De dood van Mawda Shawri (2) in een wilde achtervolging op 17 mei 2018 is een symptoom van een maatschappij die mensen maar al te vaak reduceert tot een dierlijk leven; een analyse. 

Peru is en blijft één van de gevaarlijkste landen ter wereld voor milieuactivisten en mensenrechtenverdedigers. De gebeurtenissen van de laatste weken bewijzen nog maar eens waar mensenrechtenverdedigers hier allemaal tegen moeten opboksen. 

De moordenaar van je vader doden lijkt kinderspel. In Matar a Jesús krijgt de onschuld de rekening gepresenteerd.

Zolang niet elke dode kan herdacht worden, blijft een samenleving ziek.

Nu de Turkse bankier Mehmet Hakan Atilla in New York schuldig is bevonden aan het ontduiken van de boycot tegen Iran, is het wachten op april wanneer de straf tegen hem bepaald zal worden. Die pauze biedt de gelegenheid om achtergronden te beschouwen rond deze spraakmakende zaak.

Een vrachtvliegtuig uit de jaren veertig, de verplichte aankoop van een paar rubberlaarzen en een autorit van vier uur over onberijdbare wegen. Zoveel was nodig om een kamp van de FARC te bereiken. En daarna een week bij hen inwonen, driemaal daags rijst en een rondleiding langs hun oude schuilplaats waar tot twee jaar geleden nog 500 strijders ver ...

De volkswoede zwelt aan als een orkaan boven een hete oceaan. Alles wat de overheid doet voedt de verontwaardiging. Voor het eerste wordt een hele week van verzet gepland in Butembo.

Het geeft een ontzettend naar gevoel te weten dat de stad waar je leeft belaagd wordt door roversbendes zonder dat de overheid daar iets aan doet of de buitenwereld daar iets over weet. Gelukkig is er nog Mo* om er toch enige ruchtbaarheid aan te geven.

De ontspoorde politici van Congo hebben een omgeving gecreëerd waarin vooral misdaad gedijt. De manier waarop de overheid denkt die te moeten aanpakken, laat iedereen perplex.

De voorlopige uitspraak op het Cumhuriyet proces bracht verleden vrijdag vreugde en verdriet met zich mee. Maar wat opnieuw opvalt is de positieve energie waarmee de sympathisanten van de krant blijven vechten voor het vrije woord.

Oude mannen maken grappen in dit vierde verslagje van het Cumhuriyet proces in Istanboel, even ben ik zelf de tranen niet meer de baas en een journalist houdt een pleidooi dat nu al historisch wordt genoemd.

Op de tweede dag van het Cumhuriyet-proces in Istanboel duurde de zitting tot elf uur in de nacht. De getuigenissen en verdedigingen van de beklaagden werden grimmiger, de hoop op een fair proces slonk. Hoe langer hoe meer blijkt dat de 370 pagina’s bewijslast van de aanklacht je reinste absurditeit zijn. Een stand van zaken, aan het begin van de&n ...