Nieuwe burgemeester van Leuven over zijn ‘model voor de sociaaldemocratie’

Mohamed Ridouani: ‘Welvaart groeit niet in een angstige samenleving’

Mohamed Ridouani

Mohamed Ridouani met Jeanne en Marcella Schollaert, de oudste tweeling van Leuven, aan de woontorens van Sint-Maartensdal.

Van Leuven één van de meest zorgzame, welvarende en vooruitstrevende steden van Europa maken. Dat is de ambitie van de nieuwe burgemeester van Leuven. Mohamed Ridouani, zoon van Marokkaanse arbeidsmigranten, was al 12 jaar schepen toen hij afgelopen zondag met 10.059 voorkeursstemmen de opvolger werd van Louis Tobback. Geen geringe prestatie.

Tijdens zijn campagne sprak Ridouani (sp.a) vaak over “verbinden boven verdelen”. Het is ook de titel van zijn boek, dat je als een manifest kan lezen. Op de laatste bladzijde schreef ik een persoonlijke noot: ‘Na het lezen van het boek heb ik de indruk dat hij het een ramp zou vinden moest hij Leuven aan de N-VA moeten overlaten.’

Kort voor de verkiezingen, in Café Entrepot in het gerenoveerde OPEK-gebouw aan Ridouani’s geliefde Vaartkom, stelde ik hem de vraag.

‘Ik maakte me zorgen dat N-VA in Leuven zou besparen op sociaal beleid. Als je in onze stad, waar je altijd een hoogopgeleide elite zal hebben, niet bijstuurt, creëer je apartheid.’

‘Ik zou het zeker erg vinden’, antwoordde hij. ‘Ik wil geen polarisatie in Leuven. Veiligheidsproblemen wil ik niet gebruiken om te verdelen en groepen schuldigen aan te wijzen. Ik wil ze krachtdadig achter de schermen oplossen zodat veiligheid voelbaar is in de praktijk. Voor de schermen breng ik verbindende taal. Welvaart groeit niet in een angstige samenleving.’

‘N-VA gebruikt ophitsing rond migratie om besparingen op sociaal beleid te camoufleren. Ik maakte me zorgen dat N-VA in Leuven de wijkwerkingen zou sluiten, dat ze zouden besparen op programma’s in het onderwijs. Ik heb dat tijdens de campagne uitgespeeld om het voor de kiezer helder te krijgen wat er in Leuven op het spel stond.’

‘Als je in een stad als Leuven, waar je altijd een hoogopgeleide elite zal hebben, niet bijstuurt, creëer je apartheid: een elite die zich de dure voorzieningen kan permitteren, en de achterblijvers die zich terugtrekken in sociale woonwijken die kweekvijvers worden voor sociale problemen.’

Je hebt tijdens de campagne veel kritiek gekregen rond huisvesting. Projectontwikkelaars zouden vrij spel krijgen voor de ontwikkeling van Leuvense buurten, waardoor de woningprijzen snel stijgen. Kan je de privésector dwingen om voor betaalbare huisvesting te zorgen?

Ridouani: Wij proberen eerder zélf gronden in bezit te krijgen. Ik heb de adviseur van Bernie Sanders naar Leuven gehaald, John Davis. Hij is de grondlegger van de gemeenschapsgrondtrust (GGT): de stad koopt de grond en geeft die in erfpacht aan een coöperatieve. Die bouwt de huizen die ook hun eigendom worden. De komende jaren wil ik 500 zulke woningen realiseren. Ik wil dit uit de marge halen en mainstream maken. In Burlington, waar Sanders in de jaren ’80 burgemeester was, zorgde Davis ervoor dat 17% van alle woningen GGT is. Dat is gigantisch.

Er is een trend bezig waarbij gemeentes eerder geprivatiseerde diensten terug in publieke handen nemen.

Ridouani: Wat er kan gebeuren als de overheid niet blijft investeren in publieke diensten en het neoliberale besparingsmodel nastreeft, zag ik tijdens een rondreis door Amerikaanse steden. Na de financiële crisis van 2008 gingen ooit voorspoedige steden van de middenklasse onderuit, waarop ze publieke dienstverlening gingen privatiseren. Ook in Londen hebben lokale overheden aspecten van sociale woningen uitbesteed aan privébedrijven. Iedereen heeft gezien wat ervan komt: de uitgebrande Grenfelltoren. Er zijn nu eenmaal cruciale sectoren die je in handen van de gemeenschap houdt: water, energie, sociale huisvesting, onderwijs, zorg, veiligheid,…

‘De Vlaamse overheid betuttelt de steden te veel. Slechts 7% van het overheidsbudget gaat naar steden. Ver onder het Europese gemiddelde.’

Je schrijft dat je problemen die zich planetair voordoen eerst lokaal kan aanpakken. Toch blijven we ons vaak blindstaren op het niveau van de staten.

Ridouani: Overal zijn steden bezig met het klimaat. Wie blijft achter? De nationale overheden. Op een paar jaar tijd heb ik akkoorden gesloten met grote steden in China, India en de VS om samen te werken rond economie en klimaat. We gaan niet per se langs buitenlandse zaken.

Staten blijven wel de grootste budgetten beheren. In Europa krijgen steden gemiddeld 15% van het totale overheidsbudget. In Scandinavië is dat 25%. In Vlaanderen slechts 7%. De Vlaamse overheid betuttelt de steden te veel. Ik wil onderzoeken hoe ik van Leuven een krachtige stadsregio kan maken, met een sterke samenwerking met buurgemeentes. Stadsregio’s die een wereldwijde dynamiek creëren, dat is de toekomst.

Horizontaal besturen

Staten worden minder nodig voor lokaal beleid. Dat kan je ook zeggen van politieke partijen. Je schrijft in je boek: ‘Soms heb ik het gevoel dat in partijhoofdkwartieren eerder gedacht wordt hoe hun voorstellen zullen overkomen, in plaats van welk beleid er ondanks de perceptie gevoerd moet worden. Parlementen zijn ook steeds meer een lame duck geworden, je moet je plooien naar de partijvoorschriften.’ Heb jij de sp.a wel nodig?

Ridouani: Wij moeten niet de partijpolitiek an sich buiten spel zetten. We moeten de oude partijpolitiek buiten spel zetten. Daar ben ik mee bezig. Misschien bouwen wij in Leuven wel het model voor de sociaaldemocratie van de toekomst.

De geschiedenis heeft aangetoond dat mensen, wanneer er geen duidelijke lijn meer zit in het bestuur, zich gaan richten tot autoritaire leiders die zeggen dat ze orde gaan scheppen. Ik ben daarvoor beducht. Burgerbetrokkenheid is nodig, in combinatie met politieke daadkracht. Dat evenwicht is cruciaal.

Hoe realiseer je dat evenwicht?

Ridouani: Met het horizontale bestuursmodel. Ik neem mijn besluiten niet in een ivoren toren om ze dan door te duwen en te communiceren aan de bevolking. We formuleren grote sociale of ecologische doelstellingen en daarrond bouwen we een brede coalitie van alle maatschappelijke stakeholders die er samen alles aan doen om het doel te bereiken.

Bijvoorbeeld: een klimaat-neutrale stad worden tegen 2030. Toen ik schepen van duurzaamheid werd, gaf klimaatexpert Peter Tom Jones me het advies om die ambitie voor te leggen aan de KU Leuven, bedrijven en verenigingen. En dan hebben we gezegd: let’s do it. De gemeenteraad delegeerde de bevoegdheid van het klimaatbeleid aan een externe organisatie met alle stakeholders. Dat werd Leuven 2030.

‘We formuleren grote sociale of ecologische ambities en daarrond bouwen we een brede coalitie van alle stakeholders.’

Voor dit participatieve model kreeg Leuven in 2018 de European Green Leaf Award van de Europese Commissie, voor steden die samen met hun inwoners werken aan een milieuvriendelijke stad. Als de stad dirigistisch bestuurd was geweest, hadden we die prijs nooit gekregen. Als gemeenschapsproject, in plaats van stadsproject, is het breder én ambitieuzer gedragen. Het verkeerscirculatieplan is daaruit voortgekomen. Deze vorm van besturen wil ik als burgemeester uitbreiden naar andere beleidsdomeinen.

In het onderwijs doe je het al met Samen Onderwijs Maken (SOM). Je schrijft dat generatiearmoede hardnekkig is en dat het CLB ook jouw ambities temperde. Ik hoor dat van veel mensen met een migratieachtergrond. Vandaag ben jij wel burgemeester.

Ridouani: Samen Onderwijs Maken (SOM) bundelt de krachten van Leuvense kleuterscholen tot universiteit en hogescholen, zodat elke onderwijsinstelling in onze stad slechts op één overlappend doel is gericht: elke leerling kansen bieden om de beste versie van zichzelf te worden en daardoor een volwaardige plek op te nemen in de samenleving.

Screenshot De Afspraak

Mohamed Ridouani tijdens een interview op De Afspraak na de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober 2018.

***

De historische toespraak van de Amerikaanse politicus Mario Cuomo voor de Democratische Conventie van 1984 heeft Ridouani politiek gevormd: ‘President Reagan zegt dat dit land een stralende stad op de berg is. De harde waarheid is dat niet iedereen deelt in de pracht en glorie van deze stad. Een stralende stad is misschien alles wat de president ziet vanuit het Witte Huis en de veranda van zijn ranch. Maar er is een ander deel van de stad. Waar ouders van de middenklasse hun dromen voor hun kinderen zien verdampen. Waar er meer families in moeilijkheden dan ooit zijn. Er is wanhoop, meneer de president. In de gezichten die u niet ziet. In de plaatsen die u niet bezoekt in uw stralende stad.’

Als politicus wil Ridouani niet té veel remmen op de vooruitgang, maar even passioneel is hij over het feit dat iedereen mee moet met die vooruitgang. Zijn verkiezingsslogan Mee Met Mo is uit zijn jeugd gegrepen. Hij is immers zelf het product van sociale buurtwerking. Als kind werd hij in de samenleving meegetrokken door een buurtproject van Ingrid Pira (Groen) in Leuven.

Toen hij in 2007 op 27-jarige leeftijd schepen van Onderwijs werd, zorgde hij er meteen voor dat alle maatschappelijk kwetsbare kinderen in Leuven zo’n “buddy” konden krijgen. In samenspraak met het CLB, de scholen en de ouders voorziet de stad Leuven naschoolse begeleiding door studenten die een lerarenopleiding volgen.

‘Sociaaldemocraten moeten staan voor het geloof in de vooruitgang van de mens en voor het geloof in zichzelf.’

Ridouani: Onlangs mochten we met het Buddy-project tien kaarsjes uitblazen. Een week voor de verkiezingen sprak ik nog de nieuwe lichting buddy’s toe voor dit schooljaar. Ze laten de kinderen geloven in de eigen capaciteiten. En zelf leren ze als leerkrachten in opleiding diversiteit van dichtbij kennen. Elk jaar helpen 800 buddy’s duizenden Leuvense kinderen en jongeren op weg.

In een stad als Leuven is dat nodig. We hebben veel hoogopgeleide ouders die er terecht alles aan doen opdat hun kind vooruit geraakt. Ze huren desnoods een privé leerkracht en spijkeren zelf bij. Maar ik wil niet dat ouders die deze luxe niet hebben, tussen de plooien vallen. Sociaaldemocraten moeten staan voor het geloof in de vooruitgang van de mens en voor het geloof in zichzelf.

Mohamed Ridouani

Een week voor de verkiezingen sprak Ridouani de nieuwe lichting Leuvense “buddy’s” toe. Ridouani lanceerde het Buddy-project in 2007, zijn eerste jaar als schepen van Onderwijs. De stad Leuven voorziet naschoolse begeleiding voor maatschappelijk kwetsbare kinderen en jongeren door studenten die een lerarenopleiding volgen.

Mama’s emanciperen

Vaak blijven ouders met migratieachtergrond wél achter. Zij zien hun kinderen snel vooruit gaan en blijven zelf ter plaatse trappelen. Ze voelen zich soms verloren omdat ze wegens de taalbarrière niet altijd begrijpen wat hun kind op school doet en kunnen dus moeilijk bijsturen als dat nodig is. Buddy’s voor ouders, lijkt je dat iets?

Ridouani: We zouden vanuit de stad graag investeren in buddy’s voor gezinnen, voor ouders met een migratieachtergrond, voor ouderen in eenzaamheid, en andere kwetsbare groepen. Buddy’s trekken de wereld en de geesten open, ze reiken dromen aan, laten zien wat mogelijk is. Ze geven goesting om te leren, om te ontdekken, om je te ontplooien. Anders blijven te veel ouders en jongeren voor het cliché kiezen. Het juiste talent ontdekken en dat ontplooien, is belangrijk om de samenleving niet generatie op generatie volgens dezelfde rolpatronen te reproduceren.

‘In Leuven houden we de solidariteit overeind tussen zorgbehoevenden en de brede middenklasse’, zei Ridouani in De Afspraak. Onder die zorgbehoevenden vinden we ook de vluchtelingen. Hun integratie kan lokale gemeenschappen de komende jaren ofwel uit elkaar trekken, ofwel op een nieuwe manier verbinden zodat de hele samenleving inclusief blijft: met een beleid rond gelijke kansen voor de vluchtelingen én een beleid dat hen voldoende proactief stimuleert tot deelname aan de samenleving. Als vluchtelingen te lang afhankelijk blijven van het OCMW kan het draagvlak bij de “oudkomers” in het gedrang komen om solidariteit te tonen met de zorgbehoevenden. De loyaliteit van alle burgers aan de burgersamenleving mogelijk maken in een superdiverse samenleving: dat is volgens Ridouani de opdracht van de sociaaldemocraat van de toekomst, in een wereld waarin populisten immigratie en diversiteit aanvallen.De burgemeester van Antwerpen Bart De Wever (N-VA) wilde het leefloon van anderstalige gezinnen laten intrekken als ze hun kleuters niet naar school sturen. Goed idee?

Ridouani: Dat we er strikter op moeten toezien dat kleuters met een andere thuistaal op de schoolbanken zitten, daar ben ik het mee eens. Ik was zelf zo’n Leuvense kleuter. Ouders van de middenklasse sturen hun kleuters al snel op allerlei activiteiten. Armere gezinnen houden hun kinderen langer onder de rok van mama. Bij nieuwkomers boezemt een onbekende samenleving ook angst in. Ze kennen de instellingen van ons land nu eenmaal nog niet goed. Je zal het moeten uitleggen aan de mama’s: hoe sneller kinderen sociale vaardigheden en taalvaardigheden aanleren, hoe beter.

Maar stigmatiserend beleid wil ik niet naar Leuven halen. Ik ben voor schoolplicht vanaf drie jaar, niet voor de bestraffing van kwetsbare mensen. Dat zou contraproductief zijn. Een menswaardig inkomen is een fundament om het leven aan te kunnen.

Je vindt het dus wel nodig om de ouders bij de arm te nemen?

Ridouani: Absoluut. Als schepen kreeg ik soms ouders over de vloer die me vroegen om ervoor te zorgen dat hun kind niet mee zou moeten op schoolreis. Ze denken dat ik dat ga doen omdat ik dezelfde achtergrond heb. Ik zeg dan: Neen, omdat ik dezelfde achtergrond heb als u ga ik u juist uitleggen waarom uw kind wél moet meegaan.

Om armoede en uitsluiting aan te pakken, wil je inzetten op de mama’s van kwetsbare gezinnen. Hoe bereik je hen?

Ridouani: Lagere school De Mozaïek in Kessel-Lo heeft een mooi project om mama’s te sensibiliseren: Mama Mundi. Elke maand komen mama’s één keer samen voor een koffiemoment. Over de jaren heen hebben al die mama’s van allerlei culturen een hechte band met elkaar en met de school opgebouwd. Zij doen nu ook veel meer mee met activiteiten. Zo trekt de school hen binnen in de samenleving en vermijdt ze ook dat kinderen achterop raken door communicatieproblemen.

Gisteren publiceerde de Hoge Raad voor Werkgelegenheid van de federale overheid een rapport waaruit blijkt dat 30% van de vrouwen afkomstig van buiten de EU huisvrouw zijn. Het inkomen van deze gezinnen lag in 2016 43% lager dan dat van autochtonen. Dit speelt ongetwijfeld ook in Leuven.

Ridouani: Onze grootste sociale investering is de buitenschoolse kinderopvang. Deze flexibeler en aantrekkelijker maken, neemt een last van de schouders van mama’s zodat ze kunnen gaan werken en het gezinsinkomen verhogen. Vlaanderen subsidieert de buitenschoolse kinderopvang voor en na de lesuren niet. Wij willen dat gekwalificeerd personeel vormende activiteiten aanbiedt, niet alleen voor kinderen van wie de ouders het kunnen betalen. Want scholen die het wél aanboden, rekenden serieus door. Dus nam de stad met Kinderkuren de hele buitenschoolse opvang in Leuven over. Voor lagere inkomens zijn er sociale tarieven. Zo bouwen we gelijkheid.

‘De slinger is te veel naar de maakbaarheid van het individu doorgeslagen. Maar volgens mij bepaalt de context je toekomst.’

Je hecht veel belang aan de maakbaarheid van de samenleving?

Ridouani: Zeker, omdat de slinger te veel naar de maakbaarheid van het individu is doorgeslagen. Als je het gemaakt hebt, is het omdat je briljant bent. Als je faalt, is het omdat je een sukkelaar bent. Ik ben het daar niet mee eens. Context wordt onterecht op de achtergrond geduwd.

De opleidingsgraad van de ouders, of je thuis een rustige plaats hebt om te studeren, of je gestimuleerd wordt of niet, of je onderweg helpende mensen tegenkomt of niet. Hoe verklaar je anders dat kinderen van hoger opgeleiden 900% meer kans maken om in het hoger onderwijs te komen?

Een van de mooiste momenten van mijn periode als schepen van Onderwijs was toen ik tien jaar na de lancering van het Buddy-project studenten aan de KU Leuven tegenkwam die als jonge tiener nog een buddy hadden gehad. Dan weet je dat je de samenleving wel degelijk beter kan maken.

Je schrijft dat veel Marokkanen tijdens de eerste jaren van de arbeidsmigratie ook vaak zwartwerkten om rond te komen. Bij Syriërs gebeurt het opnieuw, ook in Leuven. Werkgevers geven geen vast contract, ze buiten hen uit. Hoe ga je daar, met jouw verleden, mee om als schepen en nu als burgemeester?

Ridouani: Waardig werk is dé manier om vooruit te geraken in het leven. Zwartwerk integreert je niet in de samenleving. Het houdt je onzichtbaar en onderdrukt aan de rand. Je bouwt geen rechten op, geen pensioen, geen sociale zekerheid.

Meer dan een halve eeuw na het begin van de arbeidsmigratie, maken we nog altijd dezelfde fouten. We leiden nieuwkomers te traag naar werk en bestaanszekerheid. En hoewel we hen wel al veel actiever lessen Nederlands aanbieden, zijn er wachtlijsten tot een half jaar om lessen Nederlands te mógen volgen omdat de Vlaamse overheid te weinig middelen voorziet voor Open School.

‘Bij sommige groepen kan een te trage inschakeling in de samenleving gevaarlijk zijn. Maatschappelijk activatie is een vorm van veiligheidsbeleid.’

Is dat half jaar wachten dan problematisch?

Ridouani: Bij sommige groepen kan een te trage inschakeling in de samenleving gevaarlijk worden. Afghanen moeten we goed begeleiden. Ze hebben veel meegemaakt en Leuven heeft geen Afghaans verenigingsleven dat hen kan opvangen. Wat als die gasten al zes maanden moeten wachten voor ze Nederlands kunnen volgen? En wat doen ze in die tijd, als niemand van de overheid met hen bezig is? Ze gaan samenhokken, komen in aanraking met drugs en criminaliteit en worden overgeleverd aan huisjesmelkers.

Wij investeren als stad extra in Open School zodat er meer mensen sneller Nederlands kunnen volgen. Dat is de verantwoordelijkheid van de Vlaamse overheid, maar zij voorziet niet genoeg middelen. Sommige steden besparen op wijkwerking. En dan zijn we achteraf verbaasd als dingen foutlopen. Maatschappelijk activatie is een vorm van veiligheidsbeleid.

Identiteit enkel cultureel uitspelen

Identiteit is een belangrijke factor in je beleid. Maar volgt gelijkwaardigheid tussen verschillende identiteiten niet automatisch als mensen de kans krijgen om op de economische ladder te klimmen?

Ridouani: Het is echt een én-én-verhaal. Waarom wachten om de eigen cultuur als gelijke deelnemer aan de samenleving voor te stellen tot een generatie er economisch boven op is? Het één kan het ander versnellen. Alle identiteiten in de superdiverse samenleving moeten we erkennen als evenwaardig. Leuven zal daarin voortrekker blijven.

Hoeveel Chinezen ken jij? Niet veel, hé? Maar het is de grootste groep niet-Belgen in Leuven. Ze leven teruggetrokken. Ze reageerden verbaasd toen ik zei dat ze voor het Chinese nieuwjaar met een Chinese draak door Leuven mogen trekken. Indiërs doen hun kleurenfestival op het Ladeuzeplein. Nepalezen vieren hun nieuwjaar op het Martelarenplein. Allemaal Leuvenaars. Je moet er niet meer van maken dan dat het is. Gewoon dat het gebeurt, is belangrijk. De Canadese premier Trudeau begrijpt dat ook.

Je lost daarmee niet de economische problemen op, maar je schept wel vruchtbare grond waarop mensen zich beginnen te organiseren. Het gevoel hebben van, hier kan ik iets. Kinderen van basisschool Pee & Nel vroegen me: ‘Spreek jij echt Marokkaans?’ Die vinden het ongelooflijk dat iemand zoals zij mee de stad kan besturen.

‘Onze voorouders komen uit een mooi land waar we op vakantie gaan, maar onze wortels liggen in Vlaanderen. En elke keer worden we eraan herinnerd dat onze wortels niet hélemaal hier liggen. Rampzalig.’

Wat vond je van de uitspraken van Bart De Wever, dat ‘joden conflicten vermijden, dat is het verschil met moslims’?

Ridouani: Ik vond vooral het satirische bericht Antwerpse joden: ‘Wij proberen niet eens meer te integreren, dat is het verschil met moslims’ grappig en intriest tegelijk. Rust vinden in segregatie is niet gezond. Ook de Turkse gemeenschap is steeds meer op zichzelf gericht. Als je wél probeert om erbij te horen en je wordt dan met discriminatie geconfronteerd, komt dat dubbel zo hard aan.

Sommigen gaan hun heil zoeken in extremisme. Als jij de derde generatie bent na een immigratie van je voorouders, dan wil je gewoon deel uitmaken van de rest. Je voorouders komen uit een mooi land waar je op vakantie gaat, maar je wortels liggen in Vlaanderen. En elke keer houdt de samenleving je nog een spiegel voor: je wortels liggen toch niet hélemaal hier. Rampzalig.

We zitten in het tijdperk van de zogezegde white genocide. Zal je als burgemeester met migratieachtergrond bij sommige autochtone Leuvenaars extra je best moeten doen? Om hen het gevoel te geven dat je de burgemeester bent van alle Leuvenaars? Wat zeg je tegen de autochtone Leuvenaar die met angsten zit rond de superdiverse samenleving?

Ridouani: Ik ga met hen in gesprek en leef me in in hun situatie. Ik ben pragmaticus, geen intellectueel die het hen eens gaat uitleggen. Tijdens onze huisbezoeken in de woontorens van Sint-Maartensdal spraken we zowel autochtone senioren als allochtone gezinnen, nieuwkomers. Beide groepen hebben het financieel niet breed. De senioren zeggen: ‘Al dat lawaai, die slecht geïsoleerde appartementen, al die exotische geuren van die keukens. Die curry!’ Je moet er wel begrip voor opbrengen dat dit een inspanning vergt.

Dat is nog het minste. Sommigen zeggen: ‘Zoveel sociale woningen naar buitenlanders, en de wachtlijsten zijn al zo lang. Eerst onze mensen!’

Ridouani: Woorden alleen volstaan niet om hen te overtuigen. Ik bouw dan liever een verbindende wijkwerking. Het buurtcentrum van Sint-Maartensdal zit altijd vol. Er is nu een mooie moestuin aangelegd die de bewoners samen onderhouden. We moeten de mensen uit die woonblokken halen. Segregatie biedt valse rust. Vooroordelen groeien en groeien. En als er dan een populist opstaat die zegt dat die andere groep het allemaal goed voor mekaar heeft, en dat we dat niet meer gaan tolereren, dan is het einde zoek.

Die populist is vandaag niet één aanwijsbare leider, maar eerder groepen die jouw achtergrond zullen gebruiken om hun boodschap van de zogenaamde islamisering van de samenleving via de sociale media kracht bij te zetten.

Ridouani: Gisterenochtend stuurde iemand me een tweet van een zekere website, Sceptr. Dat ik werk zou willen maken van meer allochtone ambtenaren bij de stadsdiensten. Als je doorklikt, bestaat die pagina niet eens.

(nvdr: Amper drie dagen na de verkiezingen probeerde de rechtse nieuwssite Sceptr een trollenleger te mobiliseren tot een karaktermoord op Ridouani, zoals onder andere Schild & Vrienden dat deed tegen Youssef Kobo (CD&V) en VRT NWS-sociale media redacteur Jihad Van Puymbroeck. Ze grasduinen in het verleden van invloedrijke figuren met migratieachtergrond om hen zwart te maken. De berichten laten ze dan viraal gaan op sociale media via allerlei valse accounts. Het bericht van Sceptr was gebaseerd op een bericht van De Morgen van tien jaar geleden.)

De ophitsing rond mijn persoon op het internet zal niet stoppen, maar ik zal er niet op ingaan. Ik sta stevig in mijn schoenen juist omdat ik met een sterk mandaat verkozen ben op basis van mijn algemene bestuurscapaciteiten en niet omdat ik de multiculturele samenleving heb verdedigd. Ik wil alle achtergestelde bevolkingsgroepen emanciperen, op dat vlak kijk ik niet naar identiteit. En nu genoeg over mijn achtergrond. Vanaf vandaag wil ik graag opnieuw beoordeeld worden op mijn bestuursdaden voor àlle Leuvenaars.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2770   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2770  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.