Opnieuw gruwelijke verkrachting in India

Vrouwen staan met de rug tegen de muur, ze moeten vechten om vooruit te komen

Public Domain

 

Een groep van ongeveer 30 jonge mannen kwam net voorbij ons appartement en riep: “Wij willen gerechtigheid”. Op elke andere zondagavond zouden ze volledig onopgemerkt zijn gebleven, vooral in een buurt als de onze, die dicht bij twee nationale snelwegen, een metrostation en een druk taxiknooppunt ligt.

Maar vandaag leek alles een paar minuten stil te worden en de roep om gerechtigheid weerklonk luidkeels. Dit is Hyderabad, dit is vandaag. De stad staat bekend om zijn filmindustrie (India’s hoogst scorende film werd hier geproduceerd), Infotech (dit is de stad van Microsoft CEO Satya Nadella), Biotech (de grootste van de farmaceutische bedrijven hebben hier een onderzoeksfaciliteit) en sport (dit is de thuisbasis van tennisster Sania Mirza, de Olympiërs P V Sindhu en Saina Nehwal en nog veel meer), maar de afgelopen dagen is Hyderabad in een storm terechtgekomen, sinds ze wakker werd met het nieuws van een jonge dierenarts die verkracht en vermoord werd. Dagelijks vinden er in de hele stad tientallen protestmarsen plaats, die allemaal “wij willen gerechtigheid” roepen.

Hier zijn we weer, en steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw moeten we zien hierdoor te komen.

Ik ben de afgelopen twee dagen niet uit mijn appartement geweest. Ik heb hierover met niemand gesproken. Ik heb niets gepost op Facebook, heb geen enkele tweet verstuurd, geen vriend of vriendin gebeld om erover te praten. Ik ben in mijn appartement gebleven, met mijn gedachten en gevoelens woekerend binnenin.

Het is moeilijk om die gevoelens te verklaren: er is angst, frustratie, woede. En bovenal is er de vermoeidheid. Hier zijn we weer, en steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw moeten we zien hierdoor te komen.

Na het geweld, de verontwaardiging. En dan opnieuw geweld, en opnieuw…

Het is precies zeven jaar geleden — december 2012 — dat de verkrachting en moord op Nirbhaya (dat wil zeggen: onbevreesd) in New Delhi plaatsgevond. Net als Priyanka — de dierenarts uit Hyderabad — was Nirbhaya een jonge vrouw uit de medische wereld. Ze studeerde om dokter te worden. En ze werd in de val gelokt door haar moordenaars die beloofden haar te helpen naar huis te gaan. Een miljoen Indiërs zijn toen de straat op gegaan om gerechtigheid voor haar te eisen. Ik was een van hen.

Toen de media het nieuws van de moord op de dierenarts uitbrachten, voelde ik de zware last van vermoeidheid in mijn botten

Ik woonde protestmarsen bij, stak ‘s nachts kaarsen aan, nam deel aan nachtwandelingen om mijn rechten te doen gelden om vrij over de weg te lopen en ‘mijn stad terug te nemen’. Ik schreef opiniestukken, heb genderdeskundigen geïnterviewd, nieuwsberichten over de toestand van onze verkeersveiligheid ingediend en op sociale media geplaatst met de hashtags zoals #justicefornirbhaya en #schaamte.

Zeven lange jaren later lijken we alleen maar in een kronkelende kring gereisd te hebben en enkel terug te keren om onze eigen staart op te eten. En dus toen de media het nieuws van de moord op de dierenarts uitbrachten, voelde ik de zware last van vermoeidheid in mijn botten: ‘Nee, nee, nee, niet weer. Ik kan dit niet nog eens meemaken!’

De nieuwsberichten die sindsdien binnensijpelden, brachten de herinneringen aan 2012 terug: Nirbhaya’s verkrachters hadden ijzeren staven in haar vagina gestoken, haar ingewanden eruit getrokken, haar als een vuilniszak uit een rijdende bus op straat gegooid. Ditmaal goten Priyanka’s moordenaars whisky in haar mond om haar de mond te snoeren, verkrachtten haar tot ze flauwviel, wurgden haar en verbrandden haar. We moeten op nieuw door die hele hartverscheurende, misselijkmakende geschiedenis van de wreedheid.

De grootste vijand van de hinde is haar eigen vlees

Wat me misschien schokte, is het feit dat deze moordenaars – vier jonge mannen van in de twintig – de dierenarts op een scooter zagen en besloten haar te verkrachten. Geen familievete. Geen racistische/ culturele/politieke conflicten. Geen klassenstrijd. Geen kastenconflict. Geen persoonlijke wrok. Ze zagen een vrouw en ze hebben besloten gewelddadige seks met haar te hebben. Ze waren met vier en ze waren het daarover eens.

Toen ik oude literatuur studeerde, las ik onder andere het gedicht Apna Mans Hareena Bairi, wat betekent dat de grootste vijand van de hinde haar eigen vlees is. Het is waarschijnlijk 1500 jaar geleden geschreven, zo niet meer. Vijftien eeuwen later zijn wij vrouwen gewoon hindes, en ons lichaam is niets meer dan vlees. En dus wordt ons voortdurend aangemaand dat vlees te beschermen: leer krijgskunsten, zorg dat je een pepperspray op zak hebt, reis in gezelschap van een mannelijke beschermer, neem een goed verlichte weg, enz. Maar nooit hoor je een discours dat het echte kwaad aanpakt: dwing jongens en mannen te leren om een vrouw NIET aan te raken.

Nooit hoor je een discours dat het echte kwaad aanpakt: dwing jongens en mannen te leren om een vrouw NIET aan te raken.

Priyanka ging na een normale werkdag naar huis. Nirbhaya ging naar huis na een normale avond film kijken.

Ik – net als miljoenen vrouwen – reis voor mijn werk, vaak langs de snelweg, in het midden van de nacht, in een taxi, niet begeleid en ongewapend. Ik ben een paar keer precies die plek gepasseerd waar Priyanka het laatst levend gezien is. Er is geen enkele reden waarom ik niet de volgende Priyanka of de volgende Nirbhaya zou kunnen zijn.

Hyderabad heeft van de beste wegen in India – prachtige, gladde zesbaanswegen. Wat we niet hebben, is de garantie dat we veilig zijn als we deze wegen gebruiken.

De kracht om te vechten

Op Whatsapp hebben we een groep World Pulse leiders in India. Gisteravond begonnen Urmila en Kirthi deze verkrachting en moord te bespreken. Ik vertrouwde hun toe dat ik moe was en dat ik bang was. Het was de eerste keer dat ik mijn zwijgen verbrak. We wisselden virtuele knuffels uit en onze stilzwijgende vastberadenheid om elkaar te steunen in deze moeilijke tijd. Maar het was nog steeds niet helemaal duidelijk wat ik ditmaal kon doen.

Maar nu ik dat groepje demonstranten zie voorbijtrekken, slaat mijn hart een slag over. Ik keek nog eens naar hen: sommigen waren tieners, anderen waren begin twintig. Middelbare school en hogeschoolstudenten, ze verblijven in privéstudentenverblijven in de buurt. Ik heb sommigen van hen zien drinken en dansen als idioten toen India een cricketwedstrijd won. Ik heb ze op een motor gevaarlijk snel door een drukke buurt zien rijden en schreeuwen, zonder zich af te vragen of mensen zich zouden storen aan hen of dat er iemand gewond zou kunnen raken. Ik heb nooit stilgestaan bij hen. En toch waren ze er, om samen hun stem te verheffen tegen een gewelddadige misdaad.

Als we met onze rug tegen de muur staan, is de enige optie om te vechten om vooruit te komen

Zo is het: we kunnen allemaal een beetje dom, onvolmaakt, idioot en zelfs gebroken zijn. Maar als het gaat om de toekomst van onze stad en onze hele gemeenschap, moeten we de kracht vinden om te vechten voor het grotere geheel. En als we met onze rug tegen de muur staan en geen ruimte meer hebben om achteruit te gaan, is de enige optie om te vechten om vooruit te komen. Als vrouwen bevinden we ons precies op die plek: met de rug tegen de muur.

Een vrouw kan verkracht worden – en waarschijnlijk ook gedood – als ze een korte jurk, een strakke jurk, een knappe jurk, een ‘westerse’ jurk, een sexy jurk draagt; ze zal verkracht worden als ze ‘s nachts, ‘s avonds of ‘s morgens alleen reist; of onderweg is langs donkere steegjes, goed verlichte wegen, snelwegen; ze wordt aangevallen als ze naar een bar of een café of een film gaat of gewoon haar dagelijkse werk. Als dit niet in het nauw gedreven is, wat dan wel?

Zelfverdediging is niet de oplossing

Ik ben niet klaar met dit verhaal. Ik zal dat wellicht nooit zijn. Ik zal nooit worden bevrijd van de angst of frustratie of woede. Maar als ik ervoor kies om nu opgesloten te blijven, zal ik zeker sterven als gijzelaar en ik wil niet sterven als gijzelaar uit angst. Dus op dit punt ben ik dan – ik laat het eruit. Op dit punt ben ik: ik wil dat de wereld weet dat wij vrouwen geen hindes of wild zijn.

Ik ben geen trofee voor een man om op te jagen.

Verander jongens en mannen die niet hebben geleerd om vrouwen te zien als wat ze zijn: medemensen met gelijke rechten en gezag

Ik ben hier om de wereld te vertellen dat men moet stoppen met het zoeken naar oplossingen op de verkeerde plaats. Zelfverdediging is niet de oplossing die we nodig hebben. De echte oplossing ligt in het beteugelen van de misdaad. Na de moord op Nirbhaya bleef één zin in heel India de ronde doen: ‘We moeten we de mentaliteit veranderen.’ Welnu, verander dan de kijk op de wereld van jongens en mannen die niet hebben geleerd om vrouwen te zien als wat ze zijn: medemensen met gelijke rechten en gezag. Zet je vorming en je beleid daar dus op in, verander de mentaliteit van die jongens en mannen.

Ja, sommigen van ons zijn op dit moment gebroken, maar, zoals het gezegde luidt, kleuren ook gebroken potloden nog steeds.

 

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.