Iran, waar de lotus ooit bloeide

Alvorens te vertrekken naar Iran, had men mij slechts één advies gegeven: wat je ook doet, praat niet over politiek. Alles wat ik schrijf, is dan ook enkel en alleen mijn eigen verdorven mening. Ik observeer maar wat. 

  • PROMikael T (CC BY-NC-ND 2.0) Een kind op een bazaar in Teheran, juli 2011. PROMikael T (CC BY-NC-ND 2.0)
  • © Peter Beda Ik kan terug naar Fort Europa straks. © Peter Beda

Iran na de revolutie, vertelt een anonieme bron me, is een land van corruptie en dure huisprijzen.

Waar er vroeger een grote middenklasse was, zijn er nu veel armen (low people) en enkele schandalig rijken.

En toch (of misschien net daarom) lijkt het een modern land.

Vrouwen nemen selfies met een fruitsapje in de hand. Je kan hier (illegale) software kopen met écht ALLE programma’s op: 24 DVD’s verzameld, tegen amper 10 euro. Done deal. Iedereen zit op Whatsapp of Telegram, Instagram en Facebook. Pepsi of Coke? Vrij verkrijgbaar.

En de vrouwen, hoor ik een snode commentator vragen, zijn die een beetje te krijgen? Of worden die niet keihard onderdrukt? Tja. Er lopen een paar knappe gezichtjes rond maar man en vrouw leven hier wel in een gescheiden hiërarchie, dat is duidelijk. En spijtig, want ik hou wel van een flirt in de blik, maar de ogen zijn hier gesluierd en alles blijft mysterieus. Het enige wat vrouwen hier mogen tonen is hun gezicht en nagels, dus zie je hier veel gekleurde vingers met funky motiefjes en subtiele make-up ter compensatie.

Alles is verboden maar alles is te omzeilen.

En toch. Alles is verboden maar alles is te omzeilen. Waar er voordien een zevental brouwerijen waren, zijn er sinds het verbod op alcohol ongeveer 7 miljoen. Iedereen brouwt zijn eigen azijnwijn in de achtertuin, niet altijd even lekker naar het schijnt. Ik zou het zelf niet weten, want ik heb besloten om eens zeventien dagen niks te drinken. Koude kalkoen.

Over eten gesproken, dankzij de gulheid van mijn gastheer, heb ik de beste restaurants in Shiraz mogen ontdekken. Er is dan ook niks anders te doen: geen bars, geen clubs, geen cafés. Saai saai saai. Moeilijk moeilijk moeilijk. Zwaar zwaar zwaar. Zit ik wéér vast op een vijsterrenhotel, en het leven is al zo hard. Er zal waarschijnlijk wel een soort ondergronds netwerk van hedonistische uitspattingen bestaan, maar ik pas me gewillig aan. Been there, done that. Genoeg gezien in Venezuela, Colombia, Californië, Zuid-Afrika… Vakantie zonder drank en drugs deze keer. En ik ben hier niet enkel als toerist, natuurlijk.

Het blijft een raar land, daar kan je niet omheen. Iran is op je hotelkamer blijven omdat er toch geen zak te beleven valt op straat. Iran is je paspoort afgeven aan de hotelbalie en op zondag niet naar de sauna kunnen gaan omdat het dan ‘enkel voor vrouwen’ is. Natuurlijk kan je naar de bazaar als een toeristische kruidenier de geuren en kleuren gaan opsnuiven, maar het centrum van Shiraz is toch vooral vervuilde lucht en duizenden taxi’s, drukke straten met drukke mensen. Het is maar een mening.

Trouwens, in Iran kan iedereen vrij zijn of haar mening zeggen, maar tegen de staat zijn, is tegen de religie zijn, is tegen de profeet zijn… en dat kan hier zwaar bestraft worden. Voor mij maakt het niet veel uit, ik kan terug naar Fort Europa straks. Maar het blijft dus wel uitkijken voor de locals hier. De godsdienst is geen probleem, maar die dwaze fanatiekelingen, die verpesten het altijd.

En wij maar denken dat oude beschavingen barbaars waren, terwijl we in de naam van vooruitgang de planeet naar de klimatologische vaantjes helpen.

Vroeger was het even anders. Vlakbij Shiraz ligt het eeuwenoude Persepolis, een monumentaal paleis uit vervlogen tijden (2500 jaar voor Kerstmis), toen internationale godsdienstvrijheid niet enkel gewoon was, maar zelfs gestimuleerd werd.

En wij maar denken dat die oude beschavingen barbaars waren, terwijl we in de naam van vooruitgang de planeet naar de klimatologische vaantjes helpen en state-of-the-art materiaal ontwikkelen om oorlog te voeren.

© Peter Beda

Ik kan terug naar Fort Europa straks.

Persepolis is een indrukwekkend bouwwerk dat door Alexander de Grote vernietigd werd met vuur en geweld. De rijkste stad onder de zon is nu niet meer, er resten slechts immense ruïnes van heerlijke tijden toen tolerantie voor kleur en geloof deze prachtige regio overheersten. Een tijd waar vrouwen vijf keer zoveel voedsel toebedeeld kregen dan mannen, omdat ze kinderen baarden. Nu weigeren we vluchtelingen op ons terrein, omdat den Amerikaan zijn olie moet beschermen en al een eeuw oorlogje speelt met iedereen die niet in zijn Star Wars blockbuster thuishoort. De twaalf seizoenen zijn voorbij, de lotus bloeit niet meer. 

De overweldigende, onuitputbare gastvrijheid, daarentegen, is nog steeds aanwezig. Ik word er bijna ongemakkelijk van. We zijn dat niet meer gewoon, meneer. Toegegeven, ik ben terecht gekomen bij een rijke familie, maar toch.

Vandaag, op 21 december, is het de langste nacht van het jaar, het begin van het einde van de winter, en dat wordt traditioneel in Iran gevierd als Yalda. Een klant van de Beauty Clinic waar ik vrijwillig werk, komt aanzetten met een enorme chocoladetaart, en het eerste stuk is voor mij.

M’n gastheer neemt me mee met zijn familie om Persepolis te bezoeken. Zijn vader was kolonel in het leger tijdens de revolutie, een kranige tachtiger die me filmpjes toont op zijn smartphone. Only in Iran. Ik word overal onthaald als een koning, met het grootste respect behandeld en betutteld door de bevallige, gesluierde assistentes. ‘Is everything okay, do you need anything?’ vragen ze me, om dan te verdwijnen in een achterkamer terwijl ik alleen achterblijf in de VIP-ruimte, de exotische marketingman uit Belgik.

Ik blijf natuurlijk een man en die mogen hier altijd ietsje meer. Ik mag niet klagen. Maar ik mis toch mijn vriendin, dat bloedmooi ding, en mijn zwemroutine, en mijn muziek, en mijn vrienden… Maar nee, ik mag niet klagen, als eerste ervaring in Azië (Midden-Oosten) is dit zeker niet slecht, en al observeer ik het allemaal een beetje vanop afstand, het is daarom niet minder echt.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.