Het dekoloniseren van kennis gaat niet alleen over de inhoud, maar ook over de manier waarop die kennis wordt overgedragen, schrijft MO*columniste Latifah Abdou. 'Het is ironisch, maar in een geschreven column wil ik pleiten voor de herwaardering van de orale cultuur.'

Waarom kiezen de ouders van MO*columniste Latifah Abdou steevast voor Driehoek, in plaats van Drijhoek als ze het hebben over de Kempische wijk uit hun buurt? ‘Wij konden het ons niet veroorloven om dialect te spreken. Het moest ten allen tijde Algemeen Nederlands zijn.’

Diversiteit en inclusie worden te vaak verkeerd geïnterpreteerd, zegt MO*columniste Latifah Abdou. ‘Een goed beleid is geen kwestie van met z’n allen samen rond een kampvuur te gaan zitten. Het is een kwestie van de norm in vraag te stellen.’

Taal evolueert en dat is een doodnormale zaak, stelt MO*columnist Walter Zinzen. Maar er valt hem ook iets op: ‘Terwijl het taboe over schuttingswoorden is verdwenen, vindt een taalevolutie plaats naar meer zachtheid en respect. De tegenstelling kan niet groter zijn.’

Er was meer verontwaardiging over veggie eetkramen tijdens de Gentse Feesten dan over de dood van Hakim, betreurt MO*columniste Tuly Salumu nu de Feesten weer achter de rug zijn. ‘Zou het ons dieper raken als een jong, wit tienermeisje in het water was gegooid?’

‘Onze namen zijn een deel van onze identiteit,’ schrijft MO* columnist Tuly Salumu. In haar kindertijd worstelde ze met haar Congolese naam. ‘Ik nam me toen voor dat ik mijn kinderen nooit zou opzadelen met de last van een vreemde naam.’ En toch heeft ze beslist terug te komen op die keuze.

Een woord dat alles kan betekenen, betekent uiteindelijk niets meer, besluit MO*columniste Bieke Purnelle als ze naar het hele wokedebat kijkt. ‘Meer dan driekwart van de discussies gaan al lang niet meer over de essentie van woke, sociale rechtvaardigheid, maar over een fictief gevaar.’

Waarom staan nog zo weinig mannen voor de klas? MO*columniste Bieke Purnelle zet een aantal feiten op een rij. Moeten we de zaken eens omdraaien en werken aan een aantrekkelijke route naar zorg en onderwijs voor mannen, in plaats van ons suf te piekeren over het glazen plafond?

MO*columniste Bieke Purnelle las met stijgende verbazing de meest recente column van Geert Van Istendael. ‘De strijd voor gelijke rechten is nog niet gestreden’, reageert ze. ‘Integendeel. Vandaag worden verworven rechten opnieuw in vraag gesteld.’

Jongens dragen blauw, meisjes roze. Zo wil het cliché. Maar ooit was dat anders, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Wie kan hem uitleggen waar en wanneer het ontspoord is? 'Zou het kunnen dat de ontkerkelijking van Vlaanderen anti-emancipatorisch heeft gewerkt?'

Een jaar geleden droeg de jonge Amanda Gorman haar “The Hill We Climb” voor voor de kersverse VS-president Joe Biden. Bij de vertaling van dat gedicht naar het Nederlands werd er vurig gediscussieerd over wie daar het meest geschikt voor was. Auteur en MO*columniste Chika Unigwe blikt terug op het debat.

De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.