Eerste indrukken over Congo

Op onze eerste avond in Lubumbashi maakten we meteen kennis met het typische Congolese gerecht dat we nog veel zullen eten: rijst met kip en maniok. Hier op restaurant gaan betekent vooral geduld hebben. Gelukkig zouden we al snel gewoon raken aan the African way of living. De eerste Simba, het lokale bier, smaakte beter dan Jupiler.

Tijdens het eten kregen we gezelschap van Livingstone, een hippe Congolees die zichzelf een groot artiest noemt. De cannabis die hij duidelijk overmatig verorberd had, maakte de conversatie moeizaam, maar uiteindelijk viel het wel mee voor een eerst ontmoeting. Hij nodigde ons meteen uit voor zijn optreden vrijdag, waar hij ons zou verbazen met zijn talent.

Om 18 uur is het donker in Congo. Opeens. Wat overblijft is een prachtige hemel met een arsenaal aan kleuren. Het is – vooral in het binnenland, de stad waar we een week zullen verblijven leeft verder – de gewoonte dat mensen gaan slapen als het donker is. Wij kruipen iets later onder ons muskietennet, in een hotelkamer die best proper is en waar we maar twee kakkerlakken hebben gespot. Uit onze douche komt warm water en de volgende ochtend krijgen we ontbijtkoeken.

Allemaal goed en wel, maar het contrast met het binnenland, waar we maandag naartoe gaan voor twee weken, zal groot zijn. Deze week is de aanpassingsperiode. De omgeving, mensen en manier van leven vragen inderdaad al veel, maar ieder van ons voelt zich op zijn gemak. Als we buiten rondlopen worden we bekeken en bijna omvergereden – auto’s bepalen het verkeer en rijden zonder verkeersregels hoe en waar ze willen – maar ook dat worden we snel gewoon. Ook als onze nieuwe buren ons ‘muzungu’ of ‘blanke’ naroepen.

Wat we vooral zien rondrijden zijn Dubai-busjes, de plaatselijke taxi’s. Daarin worden we met meer dan 20 mensen naast en op elkaar geplet. Een boy ontvangt de cash en probeert ons, blanken, het dubbele te ontfutselen. Het grote dollarteken op ons hoofd wil niet verdwijnen, maar de mensen zijn wel enorm hartelijk en geïnteresseerd. Op die manier worden de hobbelige busritjes best gezellig. Onze eerste rit gaat naar UNILU, de universiteit van Lubumbashi waar we met de studenten journalistiek daar zullen praten over media en communicatie. Meer informatie daarover volgt in mijn volgende bericht, gezien wij nu vertrekken naar SAMI, waar straatkinderen eten krijgen.

Wanneer jullie meer nieuws krijgen, weet ik niet. Dat hangt af van de mogelijkheden en de tijd. In ieder geval beloof ik jullie dat ik alles dat ik hier ontdek en meemaak met jullie zal delen. Au revoir les amis!