Wat er zich afspeelde aan de Belgische kust in volle hittegolf, is slechts een symptoom van een dieperliggend probleem, stelt Jan Mertens.  Maar we willen alleen maar naar die symptomen kijken. Wat er werkelijk achter schuilt willen we niet weten. ‘Maar we zullen moeten leren het strand dat ons nog rest rechtvaardig te verdelen.’

De grote uitdagingen die er waren voor deze coronacrisis zijn niet weg, integendeel zelfs. De uiterst moeilijke situatie waarin we ons nu bevinden zal ook niet zomaar leiden tot een betere wereld. Die hoop krijg je niet cadeau. Hoop is geen zekerheid. De keuzes die we nu maken zullen daar mee over beslissen.

Het is goed dat we ruimte maken voor het verdriet dat we voelen door de klimaatverandering. Het kan ons dichter bij elkaar brengen, vindt Jan Mertens. 'We kunnen onze kinderen laten zien hoe wij stotteren en falen, maar tegelijk proberen er het beste van te maken.'

Hoe vrij zijn we als we gewoon doen wat alle anderen doen?, vraagt columnist Jan Mertens zich af. Misschien is het in tijden van acute klimaatcrisis wel goed om eens rustig na te denken over de zogenaamde rationaliteit van de consument. En misschien is het wel goed dat we onszelf iets meer als een burger gaan zien in ons idee van vrijheid.

Het is merkwaardig hoe in de klimaatdiscussie zogenaamde "realisten" de anderen ervan beschuldigen "gelovigen" te zijn, vindt Jan Mertens. Er zijn wel meer woorden die als een omkering van zichzelf worden gebruikt. En misschien is dat niet zonder betekenis.

Stel dat je een eindejaarsshow zou moeten maken zonder CO2-uitstoot, is dat haalbaar? Nu hij zich volop aan het voorbereiden is voor zijn eindejaarsconferentie, stelt Bert Gabriëls zich deze vraag. En hij botst daarbij al gauw op enkele limieten. 

Verhalen zijn manieren om naar de wereld te kijken en om andere werelden te verbeelden. Ze bewegen, ook in tijden van klimaatcrisis.

De schaamteloos bescheiden ambities van de kersverse Vlaamse regering inzake klimaat en armoedebestrijding staan bol van de cognitieve dissonantie, keurig verpakt als “realisme”, zegt Bieke Purnelle. Met een gebrek aan intelligentie heeft dit regeerakkoord weinig te maken, met het vakkundig bespelen van de menselijke psyche des te meer. 

In discussies over klimaat en wat te doen om een klimaatchaos te vermijden klinkt al snel het verwijt dat je moraliseert. Dat is vaak terecht, maar soms is er zo’n angst om te moraliseren dat we geen ethisch debat meer voeren. En dat is dan ook weer niet zo’n goed idee.

Een paar weken geleden bracht de hooggeleerde en eerbiedwaardige instelling Leopoldina een rapport uit dat heet: “Klimaatdoeleinden 2030: Wegen naar een duurzame beperking van de CO₂ uitstoot”. Geert Van Istendael wilde de dertig pagina’s van die studie wel woord voor woord overschrijven, maar hield het toch bij een eerder beknopte column.  ...

Het is ingewikkeld als je je zoeken naar zinvolheid moet uitdrukken in de dingen die je niet doet. En dat terwijl zin in zorg net heel positief kan zijn.

Mag je alleen iets zeggen over dingen die je zelf al gedaan hebt? Mag het verlangen soms genoeg zijn? Vragen over wat vrijheid zou kunnen zijn.