Een trotse democratische Marokkaanse Belg

Na de recente uitslag van het Turkse referendum over het invoeren van een presidentieel systeem vond CD&V’er Hendrik Bogaert het opportuun om de discussie over de afschaffing van de dubbele nationaliteit onder het stof te halen. Meer precies voor mensen zoals ik, heel mijn familie en tienduizenden Antwerpenaren die een dubbele nationaliteit hebben buiten Europa, verduidelijkte hij in een kort interview.

Best een handige kerel die Bogaert want door die verduidelijking, waar Zuhal Demir iets van kan leren, vermijdt hij dat zijn opportunisme als een boemerang terugkeert naar Belgen die in het buitenland wonen en vandaar uit ook stemmen bij Belgische verkiezingen.

Pas u aan en bemoei u niet met de politiek van uw niet-Europees land is de boodschap.

Het is volgens Bogaert en zijn medestanders dus geen probleem dat er in ons land vele Nederlanders op Wilders stemden en binnenkort Fransen op Le Pen. Neen, het gaat over Turken, Marokkanen en eender welk niet-Europees volkje dat een speciale behandeling verdient.

Benieuwd of hij daar ook de Israëlische Belgen bij rekent? Of de Amerikanen in ons land die Trump verkozen.

Het moet nu maar eens gedaan zijn met die gesegregeerde Turken die in ons land massaal Evet stemden. Pas u aan en bemoei u niet met de politiek van uw niet-Europees land is de boodschap.

Ondertussen maakte Europa deals met Turkije om de vluchtelingen daar op te vangen – lees tegen houden – en voert België handel met dictatoriale landen die mensenrechten schenden zoals bijvoorbeeld Saudi-Arabië en levert het hen zelfs wapens. Maar de Turkse Belgen en co zouden het grote gevaar vormen voor onze democratie?

Niet voor niets is de grootste Vlaamse partij schatplichtig aan de ranzige extreemrechtse standpunten en mensen als Karim Van Overmeire die ze met open armen verwelkomen.

Autoritaire politieke figuren of partijen steunen, is trouwens niet typisch Turks. Meer zelfs, als we kijken naar het succes van het voormalige Vlaams Blok, nu Vlaams Belang, en N-VA, zouden we het bijna een teken van integratie kunnen noemen. Niet voor niets is de grootste Vlaamse partij schatplichtig aan de ranzige extreemrechtse standpunten en mensen als Karim Van Overmeire die ze met open armen verwelkomen.

Turkse Belgen en ik worden niet in de armen gesloten. Wij zijn niet welkom zoals we zijn. Ook al zijn we hier geboren. Wij moeten kiezen. Dit zegden Francken en Bogaert luidop in Terzake maandagavond. Dit spreekt de realiteit helemaal tegen. We leven in een geglobaliseerde wereld, met mensen die roots en familie hebben over heel de wereld en wonen in dezelfde stad. Dat mensen hun politieke rechten willen uitoefenen is essentieel, of je daar nu woont of niet. Of gaan we de oudere Engelsen die massaal voor de Brexit stemden, verbieden om zich te bemoeien met referenda die hun houdbaarheidsdatum overstijgen?

Mij doen kiezen, is mijzelf verscheuren. Dus neen, meneer Bogaert en co, ik zal niet kiezen. Ik verkies om mij elke dag in te zetten voor het samenleven in onze superdiverse samenleving. Dat begint bij mensen gelijk te behandelen. Dat doe ik door oplossingen voor te stellen die onze democratie verdiepen zoals armoede bestrijden en niet de armen. Dat doe ik door populistische ballonnetjes te doorprikken en te vechten tegen twee maten en gewichten.

De helft van de Turkse en Marokkaanse bevolking in België leeft onder de armoedegrens, misschien is dat eerder een cijfer om van wakker te liggen?