgelingen een vrijbrief om homo’s en lesbiennes te straffen”, zei hij.
Bij conferentie waren 77 geestelijken en activisten uit dertien landen aanwezig, inclusief negen bisschoppen, vier secretarissen-generaal van nationale raden van kerken en vier theologen. De deelnemers kwamen uit Botswana, de Democratische Republiek Congo, Ghana, Kenia, Lesotho, Malawi, Mozambique, Namibië, Nigeria, Zuid-Afrika, Swaziland, Oeganda, Zambia en Zimbabwe.