Ik ben een soort van Vlaming

Hoe groot mijn innerlijke Vlaming nog was, ik wist het zelf niet meer. Maar ik voelde het antwoord tot in mijn tenen toen ik begin deze week rechtop in bed ging zitten om de wekkerradio toe te schreeuwen: ‘Mais enfin, pas tous les flamands sont comme ça!’. Het zou het begin blijken van een reeks mediamomenten die leken samen te spannen tegen mij en het volk waar ik ben mee opgegroeid.

Ik word elke dag wakker met Franstalige radio. De toon van Matin Première is eerder luchtig en het tempo een stuk minder frenetiek dan de Vlaamse tegenhanger ‘De Ochtend’. ‘t Is dezelfde miserie als op de andere nieuwszenders, maar ze trekken zich het minder aan, zoiets. Een mens kan de dag maar beter met goede luim in gang trekken, en de onvolprezen George Lauwerijs doet dat prima voor mij.

Het nieuwsbulletin voelt meer als een fijne babbel en er is een dagelijks gesprekje met een correspondente in Frankrijk die je het gevoel geeft dat Parijs slechts enkele metrohaltes van ‘Pannenhuis’ verwijderd is. Er zijn de fijne gesproken columns van Thomas Gunzig en Laurence Bibot die altijd fris en puntig zijn en die in Noord-België hun evenknie niet kennen. Het is radio waar zich nog geen manager mee heeft gemoeid, zo lijkt het wel. De vox populi die van een antwoordapparaatbandje worden afgespeeld gaan over de begroting van de Waalse regering, eerder dan over ‘of je aan iemand kan zien of ze lesbisch is’.

Die Vlamingen toch

Franstalig België is zowat verdwenen bij onze Vlaamse openbare omroep. Dat kan je zelfs zien aan het weerbericht. In het zuiden van het land wordt er wel gekeken naar Vlaanderen. Met een curieuze blik die afstand impliceert. Zoals je na jaren een ambetant ex-lief tegenkomt en met verbazing kijkt naar hoe hij nu door het leven gaat.

Net zoals Charline ons laat weten dat er in Parijs een restaurant opent dat gastronomie en insecten in één menu wil verenigen, is er ook een Vlaamse correspondent. Met een mooie tongpunt-r komt hij vertellen wat de OCMW-voorzitter van Antwerpen nu weer heeft verzonnen. Zo leer ik ineens dat een leefloon een ‘rrrevenu d’intégrrration’ is en daar voortaan in Antwerpen zal voor moeten gewerkt worden, en/of Nederlands gesproken.

Er wordt wat lacherig over bericht gegeven, in de trant van ‘die Vlamingen toch, wat gaan ze nog verzinnen’. En ineens zit ik dus rechtop in bed en schreeuw de wekkerradio toe dat hij vooringenomen is.

Dat in Franstalige media wat meewarig naar de Vlaming wordt gekeken, dat kan ik à la limite nog begrijpen. Maar wat daarna volgde in de Vlaamse pers?

Had de modale Vlaming een manager, hij had hem de voorbije week ontslagen. Want we werden een hele week lang afgeschilderd als racistisch, onsolidair en supporterend voor een minister omdat die flinks asielzoekers uitwijst. Een volk van dikbuikige, kortzichtige mensen die niets meer verdragen, zelfs zichzelf niet.

Dank u, Jozef en Mark

‘Bijna helft Vlamingen houdt niet van migranten’. Bijna de helft! Daar sta je dan met je mooie kunststeden, je snelle veldrijders en je lekkere sinterklaaskoeken. Weggezet als racisten door nota bene de Vlaamse Migratie- en Integratiemonitor. Jozef Dewitte, die verdorie toch beter zou moeten weten, added insult to injury met een beetje duiding. Duiding!

‘In plaats van de migratie te aanvaarden en in goede banen te leiden, zitten de Vlamingen nog in de ontkenningsfase. We vinden onszelf zo superieur.’ “De Vlamingen” zitten in de ontkenningsfase. Danku Jozef! Ga er maar eens aan staan. Maar dat was nog maar een kleine opwarmer voor een nieuw onderzoek van Elchardus.

Mark Elchardus en de media. Wat een onzalige combinatie. Mijn theorie? Mark Elchardus heeft iets tegen mensen in het algemeen, maar zeker tegen de Vlaming. Nu weer met zijn studie in opdracht van het Socialistisch Ziekenfonds waar zelfs een eerstejaars stagiair journalistiek aan een ondermaatse hogeschool een ronkende, ongenunanceerde oneliner kon aan onttrekken.

Dat werd in Het Laatste Nieuws: ‘Helft Vlamingen vindt steuntrekkers profiteurs’. Ik zeg het u: Mark Elchardus est un fouteur de merde, zelfs nu hij op pensioen is. Ik dacht dat het gedaan ging zijn met publiceren van onderzoeken waarvan wij met zijn allen de nuances mogen uitleggen in tweets die dan hopelijk worden opgepikt door mensen met een hogere Kloutscore.

Mark, kan je ook eens een onderzoeksrapport maken waar alles keihard wel in de context blijft staan? En waar we dan niet een week achteraan moeten toeteren dat wie het hele onderzoek bekijkt (wat niemand ooit doet), ziet dat het al bij al wel meevalt met de Vlaming. Dat hij juist veel over heeft om het sociale zekerheidssysteem zoals we dat nu kennen in stand te houden. De economische crisis heeft de Vlaming net niet egoïstischer gemaakt maar dat is natuurlijk niet het beeld dat bleef hangen. Danku Mark!

Record ‘imagoschade toebrengen aan de Vlaming’

Vlaanderen wordt keer voor keer gereduceerd tot het land van de absurde GAS-boetes, vol overlastbestrijdende bruggepensioneerden. Er zijn mensen in het Midden-Oosten die hun leven geven voor de democratie en wat doet de Vlaming? Hij organiseert een referendum over het gras afrijden op zondag. Dat beeld.

Niet alle Vlamingen zijn zo, er zijn er ook andere. Je wil het in de kantlijn van elke krant bijschrijven. De man echter, die in zijn eentje, op korte tijd, het record ‘imagoschade toebrengen aan de Vlaming’ op zijn conto kan schrijven, woont in Aalst. Hij is er zelfs burgemeester.

Zijn vrolijke bijdrage aan het GAS-boetedebat in De Standaard? “ ‘Ouders zullen het niet zomaar op een akkoordje kunnen gooien’, zegt Christoph D’Haese (N¬VA), burgemeester van Aalst. “Ze zullen de financiële sanctie niet kunnen afkopen door goede voornemens. Hun betrokkenheid moet gemeend zijn. (…)’Als een ouder zijn kind al duidelijk heeft gemaakt dat zijn gedrag niet kan, door bijvoorbeeld een pedagogische tik te geven, kan ik mij indenken dat de ambtenaar daar rekening mee houdt.”

Ja, leest u dat gerust nog een keer. Het betreft hier ook de man die vindt dat gevechtssporten alleen maar criminelen opleveren in plaats van atleten. We zijn tegen boksen, maar nu en dan een pedagogische tik, moet kunnen. En dat is dus een Vlaming, hé. Dan wordt het wel heel erg gemakkelijk voor de Rtbf-correspondent om zijn rubriek vol te krijgen.

Kristel gaat uit de bocht

Ach, ik kan me nog vrij makkelijk distantiëren van een Billie Turf-achtige figuur in een carnavalsstad. Krassen op mijn Vlaamse ziel kan ik echter niet meer vermijden bij zappen naar het Vlaamse Vier. Als we al niet meer op Woestijnvis kunnen rekenen om de Vlaamse inborst op een positieve manier in het daglicht te stellen…

Ik heb het over reportageprogramma ‘Kristel Gaat Vreemd’ dat meer leek op ‘Kristel Gaat Uit De Bocht In Een Woonwagenpark Vol Zigeuners’. De Rom kwamen er verdorie beter uit dan de Vlaamse hoogopgeleide vrouw halverwege de dertig die er werd geportretteerd.

Want het ging toch vooral over Kristel. Na het derde reclameblok riep een jong woonwagenbewonertje: ‘Alle Vlamingen zijn racisten’, en dat klonk niet eens ongeloofwaardig. Die vrouw, die verschilt niet zo heel erg van mij. Van op de nodige afstand, zou je kunnen zeggen dat we min of meer hetzelfde profiel hebben. Maar een beetje Vlaamse hogeropgeleide Vlaamse vrouw in de dertig weet toch dat je je niet in een complexe zigeunercultuur integreert door een weekje met een mobilhome met espressoapparaat op de parking te gaan staan? Ik dacht voortdurend: ik heb met die vrouw niets te maken. En ook nog: Wie wordt hier beter van?

Blague à part. Ik kom niet meer elke maand in Vlaanderen en ik frequenteer de gemiddelde Vlaming niet meer genoeg om nog met gezag uitspraken te kunnen doen over een bevolkingsgroep waar ik me ooit complexloos toe rekende. Maar ik kan me niet inbeelden dat er niet, samen met mij, vele Vlamingen diep hebben gezucht deze week. Of hebben gevloekt en verdrietig zijn geweest omdat ze deel uitmaken van een grote groep Vlamingen die in de mainstream media onzichtbaar is geworden.