'Mijn lief is Libanees. Het was een pakketdeal: inclusief warme familie, bergen heerlijk eten en een barslecht paspoort.' Het soort paspoort waarmee je in Europa stoot op gesloten deuren, vooroordelen en administratieve rompslomp, ondervindt Fien Portier. 'Wij willen gewoon samen zijn.' 

‘Heeft jouw leven ooit stilgestaan? Dat van mij wel. Op 4 augustus 2020 om 18.08 uur.’ Radiomaakster, journaliste en MO*columniste Layla El-Dekmak en haar familie in Libanon zullen nooit meer dezelfde zijn na de ontploffing in Beiroet. Ook niet nu de camera’s op ander nieuws gericht zijn.

Een lied van de Libanese zangeres Fairuz wekt bij Lisette Ma Neza een soort van heimwee op. Heimwee naar Beiroet dat ze vorig jaar bezocht. ‘Als passant, die van niets wist. Maar iets wist ik wel. Dat we op elkaar leken, Beiroet en ik. Beiroet en mijn moeder. Beiroet en Kigali.’

Om “de strijd” in eigen land vol te houden tankte MO*columniste Bie Vancraeynest vorige week enkele dagen bij in Beiroet.  Er hebben zich de voorbije maanden ongelooflijke dingen afgespeeld in de straten van de Libanese hoofdstad. Wat haar opviel: mentale gezondheidszorg is een echt issue geworden.

Sachli Gholamalizad zit in Beiroet, waar ze weer een grens verlegt in de strijd met haar eigen angsten en opgelegde normen. ‘Ik wil de façade van de norm doorboren, de holheid daarvan blootleggen. Durven mens te zijn in al zijn facetten, durven al die kanten van mezelf op te zoeken en aan te kijken.’