Wat als niet fakenews, maar commercialisering en de toegenomen afhankelijkheid van ondoorzichtige techbedrijven de kern van het probleem van de journalistiek is?

Er is in 2017 letterlijk geen dag voorbijgegaan zonder non nieuws en bijhorende opinietjes. Op vage feiten gebaseerde communicatie, vermomd als nieuws.

Ik zie het voor mijn ogen gebeuren alsof het gisteren was. Een vrouw lag op het strand te zonnen. De politie kwam ter plaatste en vroeg haar om zich uit te kleden. 

Vandaag en morgen zal Tine Danckaers blijven verdedigen dat menselijke verhalen de adem zijn van echte nieuwsverhalen. Ook omdat ze net daar, in de voorbije vijftien jaren MO*-tijd, de zuurstof voor haar persoonlijke moraal vandaan haalt.

Nadat ik het contract had getekend waardoor ik hier niet langer columniste ben maar halftijds redacteur klimaat bij MO* word, kwam nog een laatste vraag. Of beter: een niet afdwingbare verplichting die als vraag geformuleerd werd. Het betrof de sociale media.

Een artikel over schoolgaande kinderen die spijbelen om voor zusjes en broertjes te zorgen, wekt, voorspelbaar, verontwaardiging bij de Vlaamse lezer op. MO* columniste Bieke Purnelle vraagt zich af waarom journalisten niet de juiste vragen stellen over de omstandigheden waarin kinderen mantelzorgers worden.

Het is niet zo eenvoudig om haatmannen niet te haten. Misschien is dat besef al een goed begin.

Op het vlak van voetbal is China een dwerg, maar de Chinese president Xi is vastbesloten daar iets aan te doen, zegt Ching Lin Pang in haar eerste bijdrage als MO*columniste. De vrouwen doen het dan weer opmerkelijk goed. Als het ooit zo ver komt, zal het Chinese vrouwenvoetbal dan bijdragen tot meer gelijkheid in de westerse voetbalwerel ...

Bie Vancraeynest is gefascineerd door verschuivingen in (beelden)taal. Het is een van de redenen waarom ze er niet in slaagt om weg te blijven van sociale media. Net zoals je bij tandpijn blijft duwen met je tong tegen een zere kies, om je ervan te vergewissen, dat het nog steeds pijn doet.

Één maand geleden stierf mijn goede vriend Jef Lambrecht, schrijft Geert Van Istendael. Op 11 september, symbolischer kan niet voor deze eminente kenner van het Midden-Oosten met al zijn onoverzienbare tragedies.

Als je mensen van vroeg tot laat bestookt met doembeelden, is het moeilijk voor hen om ook nog het goede of het gewone te zien in de wereld daarbuiten, zegt Bleri Lleshi. ‘Nochtans de echte wereld is niet zoals die op tv. Niet in Albanië, maar ook niet in België.’

‘De Rode Duivels zijn naar huis gespeeld. Ik was niet in het moederland, maar heb het verhaal van ver met een zekere spanning gevolgd. En ik vond het jammer dat het zo vroeg ophield’, zegt Tobias Leenaert. ‘Maar terzelfdertijd dacht ik: misschien is het maar best. Als de duivels naar huis moeten, betekent dat weer m ...