Foto-expo Unsung Heroes van fotograaf Denis Rouvre in Kazerne Dossin

Wanneer vrouwen uit de schaduw treden, licht een andere wereld op

Echte heldinnen strijden vaak in de schaduw, ver van de camera’s. Zeker wanneer ze als vrouw te maken krijgen met seksueel geweld, conflict, extreme armoede en stigmatisering door hun gender of geaardheid. De bekende Franse fotograaf Denis Rouvre ging hen opzoeken met de hulp van Dokters van de Wereld. Hij legde hun gevoelige verhaal vast op de gevoelige plaat.

‘Voor dit project portretteerde ik vrouwen in al hun puurheid, inclusief de blauwe plekken en littekens op hun huid’, laat Rouvre optekenen. ‘De vrouwen die ik heb ontmoet, treden vanuit de schaduw in het licht, kijken recht in de camera en vertellen over hun kracht om steeds weer op te staan en te blijven vechten.’

De portretten zijn te zien in de expo ‘Unsung Heroes’, vanaf donderdag 5 maart in de Kazerne Dossin in Mechelen. Wij kozen er enkele portretten uit.

In Kenia en Kameroen: ‘Mensen dachten dat we gewoon beste vriendinnen waren’

© Denis Rouvre

 

Diana

‘Op de universiteit liet ik me verleiden door jongens’ vertelt Diana (28) uit Kenia, Oost-Afrika. ‘Ik probeerde normaal te zijn, me te verstoppen, me te kleden zoals andere meisjes… Ik probeerde uit te gaan met jongens of in te gaan op hun avances, maar het lukte me niet. Ik was bang voor mensen, voor de politie. Er circuleerden al geruchten dat ik lesbienne was.

Er was een jongen die ik al lang had afgewezen. We zaten in dezelfde klas. Hij heeft me verkracht. Hij had de geruchten gehoord en hij noemde het een “seksuele correctie”.’

Als je gay bent, word je vernederd, wordt er achter je rug om gepraat, ben je bang om gewoon maar rond te lopen.

‘Toen ik mijn vader uitlegde dat ik verkracht was, nam hij me niet serieus. Hij vond dat het beter was om verkracht te worden dan om lesbienne te zijn. Op advies van mijn oom nam hij me mee naar een of andere genezer. Het was de bedoeling dat hij me “corrigeerde”.’

‘Mijn coming-out, de verkrachting, het opsluiten, dat is echt de zwaarste periode van mijn leven. Ik was bang, ik wist niet wat ik moest doen.’

‘Je kunt je niet je hele leven lang verbergen. Als je gay bent, word je vernederd, wordt er achter je rug om gepraat, ben je bang om gewoon maar rond te lopen als mensen het weten. Waar ik vandaan kom, is homoseksualiteit strafbaar met gevangenisstraf. Zo ziet men dat, als iets kwaadaardigs, een soort van bezetenheid.’

Diana woont nu in Groot-Brittannië. ‘Op dit moment proberen ze in Kenia het deel van het strafwetboek in te trekken dat homoseksualiteit strafbaar stelt. Ik maak geen deel uit van het collectief dat aan deze intrekking werkt, maar ik sta in contact met hen. Ze vechten al jaren.’

Dorine

De ervaringen van Dorine (26) uit Kameroen, Centraal-Afrika, zijn pijnlijk gelijkaardig. ‘Ik besefte dat ik anders was toen ik 14 was. Ik wist het, maar ik had niemand om erover te praten totdat ik vriendschap sloot met een meisje op school. Op een dag, toen mijn moeder er niet was, zagen we een scène in een romantische film op tv waar twee meisjes aan het kussen waren. We hebben ook gekust.’

In Kameroen is er een wet die mensen van hetzelfde geslacht verbiedt een relatie te hebben. ‘Onze relatie was ons geheim. Mensen dachten dat we gewoon beste vriendinnen waren.’

‘Het bleef een geheim tot mijn achttiende verjaardag. We kwamen thuis van de universiteit. Plotseling hoorden we kloppen op de deur. Het was de politie. We waren gevolgd, een politievrouw had ons enkele dagen in de gaten gehouden. De politie heeft ons gearresteerd.’

De mannen kwamen binnen, één voor één. Ze zeiden: ‘Als je deze cel verlaat, denk je er nooit meer aan om iets met een vrouw te hebben.’

‘Ze zetten ons in aparte cellen. We werden gemarteld. Ik toch zeker. Ik weet niet wat zij heeft meegemaakt. Het was de laatste keer dat ik haar zag. Ze deden alles om ervoor te zorgen dat we elkaar nooit meer zouden zien. Ik ben daar een maand gebleven. Het was verschrikkelijk.’

‘Ik werd gedwongen om dingen te doen die ik nog nooit eerder had gedaan. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Ik heb geen zin om erover te praten. Ik was toen nog maagd, ik was nog nooit met een man geweest. Ik bleef daar en de mannen kwamen binnen, één voor één. Ze zeiden: “Ik ga je een lesje leren. Ik denk dat je zo bent omdat je nog geen ervaring hebt met een man. Als je deze cel verlaat, denk je er nooit meer aan om iets met een vrouw te hebben.”’

Séphora, Congo: ‘Ze zeiden dat ik een heks was’

© Denis Rouvre

Klik op de foto om te vergroten.

‘Ik was de slaaf van het huis geworden. Ik liep weg en ging op straat wonen toen ik tien was.’

‘Op een ochtend kwam er een profeet naar ons huis’, vertelt Séphora (18) uit de Democratische Republiek Congo. Ze was toen nog een kind. ‘Hij vroeg mijn schoonmoeder of ze mij naar buiten kon sturen. Sindsdien is mijn schoonmoeder nooit meer dezelfde geweest. Ze vertelde mijn vader dat ze me in een droom had gezien, waarin ik haar probeerde te vermoorden met een groot mes, en dat de profeet haar had verteld dat ik een heks was.’

Séphora’s schoonmoeder liet het daar niet bij. ‘In een kerk in Mbuji-Mayi werd mijn haar afgeschoren. De profeet hield mijn haar vast. Mijn schoonmoeder nam medicijnen om een ​​abortus te ondergaan en zei dat ik “de kinderen opat” die ze in haar baarmoeder droeg.’

Uiteindelijk begreep Séphora’s vader dat ze gevaar liep. Maar ook bij andere familieleden was ze niet veilig. ‘Mijn tante kwam me halen op het vliegveld van Kinshasa. Ze nam me mee naar een andere profeet. In de kerk van Maman Olangi onderging ik allerlei soorten exorcisme-riten, met de instemming van mijn tante.’

‘Ze verplichtte me ook om elke dag te vasten, van 6 tot 18 uur. Ze sloeg me. Ik was de slaaf van het huis geworden, ik mocht zelfs niet meer naast haar kinderen zitten. Ze was bang dat ik ze zou “opeten” of dat ik ze zou “initiëren”.’

‘Op een dag liet mijn tante me naast haar zitten, wat al zo lang niet meer gebeurd was. Ze werd plots heel liefdevol en moederlijk en diende me eten op. Ze wilde niet dat ik het eten met haar kinderen deelde en beweerde dat ze dit gerecht speciaal voor mij had klaargemaakt. Ik heb bewust een glas water in het eten gemorst. Ze werd kwaad, en in haar woede ontsnapten haar wrede bekentenissen: als je had gegeten, zou je vandaag in het mortuarium zijn beland.’

Séphora liep weg. ‘Ik ging op straat wonen.’ Ze was toen tien jaar oud. ‘Op een dag kwamen oudere jongens naar me toe. Ik weigerde hen te volgen. Ze namen me met geweld en verkrachtten me. Ik werd zwanger. Vandaag heb ik een tweeling van vijf jaar oud.’

Sanu, Nepal: ‘We verdragen het leven’

© Denis Rouvre

Klik op de foto om te vergroten.

‘Het leven is hier moeilijk. We werken hard en slagen er net in om rond te komen.’

We moesten onze schulden afbetalen’, verduidelijkt Sanu Nani uit Nepal waarom ze op een vuilnisbelt werkt. ‘We hadden niet genoeg geld om elke maand rond te komen, met slechts een klein stukje land om te bewerken. Ik heb zes kinderen gekregen, vijf daarvan hebben het overleefd. Vier meisjes en een jongen. Ik moest mijn kinderen eten en kleding geven. Het lukte ons niet, dus we gingen op zoek naar werk. Ik had een vriend die op deze site afval sorteerde.’

‘Het is niet eenvoudig om in deze omstandigheden te werken’, vertelt Nani. ‘Je moet altijd heel voorzichtig zijn en jezelf goed beschermen. Je weet nooit wat er zal gebeuren, er is glas, puin, er zijn ook naalden. De bulldozer en het constante geluid van machines maken me bang, maar je verdient genoeg om te overleven.’

‘Mijn kinderen zijn nu volwassen. We wonen hier allemaal in hetzelfde huis. De huizen zijn gemaakt van golfplaten. We moeten elders water halen. Het leven is hier moeilijk en het gebeurt dat mannen buitenhuis gaan drinken. Wanneer ze teveel drinken, zijn ze gewelddadig.’

‘We hebben allemaal zorgen. We verdragen het leven, we werken en slagen er net in om rond te komen. Zo gaat ons leven verder.’

Unsung Heroes is een project van Dokters van de Wereld, Kazerne Dossin en fotograaf Denis Rouvre. Gratis tentoonstelling, nog tot 17 mei 2020 in de Kazerne Dossin, Mechelen.

Dit artikel werd geschreven voor het lentenummer van MO*magazine. Voor slechts 32 euro kan je hier een jaarabonnement nemen! Je kan ook proMO* worden voor slechts 4 euro per maand. Je krijgt dan ook ons magazine toegestuurd en je steunt daarmee ons journalistiek project. Opgelet: Knack-abonnees ontvangen MO* automatisch bij hun pakket.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.