Aan het eind van het schooljaar en met de zomervakantie in het verschiet besteden kranten graag aandacht aan ons onderwijs, en dat is nodig. We kunnen het niet genoeg hebben over spijbelen, schooluitval, schoolkwaliteit en kansarmoede op school, zegt Bieke Purnelle.

In haar eerste column voor MO* schrijft de jonge columniste Aya Sabi een ode aan haar overgrootmoeder. De vrouw die, zo schrijft ze, haar leerde lachen en zelf het lachen nooit verleerde. ‘En terwijl ik deze ode aan mijn overgrootmoeder schrijf, staan er vrouwen in de straten van Marokko om op te komen tegen onrecht.’

Bie Vancraeynest haalt herinneringen op aan de tijd waarin je nog dagelijks in de rij moest gaan staan als je werkloos was. En aan de administratieve mallemolen waar je toen doorheen moest. Dat dagelijkse bezoek aan het stempellokkaal is ondertussen verleden tijd, maar aan de bureaucratie is niets veranderd.

Stel je voor, dat je rekening zou moeten houden met de grillen van de natuur, zegt MO*columnist Jan Mertens. Stel je voor, dat je zou moeten nadenken over de waarde van een boom. Stel je voor, dat de bestemming van een boom niet is om gekapt te worden.

Het zijn niet alleen vogelaars die praten over de toestand van  haviken en duiven. Ook de haantjes van de politiek blijken heel wat gemeen te hebben met beestige strategieën. In theorie althans, zo betoogt professor gedragsecologie Hans Van Dyck.

Tijdens het zoeken naar inspiratie voor een column, voelde Anya Topolski een zekere apathie opkomen. ‘Wat heeft het voor zin, deze wereld gaat naar de knoppen’, dacht ze bij ieder onderwerp. Maar tegelijkertijd besefte ze dat je aan apathie niet mag toegeven, ‘want dat is exact hoe onrechtvaardigheid wint’.

‘Je bent al een paar dagen aan het broeden over een Belangrijk Onderwerp voor je Onmisbare Bijdrage aan MO*’, schrijft Geert Van Istendael. ‘Eindelijk, in het holst van de nacht schiet je overeind op je peluwtje, want het Grote Onderwerp dat alle andere onderwerpjes in de schaduw stelt, is voor je geestesoog verschenen.’

Eigenlijk zou Sabrine Ingabire, een jonge beginnende schrijver, niet liever willen dan schrijven over de dagdagelijkse dingen in het leven. Of over de veelzijdigheid van de kleur blauw. Maar, zegt ze in haar eerste MO*column, zolang de wereld niet klaar is voor gelijke rechten, zal ze haar stem en aangeboden platformen moeten blijven ...

De hoeveelheid plasticafval die de mens dagelijks in zee uitbraakt, is hallucinant. Een van de vele slachtoffers is Henderson eiland, een stip in de Stille Zuidzee. Dagelijks braakt de zee als een vuilniswagen vol PMD plasticresten uit op het strand van dit eiland.

Bij het woord jihadi denkt de gemiddelde Vlaming aan in bomgordels gehulde, zwaar bebaarde zelfmoordterroristen. Maar dat is een compleet verkeerde invulling van het begrip jihadi. Dat kwamen enkele jonge moslims in de Antwerpse zaal de Roma vertellen, schrijft MO*columniste Ikrame Kastit.

Het mooie weer confronteert Sachli Gholamalizad nog meer dan anders met de lelijkheid van een maatschappelijk debat dat enkel zwart en wit lijkt te kennen. Een pleidooi voor de schoonheid van imperfectie.

‘Dode kleuter is onze schuld niet’, was de reactie van Bart De Wever op het beeld van Aylan, het Syrische kindje dat dood aanspoelde op het strand van Bodrum. Politici zeggen dat ze over vluchtelingen niet vanuit hun emoties mogen spreken, want: ‘Je wordt electoraal afgestraft’, zegt Bleri Lleshi.