Alsof het normaal is

Alles is anders. En toch is alles hetzelfde. Alleen zien wij de dingen als door een vergrootglas, van de dingen die wij wisten tot de dingen waar wij nooit op hadden gelet, van de afzichtelijke dingen tot de schitterende dingen waar plots een operatielamp op gericht staat.

Er wordt veel gedacht en gevonden deze dagen, ook over later, wanneer ‘dit’ voorbij is. Hoe anders alles wordt. Of misschien ook niet. Zelf durf ik nergens op hopen, want voor je het weet ben je je onschuld kwijt, en die heb je al zo vaak verloren.Wie niets had heeft nog altijd niets, en minder dan dat. Wie veel had, is bang om alles te verliezen. Wie puin ruimde en schoonveegde doet dat nog toegewijder dan voorheen. Wie z’n brood verdiende met gebakken lucht eet vandaag geen snede minder. Wie zat weg te rotten in een troosteloos kamp, rot nu nog sneller weg. Voor wie op straat leeft, is het ene gevaar geweken voor het andere, niet minder bedreigend.

Het zijn alweer dezelfden die bijspringen, zorgen, animeren, organiseren. Het zijn opnieuw dezelfden die het geld tellen en hertellen. Wie kickt op macht en autoriteit beleeft een zeldzaam momentum vol onbegrensde mogelijkheden om ons gedwee in de pas te laten lopen. Angst is een glijmiddel voor totalitaire nonsens en verordeningen.

Het is alsof de onverstoorbare lentezon de toestand der dingen verlicht tot we elk detail, elk défault, elke scheur of vlek genadeloos overschouwen. ‘Kijk dan’, lijkt ze te zeggen. ‘Zie je het nu?’

Ik word overspoeld met tips om mijn kinderen te onderwijzen en creatief bezig te houden terwijl ik zelf productief en gedisciplineerd aan de slag ben. De waarheid is dat wij een groot deel van de traag voorbijglijdende dagen productief noch creatief zijn. En dat dat misschien niet erg is. De waarheid is dat je niet gefocust kan werken terwijl je onderwijst, zorgt, sust en piekert, hoe hard je ook je best doet.

Maar dat zeggen we niet. De angst voor ledigheid en stilvallende productiviteit lijkt bij momenten even groot als de angst om ziek te worden.

Alsof het normaal is dat mensen op straat leven en geen kot hebben om in te blijven. Alsof het normaal is dat je verrot geslagen wordt in je kot.

Tijd om te denken is er wel voldoende. Dus denk ik aan later; wanneer het later wordt; hoe later eruit zal zien. Ik vraag me af of we slimmer worden van al dat denken. Of we opslaan wat we zien, in het licht van de stoïcijnse lentezon. Of we zullen durven besluiten, protesteren. Wat er zou kunnen gebeuren als we weigeren terug te keren naar ‘normaal’.

Alsof het normaal is dat mensen op straat leven en geen kot hebben om in te blijven. Alsof het normaal is dat mensen een kot hebben waar niemand in wil blijven. Alsof het normaal is dat je verrot geslagen wordt in je kot. Alsof het normaal is dat je de samenleving draaiend houdt voor een habbekrats terwijl de aandeelhouders rekenen. Alsof het normaal is dat we alle dingen tegelijk moeten doen. Alsof het normaal is dat mensen wegrotten. Alsof het normaal is dat je honger lijdt wanneer je niet kan werken. Alsof het normaal is dat je honger lijdt.

Alles is anders. Maar normaal was het nooit. Normaal is wat we juist en leefbaar vinden. Normaal is een verre gedachte, een stiekeme wens, een vuist op de tafel, en dan nog een, en nog een, en nog een…