Protest aan repatriëringscentrum 127bis in Steenokkerzeel

Beste media, is protest voor een menswaardige opvang van vluchtelingen geen nieuws voor jullie?

© Claudia Frickel

 

Als je voor de eerste keer door Steenokkerzeel stapt, heb je geen idee dat hier honderden asielzoekers worden vastgehouden. Het transitcentrum Caricole en het repatriëringscentrum 127bis, die trouwens meer weghebben van sterk beveiligde gevangenissen, liggen echt “in the middle of nowhere”. Ze zijn enkel omgeven door braakliggend terrein, wat gras en startbanen en zijn vooral heel goed weggestopt van alles en iedereen. Maar voor even wordt het loodzware isolement van deze mensen doorbroken door “Steenrock”. Voor één dag worden de opstijgende vliegtuigen overstemd door de muziek van La Malanga, Gustave Brass Band, Joy Slam en het gejoel van meer dan vijfhonderd geëngageerde manifestanten.

Als ik de terreinen betreed, zie ik hoe honderden mensen in de gietende regen dansen, springen en zingen in de hoop dat de asielzoekers achter de tralies hen kunnen zien. Overal hangen spandoeken die ijveren voor de afschaffing van gesloten centra, voor betere leefomstandigheden, voor meer solidariteit met deze asielzoekers. In de verte kan ik een paar van hun gezichten onderscheiden.

Velen zijn voor de smalle ramen samengetroept. T-shirts en kussenslopen dienen vandaag even als witte vlag. Ze klappen, roepen onverstaanbare dingen. Sommigen vormen hartjes met hun handen. Een paar mannen hebben een telefoonnummer op een bord geschreven. Ze lijken te smeken om hen toch maar te bellen, hen even een stem te geven. Het nummer zelf is niet leesbaar, daarvoor is de afstand te groot. De muzikanten hebben zich ondertussen omgedraaid en zingen in de richting van het centrum.

Terwijl iedereen danst, plaatsen sommige kinderen speelgoed voor de tralies in de hoop dat het de jongens en meisjes aan de andere kant een beetje verstrooiing biedt. Andere kinderen schoppen tegen de tralies terwijl ze zonder ophouden ‘solidarité avec les sans-papier’ roepen. Maar nergens tussen dit alles zie ik een camera, nergens zie ik een journalist foto’s trekken en interviews afnemen. Verbazend vindt Mathieu Thonon, één van de organisatoren van Steenrock, het niet. Onder het motto ‘Faites de la musique et pas des centre fermés’ eist CRER (collectief contre les Rafles, les Expulsions et pour la Régularisation) samen met tal van andere organisaties al jaren de sluiting van gesloten asielcentra. Zelden is de pers, nochtans allemaal uitgenodigd, afgekomen naar hun manifestatie. Als ik de volgende dag toch hoopvol op zoek ga naar een artikel vind ik niet meer dan een kort Belga- bericht.

Beste journalisten, waar waren jullie? Waarom is dit geen nieuws voor jullie? Omdat het tenslotte al de negende editie is en je het dus bezwaarlijk “nieuws” kunt noemen? Maar is dat nu net niet de reden om er wél over te berichten? Wil dat dan niet zeggen dat ons land al jaren asielzoekers hun vrijheid ontneemt omdat ze niet de juiste papieren hebben? Al jaren worden mensen hier in overvolle detentiecentra opgesloten, vaak omwille van administratieve redenen. Niet omdat ze allemaal zware criminele feiten hebben gepleegd of omdat ze een groot gevaar vormen voor de maatschappij. Onze regering sluit sinds september ook weer gezinnen met jonge kinderen op in geïsoleerde woonunits die nota bene enkel en alleen uitkijken op een landingsbaan. Met alle geluidshinder van dien. Mensen leven hier maandenlang in de grootste onzekerheid, niet wetende of zij binnenkort op een van deze vliegtuigen gezet zullen worden.

Zijn deze geëngageerde burgers het niet waard om over te berichten?

Of was de opkomst te laag voor jullie om er over te berichten? We waren tenslotte maar met vijfhonderd, een pak minder dan vorig jaar. Maar is dat dan geen nieuws? Moeten we ons niet afvragen waarom we met zo weinig waren? Is het niet jullie taak om voor meer zichtbaarheid te zorgen? En wat met de mensen die er wél waren? Zelfs toen het keihard begon te hagelen, bleven honderden deelnemers dansen voor de mensen in het centrum. Toen er even geen elektriciteit was en de instrumenten op het podium bijna wegwaaiden, bleef iedereen luisteren naar de vurige speeches van advocaten en vrijwilligers die zich dag in dag uit inzetten voor asielzoekers. Zijn deze geëngageerde burgers het niet waard om over te berichten?

Wie van jullie was er om verslag uit te brengen toen er gebeld werd met de mensen achter de tralies? Via de telefoon vertelde een man uit Sudan hoe hij al maanden opgesloten zit, niet wetende wanneer hij teruggestuurd wordt. De angst slaat hem om het hart als hij denkt aan wat hem in zijn land van herkomst te wachten staat. Niemand van de Belgische administratie wil hem geloven. Op steun van zijn familie kan hij helaas ook niet rekenen want al weken moet hij het zonder nieuws van buitenaf doen. Geen geld voor een herlaadkaart.

Moeten er kinderen vermoord worden in asielcentra om de aandacht te vestigen op de veiligheidsproblemen en precaire leefsituaties van deze mensen?

© Claudia Frickel

 

Een Rwandese vrouw getuigt hoe ze als dieren opgesloten zitten in veel te kleine kamers. Over de kinderen die niet weten waarmee ze moeten spelen. Volgens een man uit Nigeria is het vandaag de eerste keer in maanden dat er een paar “speelse activiteiten” georganiseerd worden in het centrum, enkel en alleen om de aandacht af te leiden van wat er buiten gaande is. Moeten deze verhalen niet gehoord worden?

Kunnen we alleen maar over het lot van deze asielzoekers berichten als er effectief arresten vallen? Als we als land nog maar eens op de vingers getikt worden door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg omdat de mensenrechten met de voeten worden getreden? Moeten er kinderen vermoord worden in asielcentra om de aandacht te vestigen op de veiligheidsproblemen en precaire leefsituaties van deze mensen?

Toen de regering besliste om ondanks de zware kritieken van mensenrechtenorganisaties door te gaan met het opsluiten van jonge kinderen, vloeide er terecht veel inkt. Toen bleek dat de kleine Daniel uit Libanon vermoord werd teruggevonden, was iedereen terecht even met stomheid geslagen. Maar waarom verdwijnen deze problemen daarna weer zo snel naar de achtergrond? Waarom nemen de waan van de dag en, laten we eerlijk zijn, de verhalen die clicks opleveren het weer zo snel over?

Jullie vormen mee het beeld van onze maatschappij. Dat is jullie verantwoordelijkheid.

Jullie hadden er moeten zijn om samen met Steenrock op dezelfde nagel te blijven kloppen. Want is het net niet de taak van een journalist om wangedrag te blijven aankaarten? Hoe willen we anders bekomen dat onze regering stopt met het omzeilen van de mensenrechten? Hoe willen we anders dat de samenleving meer empathie krijgt voor deze mensen als de meesten van hen gewoon niet weten wat er in hun achtertuin speelt?

Blijf op de hoogte

Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en blijf op de hoogte van het mondiale nieuws
Laten we de hoop voor deze mensen alstublieft niet mee met hen doen verdwijnen achter tralies. Zelf hebben ze hun lot niet meer in handen en kunnen ze hun verhaal niet meer vertellen. Daar hebben wij als samenleving mee voor gezorgd. Jullie vormen mee het beeld van onze maatschappij. Dat is jullie verantwoordelijkheid. Wat zichtbaar wordt, wat verontwaardiging en vervolgens bewustzijn uitlokt, is wat politiek wordt. Dus is het niet aan jullie om samen met al deze organisaties, vrijwilligers en geëngageerde burgers deze mensen een stem te geven?

Ze hadden jullie broodnodig want het was waarschijnlijk de laatste keer dat Steenrock op deze manier kon doorgaan. De braakliggende terreinen rond het asielcentrum zijn opgekocht door de staat. Om er nog meer gesloten centra te bouwen? We hebben er het raden naar. Maar initiatieven als dit zullen er alleszins niet meer welkom zijn. Dat heeft de Regie der Gebouwen wél laten weten.

Claudia Frickel is NT2-leerkracht in Brussel

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.