Carrièrewissel in Iran, van leraar naar tapijtenverkoper

Ik ga in Iran blijkbaar aan de slag als tapijtenverkoper. Mijn schoonfamilie heeft dat ondertussen al geregeld. Ik ken niets van Perzische tapijten, maar ben een pientere leerling. Het kan snel gaan in de carrière van een mens.

  • Carpetbeggers - Discount Persian Rugs (CC BY 2.0) Een job vinden en geld verdienen betekende dat we onze plannen in het buitenland konden verlengen en dat we niet of niet meteen aan onze geldreserves dienden te komen. Carpetbeggers - Discount Persian Rugs (CC BY 2.0)

Mijn vriendin was aan het bellen met haar familie, ik wist niet precies met wie.

Het kon haar vader of haar moeder in Isfahan zijn, één van haar drie zussen die respectievelijk in Isfahan, London en Birmingham wonen, één van de twee broers (Arizona of Bousher) of één van de vele nichtjes en neefjes die elders in Iran wonen.

Het gesprek verliep uiteraard in Farsi. Zonder afbreuk te willen doen aan de hele mooie taal, toon ik (in verkorte versie) hieronder wat ik van het gesprek opmaakte. (Ik kan nog geen Farsi.)

 

‘Shazmaiamdheia’

‘Bladiehandien Persian carpet mdhmadnfh’

‘Hazdiemaiden Jonas working English damehkhiskhzjida, hazdihaki likaleuh’

‘Hsidozendiosde Persian carpet dimakedosiqahimasij’

‘Kahidheis?’

‘Hodh Persian carpet mjhaidshi…’

‘Ah, Jonas Persian carpet English hazdamemdhbaham’

‘Hohzahodibamid Jonas working zamdhaos’

Enzovoort.

 

Dit ging zo een tijdje door, met hier en daar nog een ‘Persian carpet’, een ‘Jonas’ en een ‘English’. Toen mijn vriendin de telefoon neerlegde, wachtte ik dan ook geduldig op meer uitleg. Ik had tenslotte mijn naam een keer of tien horen vallen, al dan niet gevolgd door ‘English’ en ‘carpet’.

‘De familie heeft werk voor je gevonden, that’s all.’

Mijn vriendin had niet door dat ik haar, tijdens het gesprek, vol ongeduld en vol verwachting had gadegeslagen. Wanneer ze de telefoon toelegde, was ze blijkbaar niet van plan om duidelijkheid te scheppen over haar gesprek. Ik vroeg dan ook enigszins verbluft waarover ze daarnet had gesproken.

‘Oh, dat? Niets speciaals. De familie heeft werk voor je gevonden, that’s all.’ zei ze laconiek.

Ik daarentegen was meteen enthousiast. Een job vinden en geld verdienen betekende dat we onze plannen in het buitenland konden verlengen en dat we niet of niet meteen aan onze geldreserves dienden te komen.

‘Aha!’ antwoordde ik wachtend op (veel) meer uitleg.

Stilte.

‘Euh, wat voor werk dan precies?’ vroeg ik, smachtend naar verdere informatie.

‘Ah sorry, ik was er even met mijn gedachten niet bij!’ bekende mijn vriendin. ‘De job bestaat erin om uitleg te geven over het fabricageproces van Perzische tapijten aan een Engelstalig publiek.’

‘Tapijten verkopen dus! Oh, dat lijkt me wel iets voor mij!’ antwoordde ik, uitbundig als een kind.

‘Ja?’ vroeg ze eerder verwonderd.

‘Tuurlijk!’ repliceerde ik.

‘Oh, ik dacht dat je dat niet ging zien zitten.’

‘Tuurlijk wel. Werken in Iran, dat ziet er wel avontuurlijk uit. En daarbij, dan kunnen we misschien verder reizen met het geld dat we hebben verdiend en moeten we niet aan onze geldreserves komen.’

‘Als je het zo ziet, ok. Ik laat het de familie weten. Voor mij hebben ze ook een kamer gevonden, waar ik pedicure- en manicurewerk kan doen. Die kamer kost wel een kleine som in de maand, maar mijn zus en mijn nicht hebben me verzekerd dat ik het eruit kan halen. De vrouwen daar zijn zeer op hun schoonheid gesteld.’

Dat was heel waar.

Carrièrewending

Het kan snel gaan als je beslist om te vertrekken naar een ander land. Tot een tijdje geleden was ik nog leraar in een westers land, drie maanden later ben ik misschien al tapijtenverkoper en specialist van het wereldberoemde Perzisch tapijt. Tapijten verkopen, aan een Engelstalig publiek dan nog. Wat wil een mens nog meer?

Ik was nieuwsgierig naar dat ‘Engelstalig’ publiek. Wie waren dat? Amerikanen? Die kans was klein. Engelsen? Ook niet zo evident. Of was ik daar mis in? Ik kon me immers ook vergissen. Soit, ik zou het wel zien. Misschien waren het wel gezellige Duitsers, nieuwsgierige Fransen of enthousiaste Nederlanders. Of Belgen, stel je voor.

Rainer und Suse

Ik vertelde het verhaal van de tapijtenhandel aan een Berlijnse vriend van me, Rainer. Rainer is eind de veertig en is een diplomatenkind. Dat betekent dat hij de gehele wereld al gezien had voor zijn twintigste. Hij is tot zijn zevende opgegroeid in Afghanistan, heeft zijn lagere school in Tokyo gelopen en heeft gepuberd in Zuid-Afrika ten tijde van het apartheidsregime.

Zijn vader was Duits diplomaat en heeft in de hele wereld gewoond. Zijn grootvader was één van de eerste vliegeniers op Tempelhof, het vliegveld midden in de stad dat nu een park is geworden. Rainer kon de gekste verhalen over zijn kindertijd vertellen.

Toen ik mijn verhaal deed, troonde hij me mee naar zijn salon en toonde me een tapijt dat daar op de grond lag. Zijn ouders hadden het (in de jaren zeventig) gekocht in Afghanistan.  

‘Meine Eltern haben diesen Teppich gekauft von einem netten westlichen Verkäufer. Deinen zukünftigen Job, haha!’

Een man had het gehele proces aan zijn ouders uitgelegd én had hen uiteindelijk het tapijt verkocht. We moesten er hartelijk om lachen, om die toekomstige job van me.

De reactie van een andere vriendin uit Berlijn, Suse, was kritischer. Ze hoorde mijn verhaal aan en maakte de opmerking ‘dat het wel een enorm clichéberoep was dat ik daar ging uitoefenen.’

‘Hoezo?’ vroeg ik, niet begrijpend.

‘Wel, je gaat in Iran Perzische tapijten verkopen. Huhu?’

Ik verstond het nog steeds niet.

‘Waarom krijg je geen PR-functie in één of ander hip bedrijf aangeboden, of een job in een trendy reclamebureau in Teheran?’ lachte ze me uit.

Tja, daar kon ik niet meteen een antwoord op geven. Hoe het er nu uitzag, zou mijn toekomstige job zich afspelen in de Iraanse tapijtenwereld.

Luxeprobleem

Een belangrijke reden dat mijn vriendin en ik een drietal jaar weggaan uit het soms hectische België is dat we meer niets willen doen. Ja, inderdaad, niet ‘iets meer willen doen’, neen ‘meer niets doen’. Dat lukt ons maar niet in België. Altijd is er wel iets te doen, altijd is er wel werk, zijn er de vrienden, een uitstapje of iets dat er  tussenin ligt.

Vandaar onze twijfel om meteen te beginnen werken bij het begin van ons buitenlands avontuur. Enerzijds willen we gezellig niets doen. Boeken lezen. Tekstjes schrijven. Uitstapjes maken. Anderzijds willen we een écht ‘avontuur’ meemaken in Iran en een grappige job hebben helpt daar wel bij. Maar uiteindelijk zijn we België net ontvlucht omdat we er te veel werkten. We zijn er nog niet uit. Je ziet het, luxeproblemen in het kwadraat.

Zalig.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Op avontuur

    Jonas Van Weerst is een dertiger die, samen met zijn vriendin, besloten heeft om zijn job als leraar op te zeggen en te kiezen voor een avontuur in Vietnam. Of in Cambodja.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.