‘Mannelijke collega-jongerenvoorzitters, doorbreken jullie samen met ons het patriarchaat?’

Belinda Torres Leclercq en Stefanie De Bock . 8 maart 2018

Stefanie De Bock en Belinda Torres Leclercq

© Jong Groen

Beste mannelijke collega jongerenvoorzitters,

Liefste Max, Steven, Hans, Sammy, Tomas en Bart,

Een aanhef die we anno 2018 niet meer hoopten te moeten gebruiken, maar die we naar aanleiding van Internationale Vrouwendag 2018 toch even uit de kast halen. Als enige vrouwelijke voorzitters van een politieke jongerenbeweging willen we toch nog even van ons laten horen. Het is tijd om te babbelen over vrouwen in de politiek.

Want dit jaar, is het jaar dat vrouwen in ons land 70 jaar stemrecht hebben. That’s right: nog maar 70 jaar. En sindsdien is er al veel veranderd. Vrouwen deden hun intrede in de verschillende parlementen die ons land rijk is. Er kwamen quota om ervoor te zorgen dat niet enkel mannen hoge plaatsen zouden krijgen en we zijn ons bewust geworden dat vrouwen wel degelijk aan politiek kunnen doen (gelukkig hoeven we jullie van dat argument niet meer te overtuigen). So far so good, maar wat blijkt? Vrouwen krijgen weinig topfuncties, zo blijkt uit een studie van het European Institute for Gender Equality (EIGI) .

Onze federale regering bestaat overwegend uit mannen, het kernkabinet is volledig mannelijk en ook op lokaal niveau zijn maar 14% van de burgemeester vrouw.

Onze federale regering bestaat overwegend uit mannen, het kernkabinet is volledig mannelijk en ook op lokaal niveau zijn maar 14% van de burgemeester vrouw. Daarbij komt ook nog eens dat als er een vrouw burgemeester is, ze de enige blijft in het schepencollege, want op dat moment neemt het aantal vrouwelijke schepenen af. Nochtans zijn er in de verschillende partijen zeer capabele vrouwen kandidaat om zo’n functie op zich te nemen. We kregen dus de kans om op te komen, maar hoe hoger we willen doorstoten, hoe moeilijker het wordt. Hoorden we ‘glazen plafond’?

We zouden het dus kunnen hebben over het gebrek aan vrouwelijke rolmodellen in de politiek. Want ook al neemt het engagement van (jonge) vrouwen in de politiek toe, de cijfers die we daarnet al vermeldden tonen aan dat we weinig doorstoten naar de hoogste beslissingsorganen. Nog andere cijfers tonen dat het ook in de gemeenteraad nog niet geweldig gesteld is. We zouden het kunnen hebben over hoe wij als vrouwelijke co-voorzitters aangesproken blijven worden op ons uiterlijk: dat we toch deftig op de foto’s moeten staan, dat we toch niet met onze rugzak onze eed gaan afleggen,… We zouden het kunnen hebben over mannen die ons dingen proberen uit te leggen, die we zelf vaak beter weten. We zouden het kunnen hebben over de nog steeds heersende loonkloof, over quota’s om vrouwen in meer bestuursraden te krijgen, over de #metoo beweging, over body positivity, over de wielrenster die becommentarieerd wordt op het al dan niet hebben van een lief, over hoe vrouwen de eerste slachtoffers van klimaatverandering zijn . En ga zo nog maar even verder.

Het moge duidelijk wezen: er zijn nog erg veel zaken waarover we graag even een boompje opzetten. In plaats daarvan willen we dit forum gebruiken om jonge vrouwen aan te moedigen, om ze een hart onder de riem te steken. Hoewel 2017, na #metoo, het jaar van de vrouw leek, is het tijd om ons echt te verenigen. De aarde voelt ons verzet: de jonge vrouwen die zich engageren achter of voor de schermen, de jonge mama’s die de balans tussen werk en gezin zo goed mogelijk proberen te bewaren, de activites of amazones zoals Phara ze noemt die zich over heel de wereld inzetten voor mensenrechten, de moeders en vaders die voor een genderneutrale opvoeding zorgen. We zijn met velen.