Nieuwe rijkdom komt niet automatisch met een nieuw verworven recht op de vrijheid van meningsuiting. China is daar een goed voorbeeld van. 

Geweld (tegen vrouwen) is in Congo nooit ver weg. Wordt het wél bespreekbaar als het om bekende figuren gaat?

Op 22 juni ondertekende aftredend president Humala een wet die de zoektocht naar Desparecidos moet versnellen. Dat is voor de Peruaanse bevolking een belangrijke stap in het verwerkingsproces van het recente verleden. In Linque krijgt dit proces een gezicht.

Een eerste politieke protestgolf rolt over het land. Een vingeroefening voor wat de komende maanden zal volgen.

Over een flinke week trekken de Burkinabè alweer naar de stembus. De gemeenteraadsverkiezingen van 22 mei krijgen internationaal veel minder weerklank dan het geval was voor de presidents- en parlementsverkiezingen van 29 november 2015. Nochtans is de inzet ervan alles behalve onbelangrijk. Voor het eerst krijgen de gemeenten, jarenlang in de greep ...

Roch Marc Christian Kabore. Die klinkende naam reciteert zelfs onze jongste tegenwoordig vlotjes, en daar voegt ze dan grinnikend aan toe: c'est notre président. Nochtans blinken Roch en zijn regering vooral uit in afwezigheid. Na honderd dagen zijn er weinig tot helemaal geen memorabele stappen gezet. 

Terwijl mijn gedachten bij Brussel zijn, focus ik me op de tweede reden waarom 22 maart 2016 een zwarte dag in de geschiedenis is. Nadyia Savchenko, een Oekraïense pilote in opleiding, wordt schuldig bevonden aan het geven van de opdracht voor het doden van twee Russische journalisten. Een schijnproces van Russisch formaat en een doo ...

Het surrealisme van België wordt slechts door één ander land overtroffen: niet toevallig is dat Congo.

Het is een vreemd gevoel, het leven in een ander land, zeker op een dag zoals deze. Je wil je ervaringen zo veel mogelijk delen met het thuisfront, maar je wil hen ook niet overladen met informatie. 

Veel politieke waas en dus een maatschappij vol vragen, een thermometer die weer vrolijk met de veertig graden flirt, stroomonderbrekingen van soms wel tien uur. En de Burkinabè die met veel onverzettelijkheid en humor voortploeteren. Dat is de beknopte versie van het antwoord op de vraag hoe het eigenlijk nog gaat met Burkina Faso.

Het is tien uur ’s morgens op dinsdag en ik kan het aantal nieuwe e-mails niet meer op twee handen tellen. Allemaal speculeren ze over hetzelfde thema: neemt de Oekraïense regering nu wel of niet ontslag? Enkele dagen en veel heen-en weer ge-e-mail later stel ik samen met mijn collega’s van de Oekraïense ngo waar ik stage loop, vast dat ...

4000 kilometer later. En wow. Zuid-Afrika is gigantisch. En prachtig. Van zonsopgang tot zonsondergang kun je rondrijden met zicht op ongerepte natuur of (zoals soms ook wel eens gebeurde) verdwalen in townships. Om stil van te worden. Van beide.