Een lans breken voor vrede is niet laf, maar misschien het moedigste wat vandaag mogelijk is, schrijft MO*columnist Michael De Cock. 'Wie vrede als doel heeft, maar geweld als middel inzet, bevindt zich op het gevaarlijke pad van de escalatie.'

Doorgedreven pacifisme met een oproep tot ontwapening is allesbehalve een teken van zwakte, schrijft MO*columnist Thomas Goorden. ‘Net in reactionair geweld zit geen greintje moed of creativiteit.’

Nu er oorlog woedt in Europa kan de vrede elk steuntje in de rug wel gebruiken. 2024 wordt daarvoor een cruciaal jaar, schrijft Merel Selleslach, MO*columniste van de maand en onderzoeker bij het Vlaams Vredesinstituut. En geloof het of niet: onze beleidsmakers worden daarbij cruciale spelers.

Meer wapens leveren om conflicten te bezweren? Dat is een zwart-witbenadering van vrede, betoogt medewerker bij het Vlaams Vredesinstituut en kersvers MO*columnist van de maand Merel Selleslach. Want vrede heeft ook nood aan welvaart, gelijkheid en rechtvaardigheid, en sterke instellingen.

Christenen herdenken dezer dagen de geboorte van Jezus. Ze zijn dankbaar voor zijn leer, die vrede op aarde had moeten brengen, schrijft Walter Zinzen. Maar zullen we dan op Pasen niet beter het falen van zijn volgelingen herdenken in plaats van het onwaarschijnlijke verhaal over zijn verrijzenis?

We kijken er amper nog van op: corruptie, misbruik, desinformatie, grensoverschrijdend gedrag of flagrante schendingen van mensenrechten, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. ‘Wij verwachten meer eerlijkheid en ethiek van de gemiddelde twaalfjarige dan van mensen op besluitvormende posities.’

Taal is nooit neutraal. Het is duidelijk dat er een rechtstreeks verband is tussen woorden en daden en tussen verkiezingstaal en beleid, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. Kijk maar naar bijvoorbeeld Viktor Orbán. Die deed precies wat hij de Hongaren beloofde.  

Het ondenkbare is gebeurd: er is opnieuw oorlog in Europa. Het brengt bij MO*columnist Jan Mertens pijnlijke herinneringen naar boven. Maar er is een andere logica mogelijk, schrijft hij ook. ‘Een die betekent dat we met meer nederigheid en openheid naar onze plaats in de wereld kunnen kijken.’

Is het mogelijk om een column te schrijven, die verschijnt op 11 september zonder het te hebben over 11 september? De datum werd het ongevraagde ijkpunt van de 21e eeuw. We hebben veel verloren die dag. Vandaag wil ik een poging doen om een stukje terug te winnen.

Het woord ‘activist’ roept doorgaans beelden op van meutes boze burgers, gewapend met vlaggen, pamfletten en megafoons. Wie activist zegt, bedoelt vaak relschopper, oproerkraaier, lawaaimaker, ordeverstoorder. MO*columniste Bieke Purnelle staat even stil bij het verrassend vriendelijke gezicht van verzet.

Een derde van de vluchtelingen die de afgelopen drie jaar Europa binnen is gekomen, zijn kinderen. Maar ondanks de toename van het aantal kinderen op de vlucht is er bij onze politici tot op dit moment geen bewustzijn om hiervoor een gepast beleid op poten te zetten.

De Canadees-Joodse Anya Topolski is de nieuwste columnist die we op mo.be mogen begroeten. In haar eerste column uit ze haar teleurstelling over de vaststelling dat Europa bitter weinig geleerd heeft uit het verleden. De structurele marginalisatie, criminalisering en uitsluiting van zo veel “anderen” is niet langer te ond ...