Romans bieden toegang tot kennis die in reportages, essays en andere non-fictie verborgen blijft. Maar goede non-fictie onthult ook manieren waarop je ten volle mens kan zijn in een onmenselijke wereld, schrijft voormalig MO*hoofdredacteur Gie Goris.

We leven zogezegd in het nu, maar heel veel boeken leren ons dat het veel belangrijker is om terug te kijken naar wat voorbij is en vooruit te blikken op de verwachte toekomst. Gie Goris, oud-MO*hoofdredacteur, koos voor deze zomer 7 boeken die je meenemen op een reis in de tijd en rond de wereld.

We spreken over vluchtelingenstromen en een asielcrisis, over verre oorlogen en over geschiedenis als een abstract gebeuren. Wat over het hoofd gezien wordt, is dat elke vluchteling een mens is, met een complex verleden en een gecompliceerde toekomst. Hebben we romans nodig om empathie te voelen?

De Brexit maakte duidelijk hoe krachtig het verlangen naar een fictief verleden kan zijn. Was het Britse Imperium dan een hersenschim? Toch niet. Maar alvast in Indië werd het niet opgebouwd door een heldhaftige natie, maar door een brutale en gewapende multinational.

De Afghaanse Lange Oorlog staat opnieuw in de belangstelling nu de Verenigde Staten rechtstreekse onderhandelingen begonnen zijn met de Taliban. Net nu verschijnt het nieuwe boek van de Nederlandse journaliste Bette Dam, waarin ze op zoek gaat naar de man die de Afghaanse Taliban geleid heeft: moellah Omar. Terloops ontdekt ze ook waar de emir der ...

In kranten en tijdschriften, op radio en televisie is het nauw speuren om nog nieuws over Afghanistan te vinden. Om dat tekort te verhelpen, presenteert het MOOOV-filmfestival dit jaar "Afghanistan (in) Cinema", een bijzonder aanbod van documentaires en speelfilms over en vanuit het land van legende en dodelijk geweld.

De westerse oorlog tegen de Afghaanse taliban is een van de grootste oorlogsinspanningen van deze eeuw, en tegelijk een van de meest onzichtbare, zowel in fictie als non-fictie. Dat maakt "De zoon van mijn moeder" tot een must-read, want het conflict wordt in deze roman niet als een politieke strijd, maar als een menselijk drama benaderd.

De Navo beëindigt eind 2014 haar gevechtsmissie in Afghanistan. Dat betekent niet dat de laatste westerse soldaat het land verlaat, maar het is wel een goed moment om dertien jaar westerse interventie te evalueren. We voerden oorlog tegen de verkeerde vijand, besluit Carlotta Gall.