‘Ik steun het klimaatprotest van mijn zoon. Waarom doet zijn schooldirectie dat niet?’

Door Louise Vandenbroele

Gisteren ontving ik als ouder een schrijven schooldirecteur van mijn zoon. De school kan de Youth For The Climate-beweging blijkbaar niet langer negeren en hebben nu een dag gekozen waarop de leerlingen toestemming krijgen om hun stem te laten horen in Brussel. Alle deelnames aan dezelfde actie op dagen die school niet oplegt, worden echter beschouwd als onwettige afwezigheid.

Sir David Attenborough maakte vanuit zijn positie als betrokken burger op de COP24 in Polen een inspirerende speech. Hij bracht daarin de resultaten van de internationale bevraging die overduidelijk aantoonde dat mensen massaal bereid zijn hun leven aan te passen waar nodig in functie van het klimaat. We hebben sindsdien ook de speech van de moedige Greta Thunberg gehoord en de Vlaamse interpretatie door Anuna en Kyra in De Afspraak.

Deze week publiceerde De Tijd een brief van Joris Van Else, een leraar geschiedenis in het GO! Onderwijs aan de Vlaamse minister voor onderwijs Hilde Crevits. Met zijn artikel steunt hij niet alleen de betrokken leerlingen, maar hij demonstreert zelf wat actief burgerschap inhoudt, toont hoe je een opnie onderbouwt met feiten, en zet lezers aan tot reflectie. Er bestaat intussen ook een groep leerkrachten die achter die jongeren staat en er is een suggestie ontstaan voor leerkrachten om op donderdagen geen toetsen te geven.

Als ouder sta ik daar toch een beetje van te kijken. Terwijl alsmaar meer leerkrachten de jongeren steunen, dreigen directies met sancties. Dat is het effect van de pedagogische vrijheid. Deze laat scholen als entiteit toe hun pedagogisch project vorm te geven.

Pedagogische vrijheid staat scholen sinds dit schooljaar ook toe om leerlingen met gedragsproblemen (zonder nood aan een dergelijke diagnose) buiten te wippen zonder reden. ‘Spijbelaars’ die deelnemen aan de klimaatactiedagen zullen onder de pedagogische vrijheid van individuele scholen beschouwd kunnen worden als moeilijk, stokers die de autoriteit van de school niet aanvaarden en hun deelname zal in die context kunnen beschouwd worden als een gedragsprobleem.

Als ouder voel ik de dringende nood aan juridisch advies voor alle jongeren. Velen voelen de drang op deel te nemen aan geplande acties, zelfs als dat leidt tot strafstudie of doorverwijzing naar het CLB voor spijbelen, maar door de onduidelijkheid heerst er onzekerheid die, op dit cruciale moment in de ontwikkeling vele jongeren monddood zal maken, zwichtend voor de perverse macht.

Hoe zal het onderwijs dan de aangehaalde leerdoelen nog kunnen bereiken? En hoe kunnen wij dan als ouder nog onze jongeren opvoeden tot geëngageerde burgers?

Je zou haast kunnen stellen dat zij de meest volwassen burgers zijn!

De redenen dat onze de jongeren op straat komen, is wel degelijk lovenswaardig. Zelfs al worden ze nog niet oud genoeg beschouwd om formeel deel te nemen aan het democratisch stelsel via verkiezingen, toch voelen ze de nood aan actie vanuit hun burgerlijke verantwoordelijkheid en zetten ze hier de noodzakelijke stap naar actief burgerschap, een belangrijk element van de democratie. Je zou bijna kunnen stellen dat zij, in deze discussie, wel de meest volwassen burgers zijn!

Het is de toekomst van onze jongeren die op het spel staat, en als wij niet hard genoeg eisen dat er iets gebeurt, dan is hun actie nodig. Laat ons als samenleving, ouders, leraren, coaches, wij allemaal, ook directies, onze jeugd aanmoedigen en toejuichen in plaats van onze eigen positie, macht, overtuiging centraal te stellen. Ik vraag actief respect voor alle jongeren die naar Brussel trekken om hun stem hoorbaar te maken over het Klimaat. De toekomst is van hun, zij moeten ervoor strijden. Onze jongeren zijn hun strijd waardig.

Louise Vandenbroele is moeder van een schoolgaande zoon