De lange weg naar de korte keten

Het zijn mijn kleine ontsnappingen, mijn gulzige happen zuivere lucht, mijn dromerige denksessies, met de wind zo fel en luid om mijn oren dat ik niets anders meer hoor… Drie kwartier tijd voor mijn hoofd en voor mij… De laatste weken geniet ik bijzonder van de ritjes op de brommer naar de boerderij in Pabre, en niet in het minst omdat de natuur hier na zeven maanden genadeloze droogte en één enkele flinke regenbui wonderlijk groen herleeft.  

  • runderen Het koppel runderen op onze boerderij in Pabre runderen
  • kippenhok Het kippenhok, ruim genoeg om veel familie-uitbreiding mogelijk te maken kippenhok
  • markt De wekelijkse 'marché éco-local' (foto Justin Yarga) markt
  • pers Le Foyer in de pers! pers

Ouagadougou is in deze tijd van het jaar verstikkend. Onvoorstelbaar warm ja, maar dat weet ik intussen wel een plaats te geven. Wat vooral zwaar valt is het letterlijke gebrek aan lucht. Er zijn alleen de bloedhete straling van het beton en de asfalt, het stof dat raspend over je huid waait, en de wolken uitlaatgassen die zwaar op de adem en de maag blijven liggen. In het verkeer komt daar nog het onuitstaanbare ongeduld van de meeste chauffeurs bij (“vous pensez vraiment que je vais m’arrêter devant un feu rouge sous ce soleil là?”), met alle kleine en grote ongevallen van dien. In het leven van elke dag is de ontevredenheid tout court alleenheerser.

Grote ontevredenheid. Over alles. En steeds heviger. Omdat er al twee dagen geen water uit de kraan komt, omdat de stroom alweer zes uur is onderbroken, omdat de prijzen van basisproducten als rijst, olie, suiker en brood overgeleverd zijn aan de grillen van handelaars die doen wat ze willen, omdat het internet nog altijd het traagste is van de hele wereld, omdat de zogenaamde ‘gratis gezondheidszorg voor jonge kinderen en zwangere vrouwen’ niet meer is dan een rad voor de ogen, omdat je dagen en weken en maanden moet wachten op wat voor officieel document dan ook. En ook omdat het van de kant van de overheid nochtans luidt “dat het met Burkina Faso beter en beter gaat”.

Farce

Het langverwachte proces tegen Blaise Compaore en de ministers van zijn laatste regering lijkt bovendien uit te draaien op een grote farce. De activering van de Haute Cour de Justice, die altijd al in de grondwet was voorzien maar nooit echt bestond, was één van de verworvenheden van de transitieregering (2015). Dat orgaan maakte de beschuldiging, en nu dus de berechting, van de afgezette ex-president en zijn voormalige regeringsleden mogelijk. Maar op het proces dat op 27 april van start moest gaan, vindt altijd wel iemand weer een goede reden om stokken in de wielen te steken. Dat de advocaten van de beschuldigden dat doen, is niet zo verbazingwekkend, maar dat ook de rechters van de Haute Cour zelf nu het noorden kwijt lijken te zijn en zich in een grondwettelijke discussie boven het Grondwettelijk Hof stelden, daar begrijpt echt niemand nog iets van.

Mijn voorzichtige persoonlijke analyse is dat de rechters onder druk besloten hebben om het proces onmogelijk te maken, en dus zulke flagrante fouten maken dat de Haute Cour al zijn geloofwaardigheid verliest. Niemand heeft overigens ooit echt geloofd dat Blaise en zijn ministers ook maar gedeeltelijk veroordeeld zouden worden. Mocht dat op een dag wel gebeuren, dan moet ook de vuile was van hun vroegere medewerkers worden boven gehaald. En die vroegere medewerkers… dat zijn de machthebbers van vandaag.

Hobbels en kraters

Het is terug naar af, en nog erger dan dat. Daar denk ik aan terwijl ik over de zandweg tussen de dorpskern van Pabre en onze boerderij hobbel. De weg is de voorbije maanden helemaal kapot gereden door tientallen zware vrachtwagens, die in de dorpen rond Ouagadougou aarde en zand komen weghalen voor de bouw van de prestigieuze échangeur du Nord. Dat groots opgezette verkeersknooppunt moet het noordelijke deel van de stad ontsluiten. Ooit wordt dat mogelijk wel waarheid, maar voorlopig dreigen de werken vooral gigantische overstromingen te veroorzaken zodra over een paar weken de echte regen komt. In de dorpen waar de aarde wordt weggehaald, blijven er bovendien enorme gapende kraters achter, en heel wat herders hebben hun dieren dood terug gevonden op de bodem ervan.

Petit à petit

Ik mag niet denken aan wat dat voor hen en hun families betekent, zeker nu ik de waarde van een dier hier veel beter kan inschatten. Voor de boerderij hebben wij sinds kort twee runderen, drie schapen, drie geiten, en een veertigtal kippen. Hun opdracht is om goed te eten, zich te vermenigvuldigen, én veel mest te produceren, want die hebben we hard nodig, aangezien we geen chemische meststoffen willen gebruiken. Binnenkort is ook de kip in mijn restaurant helemaal ‘bio’, net als dat nu al het geval is voor de tô en de arachidesaus, die gemaakt zijn op basis van respectievelijk de maïs en de arachidenoten van de boerderij. Dat soort kleine verwezenlijkingen is kostbare brandstof voor de rest van de weg, die ongetwijfeld nog lang en niet altijd makkelijk zal zijn.

In de pers!

Le Foyer en onze wekelijkse ‘eco-lokale’ markt op zaterdag stonden deze week even helemaal in de kijker in de Burkinabè pers. Dat was het resultaat van een gezellig en drukbezocht feest naar aanleiding van de eerste verjaardag van die markt. Ook dat is een mooie kleine overwinning, in een land waar de pers meestal alleen over een evenement schrijft als ze daar voor betaald wordt. Ik kreeg een paar enthousiaste jonge journalisten over de vloer die al lang blij waren met een tafel vol gezonde en lokale hapjes: vruchtensapjes, sojabrochettes, gemberkoekjes, toastjes met basilicumkaas, gedroogde mango, kokos en banaan.

Het persmoment, dat eigenlijk maar een half uurtje had moeten duren, draaide bovendien uit op een veel langer en heel boeiend gesprek tussen de journalisten, enkele boeren, de biobakker van de markt en mezelf, over duurzaamheid, internationale verhoudingen, agro-ecologische landbouw, de visionaire woorden van Thomas Sankara (‘produisons burkinabè, consommons burkinabè’) en de goesting om te ondernemen en de dingen vooruit te zien gaan.

Als ook Alexander De Croo en de Coalitie tegen de Honger bij ons aan tafel hadden gezeten, was het gesprek misschien nòg interessanter geworden.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Sociaal ondernemer in Burkina Faso

    Mien De Graeve verhuisde in september 2012 naar Burkina Faso. Ze werkte er een jaar lang als vrijwilliger voor het online microfinancieringsplatform Zidisha.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.