Tot een paar jaar terug kreeg je een column over een vrijhandelsdossier nergens gesleten (behalve misschien aan MO*). De luttele keren dat je over handelsbeleid sprak, was op obscure conferenties voor een paar collega’s (vaak dezelfde vijf). Ferdi De Ville brengt daar vanaf vandaag verandering in met zijn columns.

Tegen de tijd dat u dit leest, is het verdict wellicht al bekend. Maar sta mij toe om zelf een voorstel te doen en mijn hoogst eigenste laureaat van de Nobelprijs voor de Vrede 2015 toe te lichten.

Wie veelgebruikte woorden wikt en weegt, komt tot verrassende gesprekken en nieuwe terreinen voor actie, zegt Olivia Rutazibwa. Dan blijkt de vluchtelingencrisis geen crisis, maar de norm, een dagelijkse normaliteit die mensen systematisch naar de onderkant van de samenleving drijft, en daar houdt. Binnen en buiten Europa. Idem met racisme. En ...

Elke fundraiser van eender welke non profit weet het. Een brief die vraagt om een gift, en daarbij het leed van één met naam genoemd individu benadrukt, doet veel meer mensen naar de portefeuille tasten dan een brief die vertelt over het leed van vele duizenden mensen. Het is een voorbeeld van hoe onze emoties ons leiden bij ons altruïstisch gedrag ...

Arme Theo Francken. De man tweet. Krakkemikkig en met voorspelbaar gevolg. Wie om welvoeglijkheid geeft, is geschoffeerd. Wie zich getroost weet door balorige onzin, weet zich gesterkt. Over Franckens drijfveren kan gespeculeerd worden. Wil hij de leider bijstaan in diens pogingen om de “rechterflank” af te dekken, nu die flank stilaan ...

Vluchtelingen verlaten meer dan dat ze ergens binnendringen, stelt Barbara Sarafian in haar column. Ze vraagt zich af of zij de kans hebben om stilte in zichzelf te vinden en tegelijk met het achtergelaten land en het land van belofte bezig te zijn.

De zwakste in de samenleving dient volgens columnist Bleri Lleshi altijd als zondebok. ‘In tijden van crisis worden zwakkere groepen door politici nog sterker dan anders tegen elkaar uitgespeeld in een ware race to the bottom.’

Bie Vancraeynest viel en bezeerde haar knie. Vastgekluisterd aan haar sofa keek ze naar de berichtgeving over de vluchtelingencrisis. Haar perspectief op de crisis veranderde. 'Wat met zij die onderuit gaan, en niet onmiddellijk overeind krabbelen?'

Waarschijnlijk zouden velen het handig vinden om met rust gelaten te worden door de grote wereld. Onbegrijpelijk is dat niet. Maar wie graag wat meer rust zou willen, zal zich volgens columnist Jan Mertens toch moeten bezighouden met de vraag hoe rechtvaardig die grote wereld is.

Een maand geleden ontvingen de uitbaters van een Antwerpse videozaak een brief. Ze werden imagoverlagend verklaard en moesten een boete betalen. ‘Dat is niet minder dan een open deur voor discriminatie en geeft ons een vreselijk ondemocratische boodschap', zegt Orlando Verde in zijn maandelijkse column.

“Crisis”. Er gaat geen nieuwsuitzending voorbij of het woord wordt in de mond genomen. Ben Caudron had zich voorgenomen niets over de vluchtelingencrisis te schrijven maar het is bij een voornemen gebleven. Wat bedoelen we met “crisis”?

Deze drie Brusselse woorden schoten door het hoofd van columnist Geert Van Istendael toen hij de kleine Aylan zag liggen op de waterlijn. ‘Broekje omhoog. Voetjes in het zand. Gezichtje in zee. Drie jaar en al zo dood.’