Zelfs in vertwijfelende tijden zijn er zekerheden. Elke maand mei plooit de middenstand zich dubbel om moeder te vieren. Dat vieren moet u niet al te letterlijk nemen. Het gaat erom dat we dingen kopen.

Ontbijtje op bed, een boeket rozen, een doos pralines, “Gelukkige vrouwendag!” op een roze postkaart. Heel wat mensen denken dat ze vrouwen op 8 maart moeten trakteren op bloemen, wensen en complimenten. Dat de dag in het leven werd geroepen om historische ongelijkheid aan te kaarten, het lijkt niet overal door te dringen ...

MO*columniste Ikrame Kastit wil ‘de muren van de patriarchale burcht slopen’, want pas dan kunnen we het jaar van de vrouw vieren. 

Een paar dagen na de #Metoo-heisa popte het chatvenster van mijn Facebookaccount open. Een vriend wilde weten hoe het met mij was. Na wat bezorgd heen-en-weer gekeuvel over de heikele kwestie stond er plots. “Sorry”.

‘Het is 2017, we hoeven een aantal dingen niet meer te pikken’, schrijft Bie Vancraeynest in haar column. ‘De pussyhats hebben het gehad met de openvallende badjassen.’ #Metoo

Sachli Gholamalizad zit in Beiroet, waar ze weer een grens verlegt in de strijd met haar eigen angsten en opgelegde normen. ‘Ik wil de façade van de norm doorboren, de holheid daarvan blootleggen. Durven mens te zijn in al zijn facetten, durven al die kanten van mezelf op te zoeken en aan te kijken.’

Wat draag ik naar het werk? Een banale vraag die een banaal antwoord verdient, zegt MO*columniste Ikrame Kastit. ‘Zou ik gaan voor iets rood of toch weer iets blauw. Pfft ik denk dat ik toch maar weer dat gemakkelijke witte kleedje ga aandoen. Spaghettibandjes of lange mouwen, welke afspraken heb ik vandaag in mijn agenda staan?’ ...

In haar eerste column voor MO* schrijft de jonge columniste Aya Sabi een ode aan haar overgrootmoeder. De vrouw die, zo schrijft ze, haar leerde lachen en zelf het lachen nooit verleerde. ‘En terwijl ik deze ode aan mijn overgrootmoeder schrijf, staan er vrouwen in de straten van Marokko om op te komen tegen onrecht.’

Bieke Purnelle trekt van leer tegen de hypocrisie van een groep mannen (maar ook vrouwen) die zeggen op te komen voor de vrouw. Maar, zegt Bieke, ‘met vrouwenrechten en gelijkwaardigheid heeft uw boosheid niets te maken. Met uw eigen vernietigende agenda des te meer’.

Wie hoopt dat Bieke Purnelle hierbij de superdiverse samenleving met de grond gelijk zal maken, die leest best niet verder. Die superdiversiteit, om het belegen woord nog maar even in de mond te nemen, is namelijk een gegeven, zoals de regen vandaag of de lente die hoedanook volgt op zelfs de ijzigste winter.

De wereldwijde verontwaardiging over het Trumpiaanse seksisme was ook voelbaar in de woonkamer van Ikrame Kastit. Maar Donald is helemaal niet alleen met zijn misselijke daden en fantasieën, weet Kastit. De poezenmutsjes moeten ook eens goed in eigen kring kijken en de wortels van het kwaad aanpakken.

De verkiezing van Clinton als eerste vrouwelijke president, zou op verschillende manieren een symbolische overwinning geweest zijn, zegt MO*Columniste Nozizwe Dube. Maar denk niet dat zo’n gebeurtenis een overwinning zou zijn voor alle vrouwen wereldwijd. Integendeel.